Από τη σειρά των δημοσιευμάτων των «Financial Times» και ύστερα, επί πολλές ημέρες, μια σειρά πολιτικοί και μιντιακοί προπαγανδιστές έδωσαν τα ρέστα τους προκειμένου να μας πείσουν ότι η Ελλάδα, το 2012, βρέθηκε μια ανάσα πριν από την εκδίωξη από το ευρώ, ότι ο κίνδυνος της εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και ότι η αποφασιστική μεταστροφή του Σαμαρά από τον κακό μνημονιακό του εαυτό στο πεδίο της σωφροσύνης και του ρεαλισμού έσωσε την παρτίδα – και την πατρίδα.

Από τη σειρά των δημοσιευμάτων των «Financial Times» και ύστερα, επί πολλές ημέρες, μια σειρά πολιτικοί και μιντιακοί προπαγανδιστές έδωσαν τα ρέστα τους προκειμένου να μας πείσουν ότι η Ελλάδα, το 2012, βρέθηκε μια ανάσα πριν από την εκδίωξη από το ευρώ, ότι ο κίνδυνος της εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και ότι η αποφασιστική μεταστροφή του Σαμαρά από τον κακό μνημονιακό του εαυτό στο πεδίο της σωφροσύνης και του ρεαλισμού έσωσε την παρτίδα – και την πατρίδα.

Ο φόβος της επανάληψης των εκλογικών επιδόσεων της Ν.Δ. το 2012 και η προφανής απειλή τής εκ νέου συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ κινητοποιούν, όπως φαίνεται, τα διλήμματα και τους εκβιασμούς που το 2012 έσωσαν εκλογικά τη Ν.Δ. και απέτρεψαν αυτό που σήμερα διαφαίνεται ότι θα συμβεί στο ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο, από την αφήγηση των προπαγανδιστών λείπει ένα βασικό στοιχείο. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ίδιο το… ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας, το οποίο δεν φαίνεται να τους δικαιώνει.

Bank run και σχέδιο «Ζ»

Οι «F.T.» περιγράφουν: «Την Παρασκευή πριν από τις βουλευτικές εκλογές – τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα – (σ.σ.: στις 15 Ιουνίου 2012) η χώρα φαινόταν να βυθίζεται στον πανικό. Εκείνη την ημέρα οι Έλληνες απέσυραν πάνω από 3 δισ. ευρώ από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς ή περίπου 1,5% του ΑΕΠ. Η Τράπεζα της Ελλάδος παρακολουθούσε τους πολίτες να μεταφέρουν χρήματα από τις τράπεζες στα στρώματά τους τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά ποτέ σε τέτοια κλίμακα».

Είναι οι ημέρες που κορυφώνεται η απειλή περί εκδίωξης από το ευρώ, εκ μέρους της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και των συμβεβλημένων με τα μνημόνια ΜΜΕ, αναφερόμενα στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές.

Το κλίμα πανικού, το οποίο καλλιεργήθηκε εκείνες τις ημέρες, η αβεβαιότητα για τις γερμανικές προθέσεις, η διαρκής σπερμολογία για δέσμευση καταθέσεων, αλλά και η αιφνίδια χρεοκοπία χιλιάδων οικογενειών που απέσυραν τις οικονομίες τους για να επιβιώσουν, ήταν οι κυριότεροι από τους παράγοντες που προκαλούσαν επί μακρό διάστημα μαζική εκροή χρήματος από το τραπεζικό σύστημα.

Λίγο παρακάτω το δημοσίευμα αναφέρει: «Ωστόσο, εν αγνοία σχεδόν ολόκληρου του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, μια μικρή ομάδα αξιωματούχων της Ε.Ε. και του ΔΝΤ εργαζόταν μυστικά για μήνες προετοιμαζόμενη για την κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών. Το μυστικό τους πρόγραμμα δράσης, γνωστό και ως σχέδιο “Ζ”, ήταν ένα λεπτομερές κείμενο για το πώς θα αναδομούνταν η οικονομική και η τραπεζική υποδομή της Ελλάδας σε περίπτωση που έφευγε από το ευρώ».

