Αν ξεκινήσει κανείς από τις φάτσες των παραγόντων του ποδοσφαίρου αβίαστα θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι δεν έχουμε να κάνουμε με αγγελικά προσωπάκια, ούτε και με χαριτωμένες προσωπικότητες.

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Αν ξεκινήσει κανείς από τις φάτσες των παραγόντων του ποδοσφαίρου αβίαστα θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι δεν έχουμε να κάνουμε με αγγελικά προσωπάκια, ούτε και με χαριτωμένες προσωπικότητες. Το λάιφ στάιλ του ελληνικού ποδοσφαίρου ζει μεγαλεία μαφιόζικου επαρχιωτισμού με κραυγαλέα σουλούπια, κραυγαλέες δηλώσεις, κραυγαλέα ασυδοσία.

Σαν να μην μας έφταναν αυτοί οι «κομψοί βαρόνοι της κακογουστιάς», εμφανίστηκαν στο προσκήνιο της δημοσιότητας και κάτι συνοικιακοί μπακάληδες του ποδοσφαίρου που οι τηλεοράσεις αποκαλούν μάνατζερ, με εκατομμύρια ευρώ στους λογαριασμούς τους, οι οποίοι εκτός από απίστευτο χρήμα αποκαλύπτουν και απίστευτους (συμπτωματικούς) καταθέτες. Μεταξύ αυτών κυρίαρχη θέση κατέχουν και απαστράπτοντες αστέρες των αγωνιστικών χώρων.

Η αλήθεια είναι ότι πάνω από μια δεκάδα πολύχρωμων αθλητικών εντύπων όπως και οι πιο διαβαστερές σελίδες των αντίστοιχων πολιτικών λιβανίζουν τους κακομαθημένους νεανίες των γηπέδων, προβάλουν επιχειρηματίες «λάτρεις του αθλήματος» δίνουν υπόσταση σ’ όλον αυτόν τον απίθανο συρφετό που λυμαίνεται το πλέον δημοφιλές άθλημα, όπου συρρέει κατά συντριπτική πλειοψηφία λαϊκός κόσμος να απολαύσει …  όχι την σέντρα και το παιχνίδι,  αλλά τα καθίσματα των επισήμων εκπροσώπων του αθλήματος, που αποκαλούνται γενικώς και αορίστως παράγοντες.

Πίσω από αυτούς τους φανταχτερούς παράγοντες που βασίζουν την θλιβερή τους εικόνα σε πανάκριβα αξεσουάρ ηπειρωτικής, θαλάσσιας  και εναέριας χρήσης (εκατομμυρίων ευρώ) ας ψάξουν οι υπεύθυνοι για τα στημένα παιχνίδια , τον παράνομο τζόγο, τους αγανακτισμένους φιλάθλους , την απίστευτη βία (που δεν είναι καθόλου τυφλή, αντίθετα είναι ανοιχτομάτα) που πλήττει το ποδόσφαιρο.

Πριν δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα η νέα ποδοσφαιρική σεζόν έχει καταρρεύσει (για άλλη μια χρονιά) στη συνείδηση του κόσμου και ο φίλαθλος δέχεται ταχύρυθμα μαθήματα απαξίας, καχυποψίας και αθλιότητας που του ματαιώνουν την ήδη (ματαιωμένη του) καθημερινότητα, που του κλέβουν με τον πλέον χυδαίο και επώδυνο τρόπο τη χαρά, τη διασκέδαση, τη διαφυγή από τη μιζέρια στην οποία τον κρατούν αιχμάλωτο στοιχηματίζοντας πάνω στην εξαθλίωσή  του!