Το καλοκαίρι του 1960, οι σινεφίλ της Ευρώπης έτρεχαν στις σκοτεινές αίθουσες για να δουν την «La Dolce Vita», την ολοκαίνουρια ταινία του Φεντερίκο Φελίνι. Η ταινία έβλεπε τη σύγχρονη Ρώμη, μέσα από τα μάτια του δημοσιογράφου κοσμικών στηλών Μαρτσέλο Ρουμπίνι (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι), ο οποίος αναζητούσε τον έρωτα και την επιτυχία μέσα στο λαμπερό κόσμο της αστικής τάξης, και των κινηματογραφικών σταρ που επισκέπτονταν τη Ρώμη, και μέσα στη χλιδή και τα ξέφρενα πάρτι των ανθρώπων που κατέκλυζαν τα μοδάτα καφέ και ζαχαροπλαστεία της Βία Βένετο.

Ο Φελίνι, κατόρθωσε να στήσει μια μοντέρνα ηθογραφία για τον άνθρωπο της δεκαετίας του 1960, που περιπλανιέται δίχως ιδιαίτερο ενδιαφέρον ανάμεσα στην εικονικότητα και τη ματαιότητα προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.

Ο Μαρτσέλο συνοδεύεται και από τον Παπαράτσο, τον αδιάκριτο φωτορεπόρτερ του πρακτορείου του, που μετά την παγκόσμια επιτυχία της ταινίας, έμεινε στην ιστορία με τον όρο «Παπαράτσι» (πληθυντικός) που σημαίνει τους επίμονους φωτορεπόρτερ που κυνηγούσαν αδυσώπητα τους σταρ του Χόλυγουντ για να κλέψουν μερικά ενσταντανέ.

Η ταινία βραβεύτηκε με τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ των Καννών, το 1960, ενώ την επόμενη χρονιά που άρχισε να προβάλλεται στην Αμερική, το 1961, πήρε το Α΄ Βραβείο των Κριτικών της Νέας Υόρκης. Η ταινία πήρε πολλά άλλα βραβεία και διακρίσεις, ενώ το 1962, κέρδισε το Όσκαρ για τα καλύτερα κοστούμια.

Η ταινία του Φεντερίκο Φελίνι, έγινε ο καλύτερος πρεσβευτής της Ρώμης, διαφημίζοντας την «Αιώνια Πόλη» στα πέρατα του κόσμου. Δεν υπήρχε ταξιδιωτικός οδηγός, ούτε περιοδικό ποικίλης ύλης που να μην φιλοξένησε την εικόνα της Ανίτα Έκμπεργκ να λούζεται με το μαύρο μακρύ της φόρεμα στους καταρράκτες της Fontana di Trevi, έργο του Νικόλα Σάλβι, που κοσμεί τη Ρώμη από το 1732. Το πιο σπουδαίο, όμως, ήταν πως ο δαιμόνιος Ιταλός σκηνοθέτης της Dolce Vita, άντλησε έμπνευση από την καθημερινή ζωή της πόλης και τους αληθινούς χαρακτήρες των ανθρώπων της, απαθανατίζοντας εκείνη τη χρυσή εποχή της Ρώμης.

Βέβαια, στο επίκεντρο όλων αυτών των καταστάσεων, βρισκόταν η αριστοκρατική Βία Βένετο με τις πανάκριβες μπουτίκ ρούχων, τις αστραφτερές λιμουζίνες, τα μοδάτα καφέ, και τα πολυτελή ξενοδοχεία της που έσφυζαν από ζωή. Όλοι περνούσαν από εκεί για έναν καφέ και μια φωτογραφία: ο Φεντερίκο φελίνι, ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, η Σοφία Λόρεν, η Κλαούντια Καρντινάλε, ο Βιτόριο Γκάζμαν, η Μόνικα Βίτι, ο Κερκ Ντάγκλας, η Μπριζίτ Μπαρντό, ο Ούγκο Τονιάτσι, ο Βιτόριο ντε Σίκα, όλοι οι νέοι αστέρες του κινηματογράφου συνέβαλλαν στη δημιουργία του αστικού μύθου της Βία Βένετο.

H περιπλάνηση αρχίζει από την Πιάτσα Μπαρμπερίνι, που πήρε το όνομά της από το ομώνυμο παλάτσο που βρίσκεται στην άκρη της. Στο κέντρο της πλατείας αυτής, φιγουράρει το σιντριβάνι με το άγαλμα του Τρίτωνα, η περίφημη «Fontana del Tritone», έργο του γλύπτη Τζιαν Λορέντζο Μπερνίνι, το οποίο δώρισε στην πόλη ο πάπας Ουρβανός Θ΄, το 1643.

Προχωρώντας συναντάμε το «Hotel Imperiale», και το «Hotel Majestic», που στέκουν εκεί παντοτινοί μάρτυρες της ευδαιμονίας και της χαράς της ζωής.

Στο τέλος της διαδρομής, στέκει το ξενοδοχείο «Westin Excelsior Hotel», με τον μεγαλοπρεπή του θόλο και τις πολυτελείς σουίτες, που είναι φημισμένες σε όλη την Ευρώπη. Άνοιξε τις πόρτες του το 1906, και από τότε εξυπηρετεί με φινέτσα και διακριτικότητα τους πλούσιους ταξιδιώτες, φιλοξενώντας κατά παράδοση τους σταρ του Χόλυγουντ, της Τσινετσιτά, και τώρα του ιταλικού κινηματογράφου.

Κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει έτσι απλά, το «Club Doney» ένα αυθεντικό στέκι της δεκαετίας του 1960, που άνοιξε το 1850 από τον Γκασπάρο Ντόνι, όταν αποστρατεύτηκε από το στρατό του Ναπολέοντα. Το πρώτο κατάστημα άνοιξε στη Φλωρεντία με λιχουδιές της γαλλικής γαστρονομίας, ενώ το καφέ άνοιξε στη Ρώμη στις αρχές του 20ού αιώνα.

Προχωρώντας στη Βία Βένετο, συναντά κανείς το «Harry’s Bar» όπου ακόμη αντηχούν τα γέλια της μεθυσμένης Ανίτα Έκμπεργκ, και οι παθιασμένες συζητήσεις του Αλμπέρτο Μοράβια, του Πιερ Πάολο Παζολίνι, και του Ίταλο Καλβίνο.

Oι βέσπες με τους νεαρούς Ρωμαίους διασχίζουν τη Βία Βένετο αναζητώντας μια νέα ερωτική περιπέτεια, τα τραπέζια των μπαρ και των καφέ είναι γεμάτα κόσμο, πανέμορφες κομψές γυναίκες, διάσημους ηθοποιούς, ενώ τα γκαρσόνια με τα παπιγιόν πηγαινοέρχονται με τις παραγγελίες. Αμέσως έρχεται στο νου η εικόνα του Γκρέγκορι Πεκ, στην ταινία Roman Holiday (1953), όπου υποδύεται έναν Αμερικανό δημοσιογράφο που αναζητά στη Ρώμη μια πριγκίπισσα (Όντρεϊ Χέμπορν) και καταλήγει να βολτάρει ερωτευμένος μαζί της, πάνω στη βέσπα του.   

Ο Φεντερίκο Φελίνι, με τις ευαίσθητες κεραίες του, έχτισε τον χαρακτήρα του φωτορεπόρτερ «Paparazzo» βασισμένος σε έναν αληθινό φωτογράφο και φωτορεπόρτερ της εποχής εκείνης, τον Ρίνο Μπαριλάρι, έναν πραγματικό δαίμονα του αποκαλυπτικού ρεπορτάζ. Ο Ρίνο Μπαριλάρι, ονομάστηκε «βασιλιάς των παπαράτσι», σύχναζε στα μπαρ της Βία Βένετο γνώριζε όλο τον κόσμο των διασημοτήτων, και ένιωθε άνετα με όλη αυτή την μικρή κοινωνία των καφέ, τη λεγόμενη «cafe society», όπως το ψάρι μέσα στο νερό. Ο Μπαριλάρι, μπορούσε να παραμονεύει για ώρες κρυμμένος μέχρι να πάρει το ενσταντανέ που επιθυμούσε, δωροδοκούσε πορτιέρηδες και ρεσεψιονίστ ξενοδοχείων για να έχει τις κατάλληλες πληροφορίες, καβαλούσε βέσπες ακολουθώντας τους διάσημους στους δρόμους της Ρώμης, και εισέβαλλε σαν σίφουνας σε νυχτερινά κέντρα και ιδιωτικά πάρτι. Ο Ρίνο Μπαριλάρι, το 1898, έγινε μέλος του Τάγματος της Τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας,  έπειτα από 50 χρόνια επιθετικού φωτορεπορτάζ που του στοίχισαν 76 σπασμένες κάμερες, 11 σπασμένα πλευρά, και 162 επισκέψεις στα επείγοντα των εφημερευόντων Νοσοκομείων της Ρώμης,

Αν τύχει να δύει ο ήλιος αξίζει τον κόπο ένα πάρετε ένα απεριτίφ στο μπαρ της ταράτσας του «Hotel Eden», ή ανεβείτε στην «Terrazza del Pincio» (ταράτσα του Πίντσιο), ένα αγαπημένο μέρος για τους Ρωμαίους, αφού προσφέρει μια πανοραμική θέα στην πόλη και τους κήπους της Βίλλα Μποργκέζε που είναι το ιδανικό  μέρος για να ολοκληρωθεί η βόλτα σας. Οι υπέροχοι αυτοί κήποι περικλείουν αρκετά μουσειακά κτίρια, φοντάνες, αγάλματα, μικρές λίμνες, και αιωνόβια δέντρα.

H Dolce Vita, έμεινε στη μνήμη των ανθρώπων όχι απλά σαν μια ταινία, αλλά σαν αιώνια υπενθύμιση της ομορφιάς της ζωής. Επειδή μάλιστα η ζωή τα τελευταία χρόνια έχει δείξει  και το σκληρό της πρόσωπο, η Ferrari, το 2019, παρουσίασε ένα καινούριο σπορ μοντέλο, σαν φόρο τιμής στη Dolce Vita. Το μοντέλο, βέβαια, ονομάζεται «Roma», και το μότο της διαφήμισης είναι: Ferrari Roma, «La Νuova Dolce Vita».

Brian Jones: Ο κρυφός ηγέτης των Rolling Stones – Η ταραχώδης ζωή και ο μυστηριώδης θάνατος που σημάδεψαν τη μπάντα (Photos/Video)

Αλαίν Ντελόν: Ο «σατανικά» όμορφος ηθοποιός – Τα σεξουαλικά πάρτι που άφησαν εποχή και η ανεξιχνίαστη δολοφονία (photos/video)

Σουζάν Λενγκλέν: Η «Θεά» του Ρολάν Γκαρός (video)