search
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 12:16
MENU CLOSE

Ο Σαμψών στις Κάννες

02.02.2015 11:23

Θυμάμαι το ’10 και το ’11 τον Γιώργο Παπανδρέου να περιοδεύει ανά την υδρόγειο αγορεύοντας σ’ όλα τα πιθανά και απίθανα φόρα υπέρ της δικαιοσύνης και της ανάπτυξης. Θυμάμαι ολοσέλιδα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου με τη Μέρκελ στη μια μεριά και εκείνον στην άλλη αντιμέτωπους κάτω απ’ τον πηχυαίο τίτλο: «Οι μονομάχοι!». 

Θυμάμαι το ’10 και το ’11 τον Γιώργο Παπανδρέου να περιοδεύει ανά την υδρόγειο αγορεύοντας σ’ όλα τα πιθανά και απίθανα φόρα υπέρ της δικαιοσύνης και της ανάπτυξης. Θυμάμαι ολοσέλιδα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου με τη Μέρκελ στη μια μεριά και εκείνον στην άλλη αντιμέτωπους κάτω απ’ τον πηχυαίο τίτλο: «Οι μονομάχοι!». Θυμάμαι τη φλογερή υποστήριξη των ξένων διάσημων φίλων του – του Στίγκλιτς, του Αγιάλα, του Κρούγκμαν –, τα άρθρα τους στους «NYT» ή τον «Economist» που κατακεραύνωναν τη λιτότητα.
 
Και ύστερα, θυμάμαι εκείνη τη νύχτα, 2 προς 3 Νοεμβρίου του 2011 στις Κάννες, τον Σαρκοζί επάνω στην καρέκλα («Υou ’re a fucking psycho!»…), τη διαπόμπευση και τη συντριβή.
 
Σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα, ο Γιώργος Παπανδρέου τα είχε όλα. Διάδοχος μιας σωστής δυναστείας και με όνομα βαρύ, με καριέρα δεκαετιών επιτυχημένη δική του, ηγέτης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, κοσμοπολίτης και αμερικανοτραφείς, προερχόμενος από έναν εκλογικό θρίαμβο και με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία πίσω του να τον στηρίζει, ήταν ο γεννημένος διαπραγματευτής.
 
Πασίγνωστος και σεβαστός ανάμεσα στους παίκτες της διεθνούς σκηνής, προ πάντων μιλούσε τη γλώσσα τους. Κι όμως, ήταν αρκετή μια παρεξήγηση, μια αδυναμία του πρόσκαιρη ν’ αντιληφθεί τις αληθινές προθέσεις τους – εκείνη τη μοιραία νύχτα στο γαλλικό θέρετρο – για να κατεξευτελιστεί και να τα χάσει όλα.
 
Ο Αντώνης Σαμαράς θα μπορούσε εδώ να προσθέσει τις δικές του πικρές περιπέτειες. Από την περιφρονητική απομόνωσή του την περίοδο που ήταν ακόμη ηγήτορας του «αντιμνημονιακού αγώνα» ώς τον διασυρμό του κατά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου («–Δεν υπογράφω! –Θα υπογράψεις!»).
 
Και ας μην ξεχνάμε το ναυάγιο αυτού εδώ του Δεκέμβρη με την τρόικα που οδήγησε στην πτώση του. Ο έως πρότινος πρωθυπουργός πίστευε ειλικρινά ότι ο κίνδυνος του επερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε τους Ευρωπαίους διαλλακτικότερους, υποχωρητικότερους απέναντί του. Έπεσε έξω.
 
Απέναντι στον σκληρό συσχετισμό ισχύος που διέπει σήμερα την Ευρώπη, η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι γυμνή. Κοινοβουλευτικά ισχνή και προγραμματικά ασυνάρτητη, μάλιστα έκθετη – συνεπώς και ευάλωτη… – λόγω ορισμένων εκ των προσώπων που τη στελεχώνουν, χωρίς πραγματικούς συμπαραστάτες στο εξωτερικό ικανούς να κάνουν τη διαφορά. Οι «φίλοι» και οι ομοϊδεάτες της, που τώρα μοιάζουν να κατακαλύπτουν με τις κραυγές του ενθουσιασμού τους τα πάντα, είναι όλοι τους βάρη ελαφρά, πολύ μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων.
 
Όχι μόνο δεν μπορούν να ενισχύσουν την προσπάθεια του νέου Έλληνα πρωθυπουργού, αλλά αντίθετα εξαρτώνται από τη δική του βοήθεια, από το γόητρο της δικής του επιτυχίας, για να ενισχύσουν τις προοπτικές τους. Και όσο για τις πραγματικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία) που τώρα μοιάζει να καλοβλέπουν κάποιες από τις πολιτικές του εξαγγελίες, ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι, όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, θα διαρρήξουν τους δεσμούς τους με το Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες για τα ωραία του μάτια;
 
«Καμμιά προστασία και καμμιά συμμαχία δεν κατασφαλίζει τελειωτικά όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης» γράφει κάπου ο Παναγιώτης Κονδύλης. «Η αξία μιας συμμαχίας για μιαν ορισμένη πλευρά καθορίζεται από το ειδικό βάρος της πλευράς αυτής μέσα στο πλαίσιο της συμμαχίας. Ισχυροί σύμμαχοι είναι άχρηστοι σ’ όποιον δεν διαθέτει ο ίδιος σεβαστό ειδικό βάρος».
 
Ειδικό βάρος δικό της άλλο από την πάγια γεωπολιτική της θέση αυτήν τη στιγμή η χώρα δεν διαθέτει. Στα δυτικά κατάστιχα, η οικονομία της έχει προσγραφεί εδώ και καιρό στις liabilities. Στη διαρκή πανευρωπαϊκή έριδα για το τι μας στοιχίζει περισσότερο, η στήριξη ή η εγκατάλειψή της, η πλάστιγγα γέρνει φανερά πλέον προς την πρώτη.
 
Έσχατη γραμμή αμύνης των ελληνικών συμφερόντων μοιάζει να είναι ό,τι ονομάζαμε παλιότερα horror vacui – ο τρόμος εμπρός στο πολιτικό κενό που θα δημιουργούσε η πλήρης μας κατάρρευση. Και φυσικά ο εκβιαστικός υπαινιγμός πως πέφτοντας θα πάρουμε κι άλλους μαζί μας – εκείνο το τρομακτικό «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων!» που ανέκραξε κάποτε ο Σαμψών σωριάζοντας τον ναό.
 
Ακόμη κι αν ξεχάσουμε προς στιγμήν ότι οι ισχυροί δεν εκβιάζονται. (Όχι αν δεν θέλουν να εκβιάζονται διαρκώς…). Ακόμη κι αν ομολογήσουμε ότι, ναι, ο Σαμψών δεν βρέθηκε ποτέ στις Κάννες. Πόσο στ’ αλήθεια ηρωική θα ήταν η αυτοχειρία του;

Και ποιος θα ’μενε όρθιος για να επωφεληθεί;

*Ο Κώστας Κουτσουρέλης είναι συγγραφέας (www.koutsourelis.gr)

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 12:15