Ναταλία Λιονάκη. Πώς η ωραία γλίτωσε από τον Τσιλιμπουνιδάκη

Ναταλία Λιονάκη. Πώς η ωραία γλίτωσε από τον Τσιλιμπουνιδάκη

Είναι προφανές. Η Μαρία είναι μια από τις πολλές Μαρίες που βρήκε ρηχό, μάταιο, σιχαμένο, κενό τον κόσμο που αποθεώνει το ψεύτικο γυαλιστερό προσκήνιο της ελληνικής δήθεν λάμψης

Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ακούσει πριν ούτε το όνομά της. Τα έμαθα όλα γι’ αυτήν τις προάλλες. Έμαθα ότι είναι ωραία κοπέλα, είδα και τη φωτογραφία της στα περιοδικά. Η ιστορία της δεν είναι μεγάλη. Είναι νέα, είναι και ηθοποιός. Από τα κορίτσια που μετά τη σχολή ψιλοδουλεύουν στα σίριαλ και ίσως δεν χρειάζεται να σπαταλήσουν κομμάτι της νιότης τους και της ομορφιάς τους ως σερβιτόρες σε μπαρ. Κοινωνική. Με παρέες που περνάνε καλά, πάνε σε πάρτι, ακούνε μουσική, φλερτάρουν, κάνουν σχέσεις. Όπως τα περισσότερα ωραία κορίτσια που νομίζουν ότι το να παίξεις σε κάποιο σίριαλ είναι περίπου σαν να βρέθηκες στο Χόλιγουντ, τα καλοκαίρια πήγαινε στη Μύκονο. Την πρόσεχαν. Την κυνηγούσε να του δώσει συνέντευξη και ο δημοσιογράφος του Star Νίκος Τσιλιμπουνιδάκης. Του είχε μιλήσει αρκετές φορές. Τι θέλατε να του λέει; Για την αποστασιοποίηση ή για τον Μπέκετ; Στο Star μιλούσε, έλεγε κάτι μισόλογα, έκλεινε το μάτι, χαριεντιζόταν. Δροσερό κορίτσι είναι, από εκείνα που διακοσμούν το νεανικό δελτίο ειδήσεων του Star, και σιγά σιγά στη Μύκονο ή στα μπαρ του Κολωνακίου έμαθε πώς παίζεται το παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων. Αν κάποια στιγμή έπαιρνε και μεγάλο ρόλο σε ένα πετυχημένο σίριαλ… Ονομάζεται Ναταλία Λιονάκη και ήδη θα αναρωτιέστε γιατί μπερδεύω τους χρόνους, γιατί μιλάω γι’ αυτή στον ενεστώτα και για τη ζωή της στον αόριστο. Επειδή επέλεξε να αλλάξει τη ζωή της πηγαίνοντας καλόγρια σε μοναστήρι. Για ποιο λόγο το έκανε; Οι αδιάκριτοι της βιομηχανίας του κουτσομπολιού (τεράστια βιομηχανία) βρήκαν θέμα να ασχολούνται. Κάνουν εκπομπές, γράφουν κείμενα. Υπονοούν ότι ίσως σάλεψε, όμως εκείνη δεν είναι κλεισμένη εντελώς στην απομόνωση, το μαθαίνει και το διαψεύδει. Ξαναδίνει μάλιστα συνέντευξη στον ρεπόρτερ Τσιλιμπουνιδάκη στον οποίο λέει (δεν εξομολογείται, τώρα εξομολογείται σε παπάδες και στην ηγουμένη της) ότι τα έχει τετρακόσια, ότι είναι ευτυχισμένη, ότι δεν της λείπει η ζωή που έκανε, ότι δεν την παρέσυρε κανείς στην καλογερική, ότι το διάλεξε μόνη της. Κι όταν εκείνος τη ρωτάει αν της μιλάει ο Θεός, εκείνη τον βάζει, με ευγένεια είναι αλήθεια, στη θέση του απαντώντας: «Ο Θεός μιλούσε μόνο στον Μωυσή». Ονομάζεται Μαρία Λιονάκη, τα μαλλιά στη φωτογραφία της μπροστά μου είναι κόκκινα, ίσως είναι το φυσικό τους χρώμα. Έχει μισό χαμόγελο και καθαρή ματιά. Έζησε τη δική της ντόλτσε βίτα και την έκανε με μικρά πηδηματάκια. Ψάχνει κάτι βαθύτερο; Κάτι ουσιαστικότερο; Το ψάχνει στη σχέση με τον Θεό; Δεν είναι δική μου δουλειά να δίνω απαντήσεις για τις διαδρομές που κάνει η ψυχή και το μυαλό των ανθρώπων, για τις ιδιωτικές επιλογές τους. Αλλά είναι προφανές. Η Μαρία είναι μια από τις πολλές Μαρίες που βρήκε ψεύτικο, μάταιο, σιχαμένο, κενό τον κόσμο που αποθεώνει ο ρεπόρτερ Τσιλιμπουνιδάκης. Και την έκανε για έναν άλλο κόσμο, που της υπόσχεται πνευματικότητα, βάθος, περιεχόμενο. Από το ψέμα που γυαλίζει στο μαύρο ράσο του εγκλεισμού. Καημένη Μαρία…

