Ένα σπάνιο βιβλίο από τις εκδό­σεις Ολκός έφτασε πριν από λίγες μέρες στο γραφείο μου.

 
Ένα σπάνιο βιβλίο από τις εκδό­σεις Ολκός έφτασε πριν από λίγες μέρες στο γραφείο μου. Οι ημερολογιακές ση­μειώσεις του Γκαίτε με τον τίτλο «Το ταξίδι στην Ιταλία» (1786-1787), που μεταφρά­ζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, όπου ο μεγάλος φιλό­σοφος μαγεύεται από τη Βενετία, αλλά ανυπομονεί να γνωρίσει τη Ρώμη και την κλασική αρχαιότητα. Συνεχίζει το ταξίδι στη Νάπολη και στη Σικελία, όπου για πρώτη φορά αντικρίζει γνήσια αρχαία ελληνικά κτίσματα και αντιλαμ­βάνεται τη διαφορά της ελληνικής τέχνης από τη ρωμαϊκή.
 
Σας μεταφέρω πώς περιγράφει την ιστορική Βερόνα της επο­χής ο μεγάλος φιλόσοφος…
 
«Ο λαός κυκλοφορεί εδώ πολύ ζωηρά, ιδίως σε μερικούς δρόμους όπου εμπορικά και εργαστήρια βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Το θέαμα είναι πολύ όμορφο. Εδώ δεν υπάρ­χει μόνο μια πόρτα μπροστά στο μαγαζί ή στο εργαστήρι, όχι: ολόκληρο το πλάτος του κτηρίου είναι ανοιχτό, βλέπεις ώς το βάθος όλα όσα συμβαίνουν εκεί μέσα. Οι ράφτες ράβουν, οι τσαγκάρηδες τραβούν και σφυροκοπούν, όλοι τους εν μέρει στο δρόμο. Τα εργαστήρια μάλιστα αποτελούν ένα μέρος του δρόμου. Το βράδυ, όταν καίνε τα φώτα, υπάρχει μεγάλη ζωντάνια.
 
Οι πλατείες, τις ημέρες των αγορών, είναι γεμάτες κό­σμο· λαχανικά και φρούτα κάθε είδους, σκόρδα και κρεμμύδια, όσα τραβάει η καρδιά σου. Επιπλέον ξεφωνίζουν, πειράζονται και τραγουδούν όλη τη μέρα, πετούν πράγματα ο ένας στον άλλο και παλεύουν, αλαλάζουν και χαχανίζουν αδιάκοπα. Το ήπιο κλίμα και η φτηνή τροφή κάνει τη ζωή τους εύκολη. Όλα όσα είναι δυνατόν, γίνονται στο ύπαιθρο. Τέτοιο πληθωρικό αίσθημα ζωής χαρίζει το γλυκό κλίμα ακόμα στους φτωχούς, και κάνει ακόμα κι αυτήν τη σκιά ενός λαού άξια σεβασμού.
 
Η έλλειψη καθαριότητας και άνεσης των σπιτιών που μας κάνει τόση εντύπωση, οφείλεται επίσης στο ότι όλοι είναι πάντα έξω, και μέσα στην ανεμελιά τους δεν σκέφτονται τί­ποτα. Ο λαός τα παίρνει όλα όπως έρχονται, και η μεσαία τάξη ζει επίσης από τη μια μέρα στην άλλη, ενώ οι πλούσιοι και οι ευγενείς κλείνονται στα σπίτια τους, που επίσης δεν είναι τόσο βολικά όσο στον Βορρά.
 
Τις δεξιώσεις τους τις κάνουν σε δημόσια κτήρια. Τα αίθρια και οι στοές είναι γεμάτες σκου­πίδια και αυτό φαίνεται εντελώς φυσικό. Ο λαός αισθάνεται πάντα πρώτος. Ο πλούσιος μπορεί να είναι πλούσιος, να χτίζει μέγαρα, ο αριστοκράτης μπορεί να κυβερνάει, αλλά όταν χτίσει μια στοά, ένα προαύλιο, ο λαός τα χρησιμοποιεί για όλες του τις ανάγκες, και καμία δεν είναι πιο επείγουσα από το να ξεφορτωθεί όσο το δυνατό γρηγορότερα όσα έχε ι γευτεί και όσο πιο συχνά γίνεται.
 
Αν κάποιος δεν μπορεί να το ανεχτεί, τότε δεν πρέπει να παριστάνει τον μεγάλο κύριο, που σημαίνει ότι δεν πρέπει να φέρεται σαν να ανήκει ένα μέρος της κατοικίας του στον λαό· μπορεί να κλείσει την πόρτα του, και αυτό είναι επίσης αποδεκτό. Στα δημόσια κτήρια ο λαός δεν επιτρέπει να του στερήσεις τα δικαιώματά του, κι αυτό είναι εκείνο για το οποίο διαμαρτύρονται οι ξένοι σε όλη την Ιταλία».
 
Ένα μεγάλο μπράβο στον «Ολκό» και στις αδελφές Ειρήνη και Παρασκευή Λούβρου για την έμπνευση.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.