Ανοικτή επιστολή προς το κυβερνόν κόμμα

 

Μία πολύ κρίσιμη πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ απετέλεσε η ψήφιση της «απλής αναλογικής», ως εκλογικού συστήματος, κάτι που η σημερινή κυβέρνηση θέλει να ακυρώσει. Το επιχείρημα των μεν είναι πως η «απλή αναλογική» είναι το δημοκρατικότερο σύστημα εκλογών, το επιχείρημα των δε πως με το σύστημα αυτό δεν μπορεί η εκάστοτε πλειοψηφούσα ομάδα να κυβερνήσει. Ας δούμε τις αλήθειες και τις υποκρισίες.

Αρχικώς είναι αναμφισβήτητο πως το εκλογικό σύστημα που βασίζεται στην απλή αναλογική είναι το δημοκρατικότερο και απηχεί το πνεύμα, αλλά και το γράμμα, του ισχύοντος Συντάγματος της χώρας μας. Άρα προφανώς και πρέπει να παγιωθεί ως εκλογικό σύστημα, με την προϋπόθεση όμως να λειτουργήσουν και οι άλλες επιταγές του Συντάγματος και φυσικά το σημερινό πολιτικό προσωπικό να αποδεχτεί να εφαρμόσει το Σύνταγμα αυτό. Γιατί καταφανώς το Σύνταγμα αυτό δεν εφαρμόζεται και δεν εφαρμόζεται με ανομολόγητη συμφωνία όλων των πολιτικών παραγόντων, που έχουν μάλιστα πείσει και τους λοιπούς πολίτες γι’ αυτήν του την απαξίωση. Σήμερα «Σύνταγμα» είναι η βούληση των κομμάτων, όλων των κομμάτων μαζί ως φαύλος συστημικός σχηματισμός, σχηματισμός αυτο-προστατευόμενος και αυτο-αναπαραγόμενος.

Η πραγματικότητα είναι πως την απόλυτη πολιτική εξουσία στη χώρα μας έχει ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Όχι δηλαδή το εκάστοτε πλειοψηφούν κόμμα, αλλά ο εκάστοτε αρχηγός του, δηλαδή αυτός που φαίνεται ως αρχηγός του (και μακάρι να είναι αυτός που φαίνεται). Η Βουλή δεν βουλεύεται, οι συζητήσεις γίνονται για το θεαθήναι και χρησιμεύουν μόνο για την εμφάνιση των υποτιθέμενα διαβουλευομένων στην τηλεόραση. Αν σε οποιοδήποτε νομοσχέδιο υπάρξει παραφωνία στη βούληση του κόμματος, δηλαδή του αρχηγού, ο διαφωνών γίνεται πρωτοσέλιδο και διαγράφεται. Ή εντάσσεται σε άλλο κόμμα, κατόπιν βεβαίως προσχεδιασμού. Ο κάθε δηλαδή διαφωνών βουλευτής, ακόμα και για το παραμικρής εμβέλειας νομοσχέδιο, διαφωνεί για δικό του κομματικό όφελος, ως «εξαγορασμένος» (εξαγορασμένος δεν σημαίνει μόνο με χρήματα). Είναι έτσι προφανές πως η «απλή αναλογική», που θα έφερνε περισσότερα κόμματα στη Βουλή και μάλλον και στην κυβέρνηση, άρα μικρότερη εξουσία στον εκάστοτε πρωθυπουργό, θα οδηγούσε σε μια Βουλή περισσότερο προσαρμοσμένη στο πνεύμα του ισχύοντος Συντάγματος, άρα σε περισσότερη δημοκρατία.

Τα παραπάνω όμως προϋποθέτουν αποδοχή της «συγκυβέρνησης». Προϋποθέτουν διάθεση συνεργασίας. Προϋποθέτουν και οι έχοντες εισαγάγει με νόμο αυτήν την «απλή αναλογική» να μη διακηρύττουν προεκλογικώς πως «εμείς δεν θα συγκυβερνήσουμε με κανένα». Ιδού η υποκρισία, αλλά και η ανομολόγητη συμπαιγνία που αλλοιώνει την αντιπροσωπευτικότητα του πολιτεύματός μας και της Βουλής.

Το επιχείρημα εναντίον της «απλής αναλογικής» είναι πως δεν θα γίνει δυνατή η κυβερνησιμότητα του κράτους. Τούτο είναι αληθές, γιατί όλα τα κόμματα έχουν απαξιώσει το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα προβλέπει τρείς –και άρα διακριτές- πολιτικές Εξουσίες: την Νομοθετική, την Εκτελεστική και την Δικαστική. Το κράτος λειτουργεί όταν λειτουργούν τουλάχιστον οι δύο από αυτές, η Εκτελεστική και η Δικαστική. Λειτουργεί καλλίτερα όταν λειτουργεί και η Νομοθετική, που θα επεξεργάζεται και θα ψηφίζει νόμους, νέους δηλαδή νόμους, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες και τους πολιτικούς σχεδιασμούς. Αν δεν ψηφίζονται νέοι νόμοι, ισχύουν οι παλαιότεροι. Η εκάστοτε όμως Νομοθετική Εξουσία τους βελτιώνει και σχεδιάζει το μέλλον, θεωρητικώς αυτό που έχει υποσχεθεί στους ψηφοφόρους της πριν τις εκλογές.

