Η συνάντηση του υφυπουργού Αθλητισμού Σταύρου Κοντονή με τις ηγεσίες της Σούπερ Λιγκ και της Φούτμπολ Λιγκ απέδειξε για μια ακόμη φορά πως οι παράγοντες δεν έχουν καμιά απολύτως διάθεση να διώξουν τους αλήτες από τα ελληνικά γήπεδα και η πολιτική ηγεσία τη βούληση να φθάσει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο.

 
Η συνάντηση του υφυπουργού Αθλητισμού Σταύρου Κοντονή με τις ηγεσίες της Σούπερ Λιγκ και της Φούτμπολ Λιγκ απέδειξε για μια ακόμη φορά πως οι παράγοντες δεν έχουν καμιά απολύτως διάθεση να διώξουν τους αλήτες από τα ελληνικά γήπεδα και η πολιτική ηγεσία τη βούληση να φθάσει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο.
 
Ο υπουργός, λοιπόν, αντί να τους «επιβάλει» με όλα τα μέσα την επ' αό­ριστον αναβολή των πρωταθλημάτων και – κατόπιν συ­νεννόησης με τη FIFA και την UE­FA, την αποβολή συλλόγων και της Εθνικής από τις διεθνείς διοργανώ­σεις – πρότεινε τη διακοπή του πρωταθλήματος μόνο της Σούπερ Λιγκ «για μια βδομάδα και βλέπουμε». Και έλαβε την απάντηση ότι «δεν βγαί­νουν οι ημερομηνίες για την ομαλή ολοκλήρωση των πρωταθλημάτων».
 
Είναι φανερό, πως οι άνθρωποι δεν θέλουν. Δε γουστάρουν να δουν το ελληνικό ποδόσφαιρο να προοδεύει, τις οικογένειες να επιστρέφουν στις κερκίδες και τους κάφρους ανεξαρ­τήτως χρώματος… κασκόλ να απο­μακρύνονται από το γήπεδο.
 
Άλλωστε οι πρώτοι και καλύτεροι κάφροι, αυτοί οι οποίοι φροντίζουν να δυναμιτίσουν το κλίμα και να δη­μιουργήσουν πολεμικό κλίμα δηλη­τηριάζοντας με «σταγόνες μίσους» τα ήδη αρρωστημένα μυαλά των φανατικών της εξέδρας, είναι οι μεγαλοπαράγοντες των συλλό­γων.
 
Δεν ήταν μόνο το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας που θύ­μιζε πεδίο βολής από τις φωτο­βολίδες και τα καπνογόνα που πετούσαν οι χούλιγκαν. Μέχρι και μολότοφ εκτοξεύτηκαν λίγο πριν από την έναρξη του ντέρμπι. Πώς πέρασαν μέσα όλα αυτά και από ποιους;
 
Η απάντηση είναι απλή, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι οι ιδιοκτήτες και μεγαλοπαράγο­ντες των ΠΑΕ έχουν ανάγκη τους ιδιωτικούς στρατούς των οργα­νωμένων οπαδών, με τους οποίους είναι ικανοί όχι ένα πρωτάθλη­μα να πάρουν, αλλά να ασκούν πι­έσεις στην όποια κυβέρνηση.
 
Οι παράγοντες γνωρίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος εκβιασμού ώστε να συνεχίζονται απρόσκο­πτα οι λοιπές επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, πέραν της οικο­νομικής επιρροής, είναι και η αγο­ρά μιας λαοφιλούς ομάδας με εκα­τοντάδες χιλιάδες πιστούς. Που στη γλώσσα της πολιτικής μπορεί και να μεταφράζονται σε μερικές χιλιάδες σταυρούς…

Όλοι αυτοί οι «υπερήφανοι λαοί» σε συντριπτικό ποσοστό απολαύουν της πλήρους εμπιστοσύνης και ελέγ­χου του ιδιοκτήτη – πατερούλη τους. Ο οποίος τους γνωρίζει σχεδόν όλους με το ονοματεπώνυμό τους, τους χο­ρηγεί τζάμπα εισιτήρια, τους επιδοτεί τις εκδρομές, τους χαρτζιλικώνει, και στα πιο «υπάκουα» παιδιά βρίσκει και μια δουλίτσα σε μια από τις επιχειρή­σεις του…
 
Εκείνοι, από την πλευρά τους, ασκούν την πίεση που πρέπει στον προπονητή, τους παίκτες και, σε ορι­σμένες περιπτώσεις… εταιρειών «λα­ϊκής βάσης», συνδιοικούν ή αναλαμ­βάνουν τα ηνία της ομάδας.
 