Το σχέδιο «Ζ», λοιπόν, για το οποίο τόσος λόγος έγινε, το οποίο συστηματικά παρουσιάστηκε σαν σχέδιο εκδίωξης της Ελλάδας από την ευρωζώνη, με το οποίο απειλήθηκε συστηματικά ο ελληνικός λαός καθ’ όλη τη διάρκεια των μνημονίων και ειδικότερα στις εκλογές του 2012, ήταν ένα σχέδιο άμυνας για την περίπτωση οικειοθελούς αποχώρησης της χώρας μας. Ιδού πώς ακριβώς το περιγράφουν οι «F.T.»:

«Το σχέδιο συγκροτήθηκε από περίπου είκοσι αξιωματούχους, σε μικρές ομάδες εργασίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στη Φραγκφούρτη και στο ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Αξιωματούχοι που εργάστηκαν στο μέχρι πρότινος κρυφό σχέδιο επέμειναν ότι δεν ήταν ένας χάρτης για να αναγκαστεί η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ. Ήταν ακριβώς το αντίθετο».

«Εκρηκτικές οι συνέπειες»

Τι θα σήμαινε αυτή η αποχώρηση, κατά την κρίση των Ευρωπαίων αξιωματούχων;
«Οι ίδιοι φοβούνταν ότι το Grexit θα είχε εκρηκτικές συνέπειες για τις ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές αγορές, προκαλώντας μαζικές τραπεζικές αναλήψεις σε άλλες δοκιμαζόμενες οικονομίες της ευρωζώνης και δημιουργώντας ερωτήματα για το ποια θα είναι η επόμενη χώρα που θα φύγει από το ευρώ».

Κάπου εδώ, λοιπόν, αποκτά ιδιαίτερη αξία μια άλλη παράμετρος του ρεπορτάζ, η οποία αποτυπώνει τη διαφορά στάσης μεταξύ των Ευρωπαίων αξιωματούχων και του ελληνικού πολιτικού συστήματος: οι ευρωκράτες είχαν πάντα την πρόνοια να διαμορφώνουν σχέδια για κάθε ενδεχόμενο, ενώ στην Ελλάδα – από τον Γ. Παπανδρέου και τον Λ. Παπαδήμο μέχρι τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο – κανένα εναλλακτικό σχέδιο δεν διαμορφώθηκε ποτέ. Ιδού η περιγραφή των «F.T.»:

«Από τις αρχές τους 2012, πολλοί εξ αυτών των αξιωματούχων πίστευαν πως ήταν ανεύθυνο να μην είναι προετοιμασμένοι για έξοδο της Ελλάδας. “Πάντα λέγαμε: είναι στόχος μας να τους κρατήσουμε μέσα” ανέφερε ένας εκ των μελών της ομάδας. “Είναι μηδενική η πιθανότητα να φύγουν; Όχι. Αν είναι κανείς στο συμβούλιο μιας εταιρείας και έχει πιθανότητα μόλις 10% για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, προετοιμάζεται για το χειρότερο” σημείωσε».

Αυτά συμβαίνουν μεν σε μια οποιαδήποτε εταιρεία, αλλά όχι σε μια ολόκληρη χώρα…

Ο ΣΥΡΙΖΑ… τους φόβισε

«Σε καμία άλλη στιγμή της κρίσης το ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης δεν βρισκόταν σε μεγαλύτερο κίνδυνο κατάρρευσης από τις εβδομάδες πριν και μετά τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.

Ο σχεδιασμός του Grexit έγινε πιο επιτακτικός όταν άρχισε να φαίνεται ότι το αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ – καθοδηγούμενο από τον αντιμνημονιακό “επαναστάτη” Αλέξη Τσίπρα – βρισκόταν μια ανάσα από τη νίκη. “Αυτή ήταν η στιγμή που είπα στον εαυτό μου: Πρέπει να τελειώσουμε αυτή τη δουλειά” είπε πρόσωπο που συμμετείχε στο σχέδιο “Ζ”».

Ακόμη και ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ο οποίος θα μπορούσε, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του, να αμφισβητήσει τους όρους του μνημονίου, δεν κινητοποίησε ανακλαστικά… εκδίωξης της χώρας, αλλά τον φόβο ότι η χώρα μπορεί να έβγαινε μόνη της από το ευρώ. Συνεπώς η απειλή ότι «θα μας διώξουν», η οποία αποτέλεσε το βασικό «μότο» της μνημονιακής προπαγάνδας, δεν ήταν ποτέ πραγματική. Επρόκειτο για έναν εσωτερικό πολιτικό εκβιασμό.

