Αναπαράσταση του παραλόγου στο σύνθεμα, ενώ η ερμηνεία σπρώχνει το συμπέρασμα στα άδυτα της αντιφάσεως.

◆  Αναπαράσταση του παραλόγου στο σύνθεμα, ενώ η ερμηνεία σπρώχνει το συμπέρασμα στα άδυτα της αντιφάσεως. Τεχνάσματα του λόγου στην ερωτοτροπία των συνδέσμων και η παραφωνία, αριστούργημα της αυταπάτης, καθιερώνει στην αποχαυνωμένη ανάγνωση την βραδύτητα που συναρμόζει.
◆  Συλλαβισμός των γραμμών όταν το ηχοβόλημα διαχωρίζει την θέση του από την απόσταση των λεξημάτων.
◆  Και η απόκλιση στην γραφικότητα δείχνει την ανυπαρξία των επιχειρημάτων.
◆  Με την υφολογία να μηχανεύεται τρόπους περί των ανέμων και των υδάτων στους καιρούς που ο χρόνος σέρνεται στον υπερσυντέλικο, η θεωρία εκτός του τόπου περιπλέκει τα δεδομένα σκορπίζοντας την πρώτη εντύπωση της δοκησισοφίας.
◆  Στους αγρούς με τις πολλές μαργαρίτες να δίνουν στην παράδοση των δακτύλων το ερώτημα της αντιθέσεως.
◆  Με προσηλωμένη την ανάσα στην επιτήδευση των στιγμών τα διλήμματα, διαστάσεις της απορίας, διαπραγματεύονται την ομοιότητα εκφέροντας την νηπιακή εκδήλωση της πρώτης φωνής.
◆  Εξεικονίσματα απακμιακού χρωστήρα με την αυθάδεια της ρητορικής να προσπαθεί την περιποίκιλη διαφορετικότητα της προσωπικής αντωνυμίας.
◆  Άλλα των άλλων στο παροξύτονο με την μετάλλαξη να προκαλεί στην περιρρέουσα μειδίαμα μετά κρότου χαρακτηριστικού μορφασμού.
◆  Το ρήμα θεσμοθετέω στην πρωτοκαθεδρία σαγηνεύει το πλήθος φροντίζοντας το καταλάγιασμα της ξαπλωμένης διάθεσης της οργής.
◆  Μεταποίηση των κειμένων με τις παραγράφους να φοράνε τα κοσμήματα των αντίστοιχων επιθέτων.
◆  Στους καιρούς που έρχονται και φεύγουν στα προσδιορισμένα προγράμματα η παράσταση περιόρισε το ημερολόγιο στον ίδιο αριθμό.
◆  Και στους εξώστες απλωμένα τα ξεσκισμένα λόγια στεγνώνουν κάτω απ’ τον ήλιο τα επιφωνήματα.
◆  Στην υπερήφανη επικράτεια της επιφάνειας των τίτλων και των υποσχέσεων.
◆  Ενώ το σκοτάδι συνέχιζε να υπονομεύει το ξημέρωμα.

Mυογράφημα

Στο παλιό ξύλινο τραπέζι με το κεντημένο πανί. Μια κορνίζα να αγκαλιάζει το ασπρόμαυρο. Ένα κρύσταλλο με λίγο νερό και ένα λουλούδι γειρτό. Πάνω στα μάτια με την μελαγχολία του φωτεινού λευκού.
Στον κήπο ένας ιβίσκος σπαταλούσε το κόκκινο και μια μέλισσα ευλογούσε το ισοκράτημα.
Χαρτιά πεταμένα και ένα μολύβι να φτειάχνει τα σχήματα.
Ακαθόριστα επιφωνήματα των μυστικών.
Πόθοι του σημειώματος δίχως τις λέξεις.
Συμφωνία της αταξίας γλυπτική της σκέψης όταν αυτή καρφώνεται στην ανάμνηση.
Καπνός στο σύννεφο σαν την ομίχλη και η υγρασία να αφήνει στην ιχνογραφία δυο στάλες αλλιώτικες στο βρώμικο τζάμι.
Ένα παλιό ρολόι και ο κτύπος.
Θόρυβος περιοδικός στην φροντίδα της μονοτονίας.
Το ραδιόφωνο με την βραχνή φωνή στις πρώτες σελίδες των ήχων.
Αδιαφορία των στιγμών ενώ το σκοτεινό άγγιζε τα δάχτυλα.
Είναι και η βροχή.
Όπως ο ψίθυρος.
Μια ημερομηνία στο ημερολόγιο.
Ένας αριθμός.
Δυο στιχάκια
Και μια λάμπα να τρεμοπαίζει.
Την ίδια νύχτα.

Κιτρινόχροια

Στα ανοιχτά της μεγαλοπρέπειας
Στα κλειστά της φωνής
Μυρουδιά
Των ανθέων
Στην έκθεση
Όταν στην σκιά φεύγουν
Τα λόγια
Περιορίζοντας την φωνή
Στην υποτακτική των συναισθημάτων
(Μια στάλα έτρεξε να κρυφτεί)
στην γωνιά του δρόμου
στο πεζοδρόμιο
εκεί ήσουν
(θα σε ξέχασε)