Και η κατάσταση διαιωνίζεται. Και τα όποια καφριλίκια θα επαναλαμ­βάνονται. Όπως και νέοι νεκροί θα υπάρξουν. Γιατί κανείς δεν επιθυμεί πραγματικά να αλλάξει κάτι σε αυτό το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο.
 
Νόμος και τάξη
Ωστόσο, τα πράγματα μπορεί να απλοποιηθούν, αν τελικά η πολιτεία αποφασίσει να αντιμετωπίσει τις πο­δοσφαιρικές επιχειρήσεις με τους κανόνες της αγοράς και να εφαρμό­σει τους νόμους, οι οποίοι θα πρέπει να είναι καθαροί και ξάστεροι. Μέ­σα από αυτό το πλαίσιο προκύπτουν ερωτήσεις που, αν απαντηθούν, θα πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του… 

• Για ποια επιχείρηση η πολιτεία ανα­λαμβάνει το κόστος της ασφάλειάς της;
• Ποια επιχείρηση προστατεύεται σε μόνιμη βάση από διμοιρίες των ΜΑΤ;
• Ποια επιχειρηματική δραστηριό­τητα αναθέτει, στο τζάμπα, το έργο της ομαλής εξέλιξης παραγωγής του προϊόντος της (ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού εν προκειμένω) στην κοι­νωνία, η οποία τελικά πληρώνει την αστυνομία;
• Ισχύουν για τις ποδοσφαιρικές επι­χειρήσεις ό,τι ισχύει και για τις υπό­λοιπες αναφορικά με τα χρέη τους, τους διακανονισμούς και τους δανει­σμούς τους;
• Ισχύουν για τις ποδοσφαιρικές επι­χειρήσεις ό,τι ισχύει και για τις υπό­λοιπες επιχειρήσεις σε ό,τι αφορά τις επιχορηγήσεις για τις υποδομές τους; Αν, ας πούμε, η πολιτεία επιχο­ρηγεί την κατασκευή ενός γηπέδου, γιατί να μην επιχορηγεί και την κατα­σκευή ενός εργοστασίου;

Με λίγα λόγια, οι σπουδαίοι αυτοί κύ­ριοι που έχουν πάρει στα χέρια τους το παιχνίδι του ποδοσφαίρου και το έχουν μετατρέψει σε ένα (υπο)προϊόν ξεφτίλας (συγκρινόμενο με αντίστοι­χα προϊόντα άλλων χωρών) μπορούν σε προσωπικό επίπεδο να εξακολου­θήσουν να συμπεριφέρονται σαν χουλιγκάνοι, αρκεί: 

• Να είναι συνεπείς με τις φορο-οικονομικές τους υποχρεώσεις.
• Να αναλάβουν τις υποχρεώσεις ασφάλειας και προστασίας του προ­ϊόντος που παράγουν. Δηλαδή να φροντίζουν (και να είναι υπεύθυνοι έναντι του νόμου) για την ασφαλή διεξαγωγή των αγώνων.

Απαιτώντας η πολιτεία τα αυτονόητα – και χρησιμο­ποιώντας τη διεθνή εμπει­ρία – υπάρχει ίσως κάποια πιθανότητα: 

• Οι εν λόγω νταβατζήδες του ελληνικού πο­δοσφαίρου να γίνουν τελικά επιχειρηματίες.
• Οι κάφροι των κερ­κίδων να πάψουν να εί­ναι «οι στρατοί των προέ­δρων» και να απομακρυν­θούν από τους αγωνιστι­κούς χώρους.
• Να μπουν κανόνες δί­καιου παιχνιδιού έτσι ώστε οι αγώνες να κερδίζο­νται στον αγωνιστικό χώρο και όχι σε «παράγκες».

Αν όλα αυτά συμβούν, τότε εύκολα ο κόσμος θα επιστρέψει στο γήπεδο, για έναν πολύ απλό λόγο: Για να δει μπάλα και όχι «στημένο» ξυλίκι…