– Αν έλειπε η μεγαλομανία του Bono τα πράγματα με τους U2 θα ήταν ακόμα καλύτερα. Όχι πως αυτό επηρεάζει τη μουσική του συγκροτήματος, όσο και να ’ναι όμως, είναι εκνευριστικό να βλέπεις τον ηγέτη ενός αγαπημένου ροκ συγκροτήματος να χαριεντίζεται με τον Μπους, τον Κλίντον κ.ά. Ας έχει και τις πιο αγαθές προθέσεις, δεν λέω, μερικές φορές αρκεί και μόνο η εικόνα για να βγουν αρνητικά συμπεράσματα.

ΠΛΗΝ

– Αν έλειπε η μεγαλομανία του Bono τα πράγματα με τους U2 θα ήταν ακόμα καλύτερα. Όχι πως αυτό επηρεάζει τη μουσική του συγκροτήματος, όσο και να ’ναι όμως, είναι εκνευριστικό να βλέπεις τον ηγέτη ενός αγαπημένου ροκ συγκροτήματος να χαριεντίζεται με τον Μπους, τον Κλίντον κ.ά. Ας έχει και τις πιο αγαθές προθέσεις, δεν λέω, μερικές φορές αρκεί και μόνο η εικόνα για να βγουν αρνητικά συμπεράσματα.

– Ο Edge ήταν ο Οδυσσέας, ο Larry Mullen ο Απόλλων, ο Adam Clayton ο Δίας και ο Bono ο Alexander the Great. Ήθελαν οι U2 να γίνουν λίγο πιο θερμοί με το ελληνικό κοινό ώστε να το πλησιάσουν και με ένα διαφορετικό τρόπο, το παράκαναν όμως με αποτέλεσμα να διολισθήσουν σε κιτς μονοπάτια. Πάλι καλά που δεν μας μοίρασαν από τη σκηνή και τίποτε τσολιαδάκια. Mouzaka έφαγαν;

– Λιμουζίνες, vip εισιτήρια, ακριβά κοσμήματα κ.ά. Και εισιτήριο στην τιμή των 330 ευρώ αν πήγαινες να το αγοράσεις στο Ticket House. Αν το έπαιρνες με πιστωτική κάρτα και στο έφερνε κούριερ στο σπίτι θα χρειαζόσουν 365 ευρώ για το καθένα – κάτι που θα έκανε, υποθέτω, η πλειοψηφία των vip, σιγά μην έτρεχε μέχρι την Πανεπιστημίου να σταθεί στην ουρά. Ένα ζευγάρι ροκ, Θεέ μου, επιχειρηματιών θα χρειαζότανε, επομένως, 730 ευρώ συνολικά. Σιγά το ποσό. Τι ψυχή έχει ένα μηνιάτικο (ενός εργάτη) μπροστά σε ένα τέλειο ροκ άλλοθι;

– Δύο τα αρνητικά της επερχόμενης συναυλίας των Placebo, το Σάββατο το βράδυ στη Μαλακάσα. Πρώτον, το ίδιο το συγκρότημα. Μέτριο εδώ και πολλά χρόνια στις μουσικές του, χώρια το γεγονός πως μας έρχεται τόσο συχνά που βαρεθήκαμε να το βλέπουμε. Νισάφι. Τα ίδια και τα ίδια, πόσο να αντέξει ένας φυσιολογικός οργανισμός; Και, δεύτερον, το μακρινό Terra Vibe της Μαλακάσας. Κάθε φορά που ταξιδεύουμε έως εκεί, μοιάζουμε σαν τον Οδυσσέα που αναζητούσε την Ιθάκη του.

– Στον Δημήτρη Πιατά για τον «Αρχοντοχωριάτη» του. Ο πρωταγωνιστής καταφεύγει σε όλες τις γνωστές μανιέρες του προκειμένου να  κάνει το  κοινό να γελάσει αλλά… ματαίως. Δεν ξέρουμε αν έφταιγε και η αδιάφορη σκηνοθεσία του Γιάννη Καλατζόπουλου και η κακή αισθητική της παράστασης, αλλά όλη η παραγωγή με βαθμό το άριστα έπαιρνε κάτω από τη βάση.