Αχινοί

1. Αφού άφησαν την είδηση να σέρνεται επί δύο ημέρες, οι ιθύνοντες του Εθνικού Θεάτρου διοχέτευσαν την πληροφορία ότι ο αρχιεπίσκοπος δεν ζήτησε να ντυθούν οι γυμνοί της παράστασης «Πουθενά» του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ούτε γάτα ούτε ζημιά, λοιπόν; Λάθος. Και γάτα και ζημιά. Από τη στιγμή που σε ένα θέμα καλλιτεχνικής ελευθερίας οι ιθύνοντες ενός κορυφαίου καλλιτεχνικού θεσμού της χώρας κρύβονται πίσω από μισόλογα και υπεκφυγές, αρνούμενοι να δηλώσουν ρητώς ότι καλλιτεχνικές εκπτώσεις της δημιουργικής άποψης στις ελεύθερες κοινωνίες δεν συζητιούνται καν, η αντίδραση όσων θεωρούν απαραίτητη τη σύμπλευση ελευθερίας και καλλιτεχνικής πράξης ήταν επιβεβλημένη. Κύριε Χουβαρδά, κύριε Παπαϊωάννου, ελευθερία με εκπτώσεις δεν υπάρχει.

2. Τελικά τι έκανε ο Σαμαράς στο Υπουργείο Πολιτισμού; Εγκαινίασε το Μουσείο της Ακρόπολης –συναινώντας στην ιερή λογοκρισία του Κώστα Γαβρά– και προσπάθησε κάτι αρχαία από την Ηλεία να τα εγγράψει στη Μεσσηνία, στην περιφέρεια όπου εκλέγεται. Κι ύστερα την άραξε και περίμενε το παιχνίδι της διαδοχής. Μαθαίνω ότι ιδίως με θεσμούς και εκδηλώσεις που έχουν να κάνουν με το μοντέρνο και το εξωστρεφές πολιτιστικό πρόσωπό μας δεν ασχολήθηκε ποτέ. Στου κουφού την πόρτα… την πλήρωσε και το ετήσιο νεανικό Φεστιβάλ της «Βαβέλ», των κόμικς και της ευρωπαϊκής εναλλακτικότητας. Ένας θεσμός που στήθηκε δύσκολα, κέρδισε την εμπιστοσύνη της νεολαίας και χρειάστηκε ένας Σαμαράς για να το σβήσει από τον χάρτη. Ελπίζω ο Παύλος Γερουλάνος να πολιτεύεται αφουγκραζόμενος τι συμβαίνει εκεί έξω και να αρχίσει τις κινήσεις που θα επαναφέρουν το ευρωπαϊκό προσκήνιο στη φτωχή πολιτιστική μας καθημερινότητα.

Λία Παραλία