Η Νομοθετική εξουσία συνίσταται από τη Βουλή που νομοθετεί. Η Εκτελεστική εξουσία από τα υπουργεία και τους δημόσιους οργανισμούς. Η Δικαστική από τα δικαστήρια. Οι δύο τελευταίες Εξουσίες λειτουργούν με βάση τους νόμους που έχει ψηφίσει η Νομοθετική Εξουσία. Εμείς στις εκλογές δεν ψηφίζουμε παρά τη Νομοθετική εξουσία. Αν αυτή η Νομοθετική Εξουσία, δηλαδή η Βουλή, υπολειτουργεί ή δεν λειτουργεί για κάποιο μικρό ή μεγάλο διάστημα, αυτό δεν σημαίνει πως τα δικαστήρια δεν θα δικάζουν, οι δημόσιοι οργανισμοί δεν θα λειτουργούν και τα υπουργεία θα λείπουν διακοπές.

Δυστυχώς όμως στη χώρα μας, η Νομοθετική Εξουσία εξουσιάζει ασφυκτικώς και αντισυνταγματικώς και τις άλλες δύο πολιτικές Εξουσίες. Έως σημείου παραλύσεώς τους. Περισσότερο βέβαια την Εκτελεστική, που δεν διακρίνεται της νομοθετικής ούτε καν προσχηματικώς, καθόσον οι υπουργοί είναι κατά κανόνα βουλευτές και διατηρούν τη νομοθετική τους ιδιότητα. Αλλά και η Δικαστική Εξουσία εμμέσως εξαρτάται από αυτήν. Η ηγεσία της εκλέγεται από τη Βουλή, προφανώς και η εξέλιξη των δικαστικών στις μεγάλες βαθμίδες εξαρτάται από τις προτιμήσεις του κυβερνώντος κόμματος. Τι να περιμένεις από την αυτονομία των χαμηλότερων βαθμίδων;

Θα μου πείτε μιλώ για την εξιδανικευμένη μορφή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που ίσως είναι δύσκολο να εφαρμοστεί. Ναι, αλλά επισημαίνω πως η Ιταλία, λ.χ., λειτουργεί ως κράτος ακόμα και όταν έχει αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και ότι όλα τα προηγμένα κράτη έτσι λειτουργούν. Εν πάση περιπτώσει ας στοχεύουμε στο καλλίτερο και όχι στη διατήρηση του χειρότερου. Το έχουμε πληρώσει και το πληρώνουμε πολύ ακριβά.

Δυστυχώς στη χώρα μας όχι μόνο διατηρούμε το χειρότερο, με τη συνδρομή των υπερχρεωμένων τηλεοπτικών καναλιών (όσα βοσκοτόπια και αν διαθέτουν), αλλά τα κόμματα το εργαλειοποιούν με στόχο κομματικά οφέλη: π.χ. κραδαίνουν την κατάρα της «δεδηλωμένης»[i], παραλύουν τη χώρα για ίδιον όφελος –βλέπε ταλαιπωρία Κων. Μητσοτάκη που έπρεπε να φτάσει στο 47% για να λειτουργήσει στοιχειωδώς η χώρα, που εξ αιτίας της «δεδηλωμένης μικροπολιτικής φιλοδοξίας των κομματαρχών» κατέρρευσε με την πρώτη «εξαγορά»[ii], κ.λ.π. Όταν ο Μ. Έβερτ τόλμησε να θεσμοθετήσει στα υπουργεία «Μονάδες Στρατηγικού Σχεδιασμού και Ανάλυσης Πολιτικής», προσπαθώντας να τα καταστήσει στοιχειωδώς ανεξάρτητα, με υψηλού επιπέδου επιστημονικά στελέχη που δεν θα έφευγαν μαζί με τον Υπουργό, εξασφαλίζοντας έτσι μια συνέχεια στη Δημόσια Διοίκηση, το «βαθύ κράτος» -συμπεριλαμβανομένων των «έμπιστων» δημοσίων υπαλλήλων- αντέδρασε: γρήγορα το επερχόμενο ΠΑΣΟΚ την ήρε, επανερχόμενο στην καθεστηκυία φαυλότητα.

Άμποτε κάποια στιγμή να τα καταλάβουμε όλα αυτά. Πάντως το κόμμα που θα τα πραγματοποιήσει ή έστω θα τα επαγγελθεί, θα μείνει στην ιστορία, κε Κυρ. Μητσοτάκη…

 

[i] Ν.Χιωτίνης «Η κατάρα της δεδηλωμένης», https://www.topontiki.gr/article/132804/i-katara-tis-dedilomenis-kai-epistoli-pros-tin-proedro-tis-voylis

[ii] Γ. Μασσαβέτας «Ανατρέψατε Μητσοτάκη», εκδ. Ελληνική Ευρωεκδοτική