Είναι αλήθεια ότι οι Τούρκοι εκφράζονται με έναν κάπως ιδιαίτερο (για τους Δυτικούς) τρόπο – έναν τρόπο «ανατολίτικο» καθώς λέμε κι εμείς , ο οποίος συχνά κινείται μεταξύ ποιητικότητας και αφέλειας.

Ακόμα και κατά την (μακρά) περίοδο που οι Κεμαλιστές προσπαθούσαν να δώσουν ένα λούστρο «δυτικότητας» στην τούρκικη κοινωνία, συχνά το ανατολίτικο ιδιόλεκτο έκανε την εμφάνισή του στον Τύπο, στην πολιτική, ακόμα και στα διεθνή έγγραφα.

Σήμερα, αυτή η ανατολίτικη ρητορική έχει απενοχοποιηθεί σε μια κοινωνία που άλλωστε (κατά τον βασικό κορμό της) επιστρέφει στην εποχή των αγάδων (δια των χοτζάδων) και σε ένα κράτος που η ιδεολογία του τείνει προς την οθωμανική εποχή.

Μιλώντας προσφάτως προς τους στρατιωτικούς η ιδεολογία αυτού του κράτους, τους επαίνεσε για την αφοσίωσή τους στην ιδέα της αξίας του «θανάτου για την πίστη» (κοινώς: τζιχάντ). Ενώ την

ίδια στιγμή ο κ. Ερντογάν δια των φερεφώνων του διαβεβαίωνε την Οικουμένη ότι «η Τουρκία είναι η μοίρα της περιοχής»!

Καλό λοιπόν, θα ήταν να θυμόμαστε κι εμείς ότι «μοίρα» δεν είναι η θέληση του Θεού, αλλά τα έργα των ανθρώπων. Και από έργα τελευταίως το ρωμαίικο δεν τα πάει και τόσο καλά…

Άγρια Εποχή

 

Το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» υπήρξε για δεκάδες δεκαετίες μία από τις πιο θλιβερές και ταυτοχρόνως (δια της μαγείας της) πιο ανθρωπιστικές ιστορίες της δυτικής κουλτούρας. Αυτό το γλυκύτατο (και σκληρό) παραμύθι…

…είχε ενταχθεί στο κλίμα θαλπωρής που υποτίθεται ότι βιώνουν (ή, όντως βιώνουν) οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια των γιορτών (στο παρελθόν για να  «βγάλουν» τον χειμώνα, τώρα για τη χαρά μιας εκκοσμικευμένης πίστης των πολλών, ου μην αλλά και τη χαρά της κατανάλωσης).

Σήμερα πια, είναι πολλές οι γενιές που δεν έχουν πλέον «επαφή» με τέτοιες ιστορίες, που βιώνουν τον απομαγευμένο κόσμο μας, καγχάζοντας εξ απαλών ονύχων. Μιας άλλης, «νέας, θαυμαστής» παιδικής ηλικίας…

                                                                       Email: [email protected]