Επαμφοτερισμός και το μειδίαμα αποσύρεται αφήνοντας στα επικείμενα τον μορφασμό της περισπωμένης.

◆  Επαμφοτερισμός και το μειδίαμα αποσύρεται αφήνοντας στα επικείμενα τον μορφασμό της περισπωμένης.
◆  Εκπομπές αέριου λόγου και πρότυπα αισθητικά μηριαίας αντιλήψεως καθορίζουν τον προσανατολισμό των βλεμμάτων.
◆  Προσέγγιση της αυταπάτης όταν η απελπισία σέρνεται στο πάτωμα!
◆  Ημίφωνα στην απόδραση και στην προφορά η απαγγελία καταφεύγει στην αποψιλωμένη επιφάνεια αντικαθρεπτίζοντας την πολιτεία της εναλλαγής του βίου της παραλληλίας.
◆  Όμοια σύμφωνα της ερωτοτροπίας και τα πάθη πολιτικού προσδιορισμού εξαρτήματα ξεφωνίζουν τη βαθύτερη ανάγκη του υποκειμένου της προτάσεως.
◆  Και ο καιρός κατακάθεται στα περάσματα αφήνοντας στα υπόλοιπα της ασυναρτησίας τον θόρυβο της δοκησισοφίας.
◆  Αντιμετάθεση των γραμμάτων και στα συνώνυμα περιποίκιλα τα νοήματα υποχρεώνουν τη χείρα στο κράτημα της γαστρός με σκοπόν τη συγκράτηση του γέλωτος. Και η γλώσσα εξωθείται στη λοιδορία πλαταγίζουσα δώθε κείθε στην περιοχή των χειλέων δείχνοντας τοιουτοτρόπως τη συμπάθεια στην καινούργια συνθήκη του διφορούμενου.
◆  Και είχε ήλιο.
◆  Με τα αντιλαμπυρίσματα να αποκαλύπτουν.
◆  Η εικόνα να καταλύει την ύστερη εντύπωση.
◆  Στους ανέμους.
◆  Η συνοικία των περιχαραγμένων ονείρων στην ακολουθία της υπαγορεύσεως και στα σκοτεινά ορθογώνια αλλοπρόσαλλοι ερημαίοι μονολογούν επαναλαμβάνοντας τα ερωτηματικά μόρια.
◆  Της φωνής το κατάντημα.
◆  Στα αναπάντητα.
◆  Μέχρι τη σιωπή.
◆  Στο άναυδον, του επιθέτου τον χαρακτηρισμό, η ευήθεια αποκαλύπτει τα μυστικά της.
Και στους τοίχους η περιφρόνηση χασκογελά στην αξιοθρήνητη διαδρομή της αντιφάσεως.
◆  Από τότε, όταν ο βοριάς έγραφε στις αιμασιές το παραμύθι.
◆  Στην πέτρα!

Mυογράφημα

Αργά. Με το σκοτάδι. Το βλέμμα τριγύρω να ακούει τις σκιές.
Οι φωνές πίσω να κυνηγούν τα βήματα.
Ο μεγάλος δρόμος να ξεχωρίζει τα χρώματα.
Στα μακρινά, λευκά τοπία να αποκληρώνουν την ανάμνηση. Πνιχτές πινελιές μέσα στην ιστορία.
Το ανάκλιντρο. Προσταγή της ανάγκης.
Υπαγόρευση της συνθήκης.
Ένας αριθμός στον εξώστη.
Και μια μουσική να κλέβει απ’ τον καιρό τον πρόλογο.
Κρύσταλλο στην υγρασία.
Παραπεταμένα υπόλοιπα.
Αραχνοΰφαντα περιθώρια της μοναξιάς. Σιγανά στον ψίθυρο. Σκαλίσματα πάνω στο μάρμαρο.
Είδωλα της αφήγησης.
Οξειδωμένα.
Μικρές φράσεις της αλαζονείας.
Σώματα ριγμένα στην προσευχή.
Ήταν τότε.
Όταν τα ίδια λόγια τρόμαξαν το νόημα.
Κι ο βράχος να σηκώνει το φως.
Στη σύνοψη των αισθήσεων.
Όπως το απρόσμενο.
Με τα δάχτυλα να ξετυλίγουν την περιγραφή αφήνοντας στην αναπνοή την τελευταία λέξη.
Κι ένα φιλί.
Σφραγίδα στο γυαλί.
Κατακόκκινη!

Αύχημα

Η κραυγή
Ίσως από το αύω
Του ρήματος του τρόπου
Της φωνής
Στο έτυμον
Του ανέμου
Όταν ασελγεί
Στο σώμα του βράχου
Φλυάρημα της Ηχούς
Στην περιπλάνηση των αισθήσεων
Τώρα
Με την υπογραφή
να σέρνει τη συλλαβή
(Πιο βαθιά )
Στη θάλασσα