Από τότε με τα παντεσπάνια, προϊστορικά είδη της παράνοιας, η ζωή εξελίχθηκε αποβάλλοντας τα περιττά νήματα της ευφυΐας που κάλυπταν με την αγαστή σύμπνοια των στοιχείων τα καύκαλα της παραδοσιακής αισθητικής.

◆ Από τότε με τα παντεσπάνια, προϊστορικά είδη της παράνοιας, η ζωή εξελίχθηκε αποβάλλοντας τα περιττά νήματα της ευφυΐας που κάλυπταν με την αγαστή σύμπνοια των στοιχείων τα καύκαλα της παραδοσιακής αισθητικής.
◆ Και αίφνης τα πρότυπα μετεφέρθησαν εις τας αποψιλωμένας περιοχάς των εξοχών της απαραμίλλου αυτής επιλογής της αισθητικής.
◆ Στην επικράτεια ο ενεστώτας διακατέχεται από την ανεμόπνοη διαπίστωση της ψευδαισθήσεως και ο λόγος πολυμήχανος αφηγείται τα όμοια ωραιοποιώντας τη συνοδεία του ουσιαστικού που παραπέμπει στην ικανότητα της οσφρήσεως της οικογενείας των κραμβοειδών.
◆ Και στο χιόνι εκδίδεται το μαύρο φροντίζο­ντας τη θρασυγλωσσία της νοημοσύνης του πατώματος.
◆ Στην κλητική, ὦ θρίξ, στη γενική του γέλωτος!
◆ Συνοικία των υποσχέσεων και στις μεγάλες αίθουσες οι ψίθυροι διατηρούν τα ψευδογραφήματα στο ύψος των περιστάσεων.
◆ Οι στάσεις άλλωστε ήταν το θελξικάρδιον των συνδαιτυμόνων. Από την εποχή της παλαιολογίας.
◆ Ένας ήχος πίσω απ’ το φύλλωμα.
◆ Έτσι, για την αλλαγή της παραγράφου, όταν ο νους συγκεχυμένος αναλογίζεται.
◆ Στη διαπραγμάτευση των αισθήσεων οι λέ­ξεις απεικονίσματα των διαθέσεων παραπέ­μπουν στα πλάγια γράμματα των διευκρινίσεων
◆ Παραπομπές στα αδιάβαστα κείμενα στη μοναξιά της αλυσίδας όταν αυτή σφίγγει στο σημάδι τα σώματα.
◆ Συντακτικόν του παραληρήματος για να ξο­δευτούν οι σειρές στο ακατανόητον.
◆ Στο δυσερμήνευτον το κατακερμάτισμα παρου­σιάζεται στο αρχαιότροπον αναφανδον εναγκαλιζόμενο τα επιφωνήματα της ευήθειας.
◆ Και δραπετεύει ο Ικτίνος από το σύνθεμα αποσβολωμένος.
◆ Ήταν κάποτε. Δίπλα στην πέτρα
◆ Ο Βοριάς
◆ Επί του τέλους
◆ Το ερμήνευμα
◆ Στη λύτρωση σέρνει το σταυροκόπημα
◆ Πεπλανημένο
 
 
Mυογράφημα
 
Είχε αφεθεί στο σκοτάδι.
Στα ανοιχτά μια αστραπή άφηνε το υπόλοιπο.
Ένας βράχος.
Άνεμος να κόβει στα πλευρά την τελευταία λέξη.
Στο απογύμνωμα.
Στο απλωμένο σεντόνι το μονόγραμμα.
Ξεθωριασμένο ιχνογράφημα.
Παλιά σώματα, σκουριασμένα κουφάρια,
παρατημένα.
Ξεβράσματα της καταιγίδας.
Στο παλιό λιμάνι.
Το πρώτο άγγιγμα.
Έτσι έγραφε στον πρόλογο.
Το βλέμμα να σέρνεται χαμηλά, να γλείφει στο
πάτωμα τη σκόνη.
Η απάντηση να μετρά στον μορφασμό την
αριθμητική της.
Από το ένα.
Από ’κεί ξεκινούν οι αριθμοί.
Και δεν τελειώνουν ποτέ.
Στα βιβλία.
Ένα χαρτί. Σφιγμένο στα δάχτυλα.
Μια σκισμένη σελίδα.
Στα χέρια.
Η νιφάδα.
Μεταμορφώνεται.
Η Δουλτσινέα. Ήταν κάποτε.
Ένας ξαφνικός Βοριάς πρώτης γεννήσεως.
Μια πληγή πάνω στην πέτρα.
Όπως η κατάρα.
Στο παράθυρο η ματιά ταξίδεψε αντίπερα.
Με τη φωνή να στέκεται δίχως τον ήχο της
Έκλεισε πίσω απ’ τη νυχτωδία
Τον επίλογο.
 
 
Νάμα
 
Κοινωνία
Η αγία
Της υγρασίας
Επιθέτου υδατώδους
Στην κλίση
Του σχήματος
Ιερά πύλη
Τα άμφια
Στη λεπτομέρεια
Το μάρμαρο
Και το πρασινόχροον
Όπως τα κοσμήματα
Η εκροή
Κελάρυσμα
Ισοκράτημα της αναπνοής
(Έσκυψες κι αναστήθηκες)
Κι έσταζαν οι σταγόνες στα
χείλια σου

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.