Η ιδιαίτερη φυσιογνωμία της θυμίζει καλτ φιγούρα της δεκαετίας του ’80. Μικρά αεικίνητα μάτια και ένα πρόσωπο που μονίμως σαστίζει μπροστά στον κατακερματισμό της ύπαρξης, στην εναλλαγή προσδοκιών και απογοητεύσεων.

Η ιδιαίτερη φυσιογνωμία της θυμίζει καλτ φιγούρα της δεκαετίας του ’80. Μικρά αεικίνητα μάτια και ένα πρόσωπο που μονίμως σαστίζει μπροστά στον κατακερματισμό της ύπαρξης, στην εναλλαγή προσδοκιών και απογοητεύσεων. Η 52χρονη Άλι Σμιθ, άμεση απόγονος της Βιρτζίνια Γουλφ, ξέρει να κεντρίζει το ιδιόμορφο πολυεθνικό ακροατήριό της. Λίγο μετά τη δύση του ήλιου, στην ταράτσα του περίφημου βιβλιοπωλείου «Αtlantis Books», στην Οία της Σαντορίνης, ο σαρκασμός γίνεται χιούμορ καθώς η πιο σημαντική ίσως εκπρόσωπος της αγγλόφωνης πεζογραφίας παρουσιάζει το τελευταίο της βιβλίο.

Εκφραστικοί πειραματισμοί, λέξεις που γλιστράνε μαλακά κάτω από το δέρμα, φράσεις που τσουρουφλίζουν τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο. Η γεννημένη στη Σκωτία, με σπουδές στο Κέιμπριτζ, Άλι Σμιθ, καλεσμένη του Φεστιβάλ που διοργανώνει για δεύτερη χρονιά το «Atlantis Books», ξέρει να μαγεύει το κοινό της.

Κάτω από τον έναστρο ουρανό, «αποσαθρώνει τα κλισέ από τα οποία είναι δομημένη η ζωή μας» και παραμένει αυθεντική ακόμα και όταν ξεστομίζει τους τολμηρούς στίχους της «Fuck poetry. Fuck books. Fuck art. Fuck life».
Τώρα καταλαβαίνω γιατί τα αγγλόφωνα ειδησεογραφικά πρακτορεία αφιερώνουν εκτενή σχόλια για την ανατρεπτική προσωπικότητά της. «Δεν βαρέθηκες;» θα πει στον νεαρό Αμερικανό που δεν σταματάει να τη φωτογραφίζει όση ώρα εκείνη απαγγέλει, σαρκάζει, συνομιλεί με το κοινό της.

Θέλω να τη ρωτήσω για την ασπρόμαυρη φωτογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη που ποζάρει στο εξώφυλλο του βιβλίου της «Artful». Σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο στον «Γκάρντιαν» η Σμιθ έγραψε ότι, όταν ήταν στην κοιλιά της μάνας της, τον Δεκέμβριο του 1961, «υπήρχε στην Ελλάδα ένα μιούζικαλ, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη (“Η Αλίκη στο Ναυτικό”). Το 2010, ενώ βρισκόμουν σε βαριά κατάθλιψη μετά τον θάνατο του πατέρα μου, βλέπω και ξαναβλέπω στη μέση της νύχτας φιλμάκια με την Αλίκη στο YouTube». Ο κόσμος είναι μικρός, σκέφτομαι. «Είναι πραγματική η ιστορία με το εξώφυλλο;» ρωτάω τη Σμιθ, το επόμενο πρωινό, ενώ πίναμε καφέ στο «Μέτεορ». «Πραγματικό. Τι είναι πραγματικό;» απαντάει διφορούμενα και το βλέμμα της χάνεται στα βράχια της καλντέρας.

Μου θυμίζει την αυθάδη, έφηβη ηρωίδα του βιβλίου που, απρόθυμη να ενηλικιωθεί, μιλά πάντα πίσω από τις αφηγήσεις. Ο λόγος της λαμποκοπά πάνω στα βράχια και φλέγεται στον ήλιο του καλοκαιριού, όπως το τραγουδάκι της Αλίκης.
«Τράβα μπρος, κι όσα έρθουν κι όσα πάνε. Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει, μια νυχτώνει, μια χαράζει. Και ο κόσμος είναι σφαίρα που γυρίζει νύχτα – μέρα».