Ήταν όμως ανύπαρκτη η συζήτηση για την εκδίωξη της Ελλάδας; Προφανώς όχι. Η συζήτηση υπήρχε. Αλλά μόνο ως συζήτηση, η οποία μάλιστα κατέληξε στην… εγκατάλειψη κάθε τέτοιας ιδέας:

«Αώτατοι αξιωματούχοι ανέφεραν πως το παρ’ ολίγον ατύχημα εκείνου του καλοκαιριού και οι συνεχείς συζητήσεις για την παραμονή της Ελλάδας συνέβαλαν στο να ξεκαθαρίσει η στάση των πολιτικών της ευρωζώνης – ειδικά στο Βερολίνο, όπου οι διαμάχες για το αν έπρεπε να φύγει η Ελλάδα μαίνονταν πάνω από τρεις μήνες, προτού αποφασίσει να τις τελειώσει η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ».

Δεν υπήρχε Grexit στις Κάννες!

«Όταν το 2011 το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας άρχισε να ταλανίζεται, το ζήτημα μεταφέρθηκε από τις σκονισμένες εκθέσεις της Ε.Ε. σε συνεδριάσεις κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ των πιο ισχυρών Ευρωπαίων ηγετών. Σύμφωνα με πολλούς αξιωματούχους της Ε.Ε., ο Σόιμπλε, ο πανίσχυρος Γερμανός υπουργός Οικονομικών, έγινε ο πιο ένθερμος συνήγορος του Grexit.

Μέχρι τις αρχές του 2012, ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης γινόταν σε θεωρητικό επίπεδο, κυρίως από οικονομολόγους και διάφορα υπουργεία Οικονομικών, καθώς και από το οικονομικό διευθυντήριο της Επιτροπής, που προσπάθησε να υπολογίσει τον αντίκτυπο που θα είχε το Grexit στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη ευρωζώνη.

Επί της ουσίας, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ο σχεδιασμός εναλλακτικών σχεδίων ήταν περιορισμένος, ίσως και ανύπαρκτος. Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο επικεφαλής της ΕΚΤ έως τον Νοέμβριο του 2011, απέκλεισε κάθε συζήτηση για Grexit από φόβο πως ακόμα και μία υποψία ότι το σκέφτεται η κεντρική τράπεζα θα οδηγούσε σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ανέφεραν πρώην αξιωματούχοι της ΕΚΤ.

Στις Βρυξέλλες, μια ομάδα υπό τις οδηγίες του Μάρκο Μπούτι, επικεφαλής του οικονομικού διευθυντηρίου της Κομισιόν, είχε συγκεντρώσει, κρυφά, δεδομένα, με στόχο να πείσει τη Γερμανία και τους εταίρους ότι το Grexit θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερο χάος από αυτό που υπολόγιζαν. Όμως δεν έγιναν πιο συγκροτημένες κινήσεις σχεδιασμού από φόβο ότι θα υπάρξουν διαρροές. Μόνο στο ΔΝΤ, το οποίο είχε τεράστια εμπειρία από κάθε είδους καταστροφές, είχε αρχίσει να γίνεται σοβαρή δουλειά.

Όταν το θέμα του Grexit εθίγη πρώτη φορά δημοσίως, στη διάρκεια της συνεδρίασης του G20 στις Κάννες τον Νοέμβριο του 2011 – οπότε η Μέρκελ και ο Σαρκοζί πίεζαν για δημοψήφισμα εξόδου ή όχι από το ευρώ – δεν υπήρχε σχέδιο αν η Ελλάδα επέλεγε να αποχωρήσει.

Αρκετοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Ε.Ε. δήλωναν έκπληκτοι που η Μέρκελ και ο Σαρκοζί είχαν προβάλει την ιδέα της εθελοντικής εξόδου από την Ε.Ε., την οποία προηγουμένως αρνούνταν επίμονα. Ακόμη και αξιωματούχοι που εργάζονταν στενά με τους δύο ηγέτες αιφνιδιάστηκαν. “Έπεσα από την καρέκλα μου” δήλωσε ένας από αυτούς που συμμετείχαν στις κλειστές συζητήσεις με τους δύο ηγέτες». Στις Κάννες, λοιπόν, δεν υπήρχε σχέδιο για Grexit. Κι όμως, Σαμαράς και Βενιζέλος συναίνεσαν και συνωμότησαν με στόχο την εκδίωξη του ΓΑΠ, την έλευση Παπαδήμου, την πρωθυπουργία Σαμαρά και την ανάληψη του ΠΑΣΟΚ από τον Βενιζέλο, και αποδέχθηκαν την ελεγχόμενη χρεοκοπία με το PSI. Τόσο απλά και, κυρίως, αβίαστα…

Η Μέρκελ δεν ήθελε να ξέρει!