– Η αλήθεια είναι ότι δεν παίρνονται και πολλές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα που να απευθύνονται σε άτομα με αναπηρίες. Το «Emotion pictures-Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ & Αναπηρία», με καλλιτεχνική διευθύντρια την Μαίρη Χατζημιχάλη-Παπαλιού, είναι μία φωτεινή εξαίρεση. Επί τρία συνεχόμενα έτη, το τριήμερο φεστιβάλ συγκέντρωσε περισσότερους από 12.000 ανθρώπους, με περίπου 1000 συμμετοχές από όλο τον κόσμο και 120 ταινίες, κατορθώνοντας έτσι να φτιάξει και ένα διεθνές προφίλ υψηλού κύρους. Είχαν δεν είχαν όμως, το κουτσούρεψαν και αυτό οι διαχειριστές του δημόσιου χρήματος. Έτσι, φέτος, η τέταρτη διοργάνωση θα διαρκέσει μόνο μία μέρα (13 Σεπτεμβρίου, στο Μουσείο Μπενάκη), γιατί δεν εδόθησαν τα προγραμματισμένα χρήματα, 100.000 ευρώ, από τα Υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού. Και είναι κρίμα. Κατά τα άλλα, όταν γίνεται μια γκλαμουράτη εκδήλωση στο Ηρώδειο, φιλανθρωπικού χαρακτήρα, οι Υπουργοί σπεύδουν να δώσουν το παρών ως άνθρωποι με ευαισθησίες.

_ Στην παραγωγή «Μαλλιά Κουβάρια» με πρωταγωνιστές τους Γιώργο Παρτσαλάκη και Ελένη Καστάνη, σε σκηνοθεσία Θανάση Θεολόγη.  Όχι γιατί δεν ήταν μια νοικοκυρεμένη παράσταση, που έκρυβε προσπάθεια. Αλλά αυτό το μετριότης μετριοτήτων τα πάντα μετριότης, πολύ έχει κουράσει. Άσε που τρέχεις σε κάθε νταμάρι να το… συναντήσεις!

– Στον Κώστα Τσόκλη που θυμίζει ανησυχητικά τον Μίκη Θεοδωράκη όταν αποφασίζει να μιλήσει: Πολύ συναίσθημα, καμία συναίσθηση.

– Όσοι παραπονιούνται για ασυνέπεια, αργοπορίες και αναποδιές σε πολιτιστικές διοργανώσεις στην Ελλάδα, μάλλον θα πρέπει να επισκεφθούν το φεστιβάλ Βενετίας. Καθυστερήσεις σε προβολές (μέχρι και μία ώρα), τεχνικά προβλήματα σε άλλες, ασυνεννοησία σε πολλά επίπεδα. Ας όψεται ο ζεστός χαρακτήρας των Ιταλών, η χαλαρή ατμόσφαιρα της διοργάνωσης, οι καλές ταινίες και το ακόμη καλύτερο φαγητό, που σε κάνουν να συγχωρείς σχεδόν τα πάντα…

ΣΥΝ

+ Από μουσική πάντως οι U2, καντάρια. Κανένας από τους 70 και πλέον χιλιάδες θεατές του ΟΑΚΑ δεν πρέπει να έφυγε παραπονεμένος από τη συναυλία. Ακούστηκαν τα περισσότερα από τα μεγάλα τραγούδια του συγκροτήματος, το σετ ήταν χορταστικό, το θέαμα αρκούντως εντυπωσιακό. Μία πραγματικά μεγάλη συναυλία, από τις πιο καλές του μεγέθους αυτού που έχουμε δει ποτέ στην Ελλάδα.

+ Εξαιρετικές εντυπώσεις και θερμό χειροκρότημα κέρδισε στις δύο προβολές της, στη Βενετία, η μικρού μήκους του Γιώργου Ζώη «Casus Belli». Όπως και ο ίδιος ο σκηνοθέτης της που, αν και πρωτάρης, δείχνει ήδη εξαιρετικά ώριμος στη δουλειά του και ιδιαίτερα μετρημένος στη ζωή. Όσο για την ίδια την ταινία, για όσους ανυπομονούν, θα προβληθεί σε λίγες μέρες στις Νύχτες Πρεμιέρας.

+ Στις μειώσεις των εισιτηρίων, στις ευρηματικές λύσεις, στα  περισσότερα έργα (σε κάποιες σκηνές), στις  «προσφορές» των αθηναϊκών σκηνών. Δεν ξέρουμε, ακόμα, τι θα κάνουν κάποιοι «πρωτεργάτες» του εμπορικού θεάματος, ωστόσο  οι  «επιχορηγούμενοι» (κατ΄ όνομα διότι στην πράξη ας το αφήσουμε καλύτερα…)  έχουν ήδη κάνει πολλές κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Να και κάτι καλό που έφερε η κρίση!

