Ο εκλογικός θρίαμβος της Ν.Δ. στις εκλογές της 21ης Μαΐου και η διαφαινόμενη επανάληψή του στις 25 Ιουνίου δημιουργούν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη προϋποθέσεις ηγεμονίας, η οποία με τη σειρά της πολλαπλασιάζει τους πειρασμούς με τους οποίους έτσι κι αλλιώς βρίσκεται αντιμέτωπος.

Κατ αρχήν στο κομματικό επίπεδο της Ν.Δ. η ηγεσία του είναι απόλυτη και οι επιλογές του νόμος. Η διαφαινόμενη ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία απαλλάσσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και απ’ οποιοδήποτε τυχόν εσωκομματικό παζάρι συνεπάγεται ο σχηματισμός της κυβέρνησής του.

Δείγματα γραφής της μετεκλογικής νοοτροπίας της ηγεσίας της Ν.Δ. έχουμε ήδη με αφορμή τους χειρισμούς για την «ανακατάληψη» της Ροδόπης, της μόνης περιφέρειας που δεν βάφηκε «μπλε» στον εκλογικό χάρτη. Η πρώην υπουργός Εξωτερικών (και αδελφή του προέδρου της Ν.Δ.) Ντόρα Μπακογιάννη δεν θα μπορούσε να ήταν σαφέστερη υπογραμμίζοντας στους εκπροσώπους της μειονότητας της Ροδόπης με τα δικά της λόγια το γνωστό: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

Αυτή η αίσθηση υπεροψίας αποδεικνύεται και από τον γενικότερο χειρισμό του Μητσοτάκη σ’ αυτήν την υπόθεση, καθώς δεν δίστασε να παραδεχτεί την εμπλοκή του τουρκικού προξενείου στην εκλογική διαδικασία προκειμένου να εκθέσει τον (ΣΥΡΙΖΑ) αντίπαλό του. Θα περίμενε κανείς από πρώην και επόμενο πρωθυπουργό αντί να καταγγείλει (ή παράλληλα με την καταγγελία) τον ΣΥΡΙΖΑ για «αντεθνικά νταλαβέρια με το προξενείο) να είχε προχωρήσει σε διάβημα στην Άγκυρα για τον απαράδεκτο ρόλο των προξενικών της αρχών στην ελληνική επικράτεια.

Όμως ο «πειρασμός» της υλοποίησης της οδηγίας για άμεση έναρξη των διαδικασιών διευθέτησης των ελληνοτουρκικών που έχει λάβει από ΗΠΑ και Γερμανία δεν επιτρέπουν διατάραξη της ατμόσφαιρας στα ελληνοτουρκικά, τα οποία «ξαφνικά» περνούν μήνα μέλιτος…

Οπότε, με το να βγάλει στη σέντρα τον ΣΥΡΙΖΑ φορτώνοντάς του ευθύνες για μια κατάσταση που διαχρονικά συντηρείται απ όλα τα κόμματα (ειδικά τα κόμματα εξουσίας) στα νταραβέρια τους με το τουρκικό προξενείο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φιλοδοξεί να πετύχει και κάτι ακόμη: την υπονόμευση της αξιοπιστίας (άρα και την μετεκλογική σιωπή) της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις επικείμενες ελληνοτουρκικές διευθετήσεις.

Θεωρεί ότι παίζοντας χωρίς πολιτικό αντίπαλο μπορεί να «λύσει» με χατζηδάκειους (παρακολουθούμενος από την ΕΥΠ) και διπλωμάτες – οικογενειακούς φίλους, υπουργούς Εξωτερικών τα ελληνοτουρκικά και να δέσει στο άρμα του συνολικά τα «αντιπολιτευόμενα» κόμματα εξουσίας και κατά συνέπεια την ελληνική κοινωνία.

Πρόκειται, προφανώς, για τον «τελευταίο» πειρασμό του Κυριάκου Μητσοτάκη…

Διαβάστε επίσης:

Το «σοκ» της Ροδόπης

Ευημερία αριθμών – δυστυχία ανθρώπων

Εκλογές 25ης Ιουνίου: Η ευκαιρία είναι τώρα!