Τόσο, λοιπόν, εκτός τόπου και χρόνου θεωρούνταν η συζήτηση περί Grexit (ακόμη και εθελοντικής εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ), ώστε ο φόβος του χάους και της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας» απαγόρευε ακόμη και την τήρηση πρακτικών ή τη σύνταξη αλληλογραφίας:

«Σύμφωνα με έναν παράγοντα των συνομιλιών, δεν συντάχθηκε ποτέ ούτε ένα έγγραφο του σχεδίου και οι συνομιλητές δεν αντάλλαξαν ούτε ένα e-mail σχετικά με το έργο τους. “Ήταν απολύτως προστατευμένο, ακόμη και εντός των θεσμών” δήλωσε ο αξιωματούχος. “Ακόμη και ανάμεσα στις ομάδες υπήρχε τείχος προστασίας”. Αποφασίστηκε να μην συμμετέχουν Έλληνες αξιωματούχοι, λόγω του φόβου διαρροών.

Τα τείχη προστασίας απέδωσαν. Κατά τη διάρκεια δείπνου μεταξύ του προέδρου της Κομισιόν Μ. Μπαρόζο και της Α. Μέρκελ στην καγκελαρία στο Βερολίνο δύο εβδομάδες σχεδόν πριν από τις ελληνικές εκλογές, η Α. Μέρκελ ζήτησε από τον Μπαρόζο να της επιβεβαιώσει ότι υπάρχει σχέδιο στην περίπτωση που η Ελλάδα απορρίψει τις προϋποθέσεις της διάσωσης και επέλθει το Grexit.

Ο κ. Μπαρόζο παραδέχτηκε την ύπαρξη του σχεδίου και προσφέρθηκε να της το παρουσιάσει, εκείνη όμως απάντησε ότι της φτάνει ο λόγος του, σύμφωνα με τις πληροφορίες. Στο γερμανικό σύστημα, η Bundestag έχει δικαίωμα να απαιτήσει να δει τέτοιου είδους έγγραφα και οι ανώτατοι Γερμανοί αξιωματούχοι φοβούνταν ότι θα υποχρεωνόταν να αποκαλύψει το σχέδιο αν το είχε σε χαρτί».

Τι ήταν όμως επί της ουσίας το σχέδιο «Ζ»; Η απάντηση δίνεται από τους «F.T.» ως εξής:

«Για πολλούς που εργάστηκαν στο έργο, το σχέδιο “Ζ” ήταν μια άσκηση τόσο επιχειρημάτων, όσο και πράξεων. Ήθελαν να δείξουν στους υπέρμαχους του Grexit ότι ήταν ένας ηράκλειος άθλος, κάτι που δεν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν, όταν καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι. Αλλά το καλοκαίρι του 2012 οι Έλληνες ψηφοφόροι σχεδόν τους υποχρέωσαν».

Με άλλα λόγια, ένας λαός «στα κάγκελα», εκείνη την περίοδο, υποχρέωσε τη γερμανική «αυτοκρατορία» και την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία να ασχολούνται συστηματικά με το εφιαλτικό για τους ίδιους ενδεχόμενο να αμφισβητηθεί ακόμη και η βιωσιμότητα της ευρωζώνης, της μεγαλύτερης οικονομικής μπίζνας που είδε εδώ και πολλές δεκαετίες η Ευρώπη.

Δίχως μάλιστα να υπάρχει έτοιμη απάντηση. Τουλάχιστον όχι τέτοιας ισχύος ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αντίβαρο σε μια ηγεσία αποφασισμένη να διαπραγματευθεί, έστω, τα στοιχειώδη.

Κι όμως, μια ελληνική ηγεσία χωρίς γνώση, χωρίς σθένος, δεν τόλμησε να διεκδικήσει έστω μερικά από τα πολιτικά ψίχουλα που θα έπεφταν από το τραπέζι της γερμανικής «αυτοκρατορίας», τα οποία ενδεχομένως θα ήταν αρκετά ώστε να αποφευχθεί η σημερινή οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή.