+ Στην Μίνα Ορφανού. Όχι μόνο για την ερμηνεία της στη «Στρέλλα» για την οποία πολλά θετικά –και δικαίως- γράφτηκαν και βραβεία πήρε, αλλά για την απόφασή της να πατήσει το θεατρικό σανίδι. Κόλλησε για τα καλά το μικρόβιο του ηθοποιού και συνεχίζει σε αυτό το δρόμο. Περιμένουμε την παράσταση στην οποία θα πρωταγωνιστεί μαζί με τον Κώστα Καζανά σε σκηνοθεσία Βασίλη Χριστοφιλάκη.

+ Στην Αννέτα Παπαθανασίου γιατί σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς παίρνει το ρίσκο και δημιουργεί έναν νέο θεατρικό χώρο. Ίσως αυτή η κίνηση να μην βρίσκει σύμφωνους τους λογικούς κι όσους  βλέπουν τα πράγματα στη ρεαλιστική τους βάση, αλλά καμιά φορά χρειάζονται και τέτοιου είδους υπερβάσεις. Για να ξεχνάμε τη μιζέρια και τη γκρίνια των καιρών. Άλλωστε εάν δεν τολμήσουν οι καλλιτέχνες, ποιός θα τολμήσει; Ας ελπίσουμε ότι το «ο τολμών νικά», σε τέτοιες προσπάθειες, θα βγει αληθινό.

+ Στο «Emotion pictures-Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ & Αναπηρία», γιατί παρά τα οικονομικά προβλήματα, δεν καταθέτει τα όπλα. Στις 13 Σεπτεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη στις 8μμ θα γίνει μια ξεχωριστή εκδήλωση. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα και την Ευρώπη θα παρουσιαστεί η εφεύρεση, Eyewriter, που επιτρέπει σε άτομα με ολική παράλυση να επικοινωνούν γράφοντας ή ζωγραφίζοντας με τη βοήθεια κάμερας που καταγράφει την κίνηση των ματιών τους. Πρόκειται για μια επινόηση του Tony Quan, καλλιτέχνη του γκράφιτι και κοινωνικού ακτιβιστή. Θα ακολουθήσει και προβολή ταινιών. Τέτοιες προσπάθειες, αξίζουν την παρουσία μας, και φυσικά την στήριξη μας.

+ Μπορεί τα Όσκαρ να έχουν κατορθώσει, μέσω ενός εξαιρετικού συστήματος προώθησης και μπόλικου γκλάμουρ, να καθιερωθούν ως ένα από τα γνωστότερα κινηματογραφικά βραβεία διεθνώς, αλλά ευτυχώς δεν τα έχουν θεοποιήσει όλοι όσο ο… Παναγιώτης Τιμογιαννάκης. Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ για παράδειγμα που, όπως ανακοινώθηκε, θα βραβευτεί με ένα τιμητικό Όσκαρ (όχι στη λαμπερή τελετή με τους σταρ –ποιος τον ξέρει από το τηλεοπτικό κοινό άλλωστε– αλλά σε μια σεμνή απονομή που γίνεται νωρίτερα), δεν έχει δώσει κανένα σημείο ζωής στην αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου που τον αναζητεί για να τον ενημερώσει και να επιβεβαιώσει ότι θα παραστεί. Καλή τύχη! Και καλά αυτοί, δεν ήξεραν. Δεν ρώταγαν τουλάχιστον το φεστιβάλ των Καννών που έμεινε να τον περιμένει σαν παρατημένη κορασίδα τον περασμένο Μάιο;

+ Στην Λία Τσολάκη που θα χορογραφήσει τον Μπορίς Γκουντούνωφ στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης το φθινόπωρο.

+ Συναυλία μαραθώνιο έδωσε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στην Κυπαρισσία τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου. Και ήταν, όπως έλεγε και ο ίδιος, από τις καλύτερές του της φετινής, καλοκαιρινής του περιοδείας. Κοντά τέσσερις ώρες έπαιζε μπροστά σε ένα κοινό-ταλιμπάν που τον αποθέωνε από την αρχή έως και το τελευταίο λεπτό. Και με πολύ φθηνό εισιτήριο. Ο Θανάσης ακολουθεί τον προσωπικό του δρόμο χρόνια τώρα και καθώς φαίνεται δεν είναι διόλου μοναχικός.