Το τρένο της μεγάλης φυγής

 

Το τρένο της μεγάλης φυγής

Tου Γιάννη Καλαβριανού*

Θεσσαλονίκη. Σιδηροδρομικός Σταθμός. Κρατώντας ένα ακατανόητο -δήθεν κατατοπιστικό- φυλλάδιο με δρομολόγια που ονομάζονται 501, 502, 503 και με χιλιάδες ερωτήσεις να με κατακλύζουν, φτάνω μπροστά στο γκισέ. Θα τα ρωτούσα όλα με τη σειρά. Τι είναι τα 502, 503, ποιο είναι ιντερσίτυ, πόσο κοστίζουν τα εισιτήρια… Η φίλη μου, η Σοφία, με είχε προειδοποιήσει. Το ταξίδι με το τρένο είναι η απόλυτη ρώσικη ρουλέτα. Μπορεί να περάσεις τέλεια, μπορεί και να βλαστημήσεις. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή… τους είδα! Δύο μαζί. Πίσω από το τζάμι. Υπάλληλοι. Ένας καθιστός και μία όρθια. Γαλάζιο πουκάμισο, μισό μέσα και μισό έξω από το παντελόνι ο καθιστός, μουσάκι σαν συνδικαλιστής ή γυναικολόγος, τρία ποτήρια με ξεραμένο φραπέ και ένα μικρόφωνο για τις ανακοινώσεις με φαγωμένο σφουγγαράκι – ποιος στο διάολο δαγκώνει τα σφουγγαράκια των παλιών μικροφώνων; Μαλλιά με περμανάντ, κοκάλινα γυαλιά μυωπίας και πολλά στρασάκια στη μπλούζα η όρθια. Να σημειώσω πως καμία γυναίκα με πολλά στρασάκια στη μπλούζα, δεν αντέχει τα ίσια μαλλιά. Είχα πέσει εμφανώς σε τρύπα χρόνου και βρισκόμουν στις αρχές του ΄80. Γίνεται αυτό, λέγεται τηλεμεταφορά, το έχω δει στην τηλεόραση. Ένα εισιτήριο αύριο, για την Αθήνα, παρακαλώ. Τι; Ένα εισιτήριο για Αθήνα. Δεν σ’ ακούω! Πού να με ακούσεις φακλάνα, που έχεις ξαπλώσει και εγώ βγάζω το λαιμό μου. Ένα εισιτήριο για την Αθήνα, ούρλιαξα, κολλώντας τη μούρη μου στο τζάμι. Τι ώρα; Μπορείτε να μου εξηγήσετε τα δρομολόγια; Υπάρχει φυλλάδιο. Ναι, το έχω μπροστά μου, αλλά δεν… Υπάρχει φυλλάδιο. Δεν το καταλαβαίνω… Δεν ξέρεις γράμματα; Ακολούθησε γεμάτη παύση. Ο υπάλληλος με το συνδικαλιστικό ή γυναικολογικό μουσάκι αποφάσισε να δοκιμάσει τις αντοχές μου, η γυναίκα με την περμανάντ χάρηκε με το αστείο του συναδέλφου και εγώ με θαυμάζω που δεν πήδηξα πάνω από το γκισέ για να γίνω πρωτοσέλιδο. Ένα εισιτήριο για το…503, είπα στην τύχη και ήλπιζα να διάλεξα το σωστό. Την κλινάμαξα θες. Σε τι καμπίνα θες; Τι εννοείτε; Έχουμε δίκλινες, τρίκλινες, εξάκλινες. Εξάκλινες; Ντοκιμαντέρ δηλαδή! Εικόνες από φορτωμένους Ινδούς που στοιβάζονται σε ένα τρένο για να φύγουν πριν χτυπήσουν οι μουσώνες, πέρασαν με μιας από μπροστά μου. Εγώ όμως ούτε Ινδός ήμουν, ούτε με κυνηγούσαν μουσώνες, οπότε δεν είχα κανέναν απολύτως λόγο να μπω σε εξάκλινη. Σε δίκλινη παρακαλώ. Δίκλινη έχουμε μόνο γυναικεία. Τι εννοείτε, ροζ; Όχι, είναι μόνο για γυναίκες. Οι αντρικές έχουν τελειώσει. Ε, βάλτε με μαζί με μια γυναίκα. Μα ένας άντρας και μια γυναίκα στην ίδια καμπίνα; Χάρηκα λίγο που επιτέλους κάποιος, έστω και μια υπάλληλος με περμανάντ για το βιβλίο Γκίνες, με έβλεπε σαν τον μοιραίο εραστή των τρένων και χαμογέλασα όπως ο Χιου Γκραντ (πολλές πρόβες για να το πετύχω και η Σοφία μου λέει πως πλέον το κάνω τέλεια!). Και κάνω μεταβολή για να φύγω. Μπορείτε βέβαια να πάτε και με το ιντερσίτυ, στις 14.54. Με χτύπησε ρεύμα. Υπάρχουν θέσεις; Φυσικά. Η ταλαιπωρία μου, είχε με μιας εξαφανιστεί. Πλήρωσα, βγήκα από το σταθμό και κοίταξα τον ουρανό. Την επόμενη μέρα, θα έφευγα για την Αθήνα!

Υ.Γ. Βέβαια εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ, πως το τρένο θα επέστρεφε τελικά πίσω στη Θεσσαλονίκη, μιας και υπήρχε τηλεφώνημα για βόμβα.

Συνεχίζεται…

* Ο Γιάννης Καλαβριανός είναι σκηνοθέτης.