Αντιθέτως το ελληνικό σύστημα εξουσίας, ένα παράσιτο που επί δεκαετίες τρεφόταν από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και μίζες, ένα άβουλο ενεργούμενο – ένοχο και εξαρτημένο καθώς ήταν –, παραδόθηκε αμαχητί φορτώνοντας σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό τις πομπές του ιδίου, των υπαλλήλων και των συνενόχων του (το μεγαλειώδες παγκαλικό «Μαζί τα φάγαμε»…).

Κίνδυνος ο… Σαμαράς!

Όπως περιγράφει με συγκλονιστικές λεπτομέρειες το ρεπορτάζ των «F.T.», η Μέρκελ ανησυχούσε πολύ πριν από τις εκλογές του 2012 για το θέμα της Ελλάδας και αναζητούσε συμβουλές από «κάθε πολιτικό και οικονομικό μυαλό σε όλη την Ευρώπη».

Όταν μάλιστα προσπαθούσαν να την καθησυχάσουν ότι ο Σαμαράς θα κέρδιζε τις εκλογές στην Ελλάδα και δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, αυτή απαντούσε ότι «για τον Σαμαρά ακριβώς ανησυχούσε, αφού συντασσόταν με την εκστρατεία κατάργησης του προγράμματος».

Ήταν η εποχή της «αντιμνημονιακής» εκστρατείας του Σαμαρά, των «Ζαππείων», των πολιτικών… κεραυνών κατά του ΠΑΣΟΚ και της ψεύτικης υπόσχεσης περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Ακόμη και αυτή η καταφανώς ψευδής ρητορεία αρκούσε, όπως αποκαλύπτουν οι «Financial Times», για να προκληθεί υπαρξιακή κρίση στην ευρωζώνη.

Η υποχώρηση της Μέρκελ

Στη Γερμανία βεβαίως η αντιπαράθεση μαινόταν και η πλευρά του Grexit – στην οποία συνωστίζονταν, με επικεφαλής τον Σόιμπλε, όλοι όσοι θεωρούσαν ότι η Ελλάδα είναι ένα «μολυσμένο πόδι» που πρέπει να κοπεί για να μην μολυνθεί το υπόλοιπο σώμα – έδινε τη δική της μάχη για να επικρατήσει η άποψή της.

Ωστόσο αυτή η επιλογή δεν υπήρξε ποτέ προτεραιότητα, όπως αναφέρθηκε και πριν, διότι οι συνέπειες ήταν εντελώς άγνωστες και πρακτικά αδύνατον να προϋπολογιστούν. Η Μέρκελ, αναζητώντας συνεχώς το οικονομικό και πολιτικό κόστος αυτής της επιλογής, λάμβανε σταθερά την απάντηση ότι «ήταν τρελό να προσπαθήσει να προβλέψει το κόστος ενός Grexit». Δεν άργησε να λάβει την απόφασή της.

Η αναλυτική περιγραφή των «Financial Times» παραμένει συγκλονιστική:
«Στα μέσα Ιουλίου η Μέρκελ έφυγε για τις καλοκαιρινές διακοπές έξι εβδομάδων για να σταθμίσει τις συμβουλές που είχε λάβει. Αν και δεν είχε αποφασίσει, η κακοφωνία ανώτατων Γερμανών πολιτικών που δημοσίως καλούσαν την Ελλάδα να φύγει είχε φτάσει σε κορύφωση. (…)

Εν τέλει, πάντως, το θέμα κατέληγε στη Μέρκελ, η οποία, ύστερα από έξι εβδομάδες ξεκούρασης, γύρισε στο Βερολίνο έχοντας αποφασίσει. Δεν υπήρχε επιστημονική βεβαιότητα. Ως προσεκτική πολιτικός εκ φύσεως δεν θα προχωρούσε στο Grexit αν κανείς από τους συμβούλους της δεν μπορούσε να συμφωνήσει για τις συνέπειες.

“Όλοι λέτε: Συγγνώμη, αλλά δεν ξέρουμε. Αν δεν ξέρετε, τότε δεν θα πάρω αυτό το ρίσκο” θυμάται ένας σύμβουλος ότι είπε. (…) Η συζήτηση για το Grexit εντός της ευρωζώνης υποχώρησε.

