Της Τζένης Κ.

Υπάρχει χοντρικά ένα 30% των ταξιτζήδων που φτύνει αίμα στο τιμόνι. Μες στην κανίβαλη πόλη, υπό όλα τα προσωπικά status, ολίγοι όσιοι  ταρίφες αντιμετωπίζουν τις καιρικές, τις κυκλοφοριακές, τις σχεσιακές… αντίξοες συνθήκες πασχίζοντας μονάχα για το μεροκάματο. Αυτά τα δείγματα δωρεάν… όταν τα πετυχαίνεις, χαίρεσαι που είσαι αθηναίος, θαυμάζεις την τέχνη των μικρών καθημερινών ταινιών δρόμου στις οποίες πρωταγωνιστούν και τους λες αντίο με την καρδιά σου… Πρόκειται μάλιστα για ένα κυριολεκτικό αντίο …μιας και ο κίτρινος στόλος είναι τόσο εκτεταμένος και πολυπληθής ώστε να καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολο και μεταφυσικό το «επανιδείν»…

Της Τζένης Κ.

Υπάρχει χοντρικά ένα 30% των ταξιτζήδων που φτύνει αίμα στο τιμόνι. Μες στην κανίβαλη πόλη, υπό όλα τα προσωπικά status, ολίγοι όσιοι  ταρίφες αντιμετωπίζουν τις καιρικές, τις κυκλοφοριακές, τις σχεσιακές… αντίξοες συνθήκες πασχίζοντας μονάχα για το μεροκάματο. Αυτά τα δείγματα δωρεάν… όταν τα πετυχαίνεις, χαίρεσαι που είσαι αθηναίος, θαυμάζεις την τέχνη των μικρών καθημερινών ταινιών δρόμου στις οποίες πρωταγωνιστούν και τους λες αντίο με την καρδιά σου… Πρόκειται μάλιστα για ένα κυριολεκτικό αντίο …μιας και ο κίτρινος στόλος είναι τόσο εκτεταμένος και πολυπληθής ώστε να καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολο και μεταφυσικό το «επανιδείν»…

Υπάρχει όμως και το υπόλοιπο 70%. Το νούμερο δεν εσωκλείει υπερβολή. Είναι η αδυσώπητη πλειοψηφία που χωρίς καμιά κοινωνική ευαισθησία, απορρίπτει δια του ιδιότυπου face control του, τους ζαβλακωμένους από τη ζέστη και την κούραση επιβάτες, ξορκίζει μετά βδελυγμίας τους γέρους και τις χοντρές, κατεβάζει τελευταίους ενώ δρέπει πρώτους, εκείνους που έχουν την πιο ήπια και αθώα φάτσα, υπερτιμολογεί, κρύβει χιλιόμετρα στο μανίκι, κάνει κύκλους, φυσάει τον καπνό του στο πρόσωπο του τυχαίου συνοδηγού πραγματοποιώντας μια εσκεμμένη, ενοχλητικότατη κατάχρηση εξουσίας, ασκεί ποικιλοτρόπως την αγένειά του σε αγνώστους, παρακρατεί ρέστα, λύνει το ζωνάρι του για καβγά, ηχορρυπαίνει τα μικρά ιντερμέδια των διαδρομών των κουρασμένων ανθρώπων και γενικώς… αισθάνεται κίτρινα… Άρρωστο κράτος εν κράτει…

Ε!, αμαρτία εξομολογουμένη, αμαρτία ουκ έστι. Δυστυχώς, στο σημείο αυτό κυριαρχεί το βίωμα. Καθόλου δε συμπάσχω με αυτή τους την πάρτη. Η ταξική μου συνείδηση αυτοκτονεί κρεμασμένη από το ασυναισθημάτιστο κοντέρ τους. Λυπάμαι. Αυτοί πρέπει να δοκιμαστούν στο πλαίσιο ενός νέου, πολιτισμένου ανταγωνισμού…

Είναι θέμα παιδείας θα πείτε. Θα έπρεπε αυτό το 70% να είναι αλλιώτικα γαλουχημένο. Επειδή δεν είναι όμως αλλιώτικα γαλουχημένο κι επειδή ο καθένας, στην τελική, έχει την υψηλή επιστασία του εαυτού του,  ήρθε η ώρα, η πραγματικότητα να αλλάξει και να τους διαπαιδαγωγήσει…  Ας πέσει το λεπίδι του ανοίγματος λοιπόν… Κι ας ελπίζουμε ότι τα χλωρά θα λάμψουν απλώς και δε θα καούν μαζί με τα ξερά…