Η Μέρκελ έκανε μια υψηλού συμβολισμού επίσκεψη στην Αθήνα τον Οκτώβριο. Στις Βρυξέλλες, ύστερα από μια σειρά συναντήσεων των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, συμφωνήθηκε ένα αναθεωρημένο σχέδιο διάσωσης, στο οποίο υποσχέθηκαν στην Αθήνα περισσότερη ανακούφιση χρέους αμέσως μόλις πετύχαινε πρωτογενές πλεόνασμα, όπως έγινε το 2013».

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η Άνγκελα Μέρκελ, η ισχυρότερη ηγέτης της Ευρώπης, ποτέ δεν αποδέχθηκε να αναλάβει το ρίσκο να εκδιώξει την Ελλάδα από το ευρώ, όσα και αν λένε οι επαγγελματίες εκβιαστές και οι ξεπουλημένες πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα.

«Ελεγχόμενοι πολιτικοί»

Η Ελλάδα τρόμαζε την Ευρώπη και τη Γερμανία. Το Grexit προκαλούσε πανικό στον άξονα Βερολίνου – Βρυξελλών λόγω του άγνωστου μεγέθους των συνεπειών του. Η εκδίωξη της Ελλάδας δεν υπήρξε ποτέ απόφαση ή προτεραιότητα, παρά το υψηλό στάτους των υποστηρικτών του – ακόμη και ο Σόιμπλε το επικροτούσε.

Κι όμως, το ελληνικό πολιτικό σύστημα ουδέποτε επιχείρησε να διαπραγματευθεί. Ο Αντώνης Σαμαράς, από σταυροφόρος του «αντιμνημονίου πέρασε στην πλήρη συμμόρφωση.
Το πολιτικό, μιντιακό και οικονομικό σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα προτίμησε να εκβιάσει, να εκφοβίσει και να ξυλοφορτώσει τον τότε ξεσηκωμένο ελληνικό λαό αντί να τον χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό όπλο. Και η Ελλάδα παραδόθηκε δεμένη χειροπόδαρα στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή ανακουφίζοντας, ενισχύοντας και οδηγώντας στην αποχαλίνωση τη Γερμανία.

Το ερώτημα για τα περιθώρια διαπραγμάτευσης δεν μπορεί να απαντηθεί σήμερα, διότι κανείς στην Ελλάδα δεν επιδίωξε καν να τα διερευνήσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς… προπαγάνδα.

Όλες αυτές οι αποκαλύψεις, οι οποίες δεν γίνονται από Έλληνες «εξτρεμιστές», αλλά από κέντρα παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής και μιντιακής ισχύος, γραμμένες από τον αρχισυντάκτη των «F.T.» στις Βρυξέλλες Πίτερ Σπίγκελ, μαρτυρούν τα πραγματικά πολιτικά μεγέθη του ελληνικού συστήματος εξουσίας.
Ο ίδιος ο Σπίγκελ, μιλώντας στην «Καθημερινή» και τη δημοσιογράφο Ελένη Βαρβιτσιώτη, εκμυστηρεύεται κάτι που το «Ποντίκι» και topontiki.gr έγραφαν κατ’ επανάληψη εκείνη την εποχή:

«Για μένα η συζήτηση ποιος και πότε έπρεπε να λάβει πιο σκληρά ή χαλαρά μέτρα δεν έχει νόημα. Αυτό που θέλω να αναδείξω με αυτά τα άρθρα είναι το πόσο λίγο έλεγχο έχουν πια οι Ευρωπαίοι ηγέτες, όχι μόνο οι Έλληνες, στις χώρες τους»…
Όπως σημειώνει η δημοσιογράφος της «Καθημερινής», «με τη ματιά του κ. Σπίγκελ συνάγεται ότι οι τρεις “βασικοί” Έλληνες πολιτικοί εκείνη την εποχή, Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος, “ελέγχονται” από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο».

Το τελικό δίδαγμα από όλη αυτήν την ιστορία, όση προπαγάνδα και αν έχει επενδυθεί πάνω της, είναι ότι το περιθώριο για διαπραγμάτευση, ακόμη και μιας χρεοκοπημένης χώρας, όπως είναι η Ελλάδα, διευρύνεται ή ελαχιστοποιείται ανάλογα με την πολιτική ικανότητα των κυβερνητών της.

Ας μείνει όχι μόνο ως κριτήριο ψήφου στις επόμενες ευρωπαϊκές και εθνικές εκλογές, αλλά και ως παρακαταθήκη και εξοπλισμός της επόμενης – ανεξαρτήτως σύνθεσης – ελληνικής κυβέρνησης…