Οι διαπραγματεύσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων καρκινοβατούν και οι ελπίδες του προέδρου Ομπάμα στρέφονται πλέον στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις που πραγματοποιούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς έχουν σπεύσει εκεί οι περισσότεροι ηγέτες του κόσμου για να λάβουν μέρος στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.

Οι διαπραγματεύσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων καρκινοβατούν και οι ελπίδες του προέδρου Ομπάμα στρέφονται πλέον στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις που πραγματοποιούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς έχουν σπεύσει εκεί οι περισσότεροι ηγέτες του κόσμου για να λάβουν μέρος στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.

Το μεγάλο ζήτημα στο οποίο προσκρούουν οι διαπραγματεύσεις είναι το πάγωμα της εποικιστικής δραστηριότητας του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου είχε αποφασίσει – για λόγους τακτικής – βέβαια ένα δεκάμηνο πάγωμα, το οποίο τελειώνει αυτήν την εβδομάδα και δεν φαίνεται διατεθειμένος να δώσει παράταση σε αυτό, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούν Αμερικάνοι αξιωματούχοι.

Οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν διακοπεί, εμφανίζεται όμως ως δυναμίτης ένα νέο στοιχείο στη σύγκρουση και απειλεί να τινάξει στον αέρα όχι μόνο τη λεγόμενη ειρηνευτική διαδικασία, αλλά και τις σχέσεις των Ισραηλινών με τους Παλαιστίνιους κατοίκους του κράτους του Ισραήλ, αυτούς που συνήθως ονομάζουν Άραβες του Ισραήλ.

Ο δυναμιτιστής, ή μάλλον ο εξολοθρευτής, δεν είναι άλλος από τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ Άβιγκντορ Λίμπερμαν. Πρόκειται για τον ηγέτη ενός ακροδεξιού και βαθύτατα αντιαραβικού κόμματος, το οποίο στηρίζεται κυρίως σε όσους μετανάστευσαν στο Ισραήλ από την πρώην Σοβιετική Ένωση και άλλες χώρες του ανατολικού συνασπισμού και το οποίο αποτελεί βασικό στήριγμα της κυβέρνησης του Νετανιάχου.

Ο Λίμπερμαν εμφανίζεται τώρα με μια άποψη η οποία ανατρέπει τη βασική αρχή πάνω στην οποία στηρίχθηκαν εδώ και δεκαετίες όλες οι διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστίνιους. Έως τώρα η αρχή ήταν «γη έναντι ειρήνης», δηλαδή παραχώρηση της κατεχόμενης γης στους Παλαιστίνιους, με αντάλλαγμα την επίτευξη ειρήνης, ώστε το Ισραήλ να απαλλαγεί από το βάρος της κατοχής και οι Παλαιστίνιοι να αποκτήσουν επιτέλους τα πάτρια εδάφη τους για να οικοδομήσουν εκεί το ανεξάρτητο κράτος τους προσφέροντας ειρηνικές σχέσεις στο Ισραήλ!

Έρχεται όμως ο Λίμπερμαν, ο οποίος δηλώνει απερίφραστα ότι η αρχή στην οποία πρέπει να στηρίζονται οι διαπραγματεύσεις είναι «ανταλλαγή εδαφών και πληθυσμών», μιλάει δηλαδή για ανταλλαγή εδαφών, αλλά και πληθυσμού, κάτι το οποίο θα αφορά κυρίως τους Άραβες πολίτες του Ισραήλ. Με απλά λόγια, εννοεί να παραχωρήσει το Ισραήλ κάποια από τα κατεχόμενα εδάφη, κρατώντας στην κατοχή του όλα τα εδάφη πάνω στα οποία έχουν χτιστεί οι ισραηλινοί οικισμοί, αλλά ταυτόχρονα να εκδιωχθούν από το κράτος του Ισραήλ οι Άραβες πολίτες του, οι οποίοι θα ξαναγίνουν έτσι πρόσφυγες για δεύτερη ή ίσως και για τρίτη φορά…

«Η άρνηση της Παλαιστινιακής Αρχής να αναγνωρίσει το Ισραήλ ως “κράτος του εβραϊκού λαού” θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να θέσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το ζήτημα των Αράβων του Ισραήλ» δήλωσε απερίφραστα ο Ισραηλινός υπουργός. Και για να κάνει πιο ξεκάθαρη την άποψή του, έφερε και το ατυχές παράδειγμα «ενός ιδιοκτήτη ο οποίος πουλάει το διαμέρισμά του, απαιτώντας όμως να παραμείνει μέσα σε αυτό η πεθερά του»!

Οι Παλαιστίνιοι όμως δεν πουλούν τη γη τους, αλλά διεκδικούν μόλις το 22% της ιστορικής Παλαιστίνης. Το υπόλοιπο 78% έχει καταληφθεί από το 1948 από τους Ισραηλινούς και εκεί εγκαθιδρύθηκε το κράτος τους. Δηλαδή οι Παλαιστίνιοι, εκτός από το γεγονός ότι υφίστανται την κατοχή στο σύνολο των εδαφών τους, βλέπουν εδώ και δεκαετίες το Ισραήλ να επεκτείνει τα όριά του, «τρώγοντας» σιγά σιγά τα εναπομείναντα και πάντα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη με την ίδρυση εκεί των εβραϊκών οικισμών.

Τώρα ο Λίμπερμαν ουσιαστικά θέτει επί τάπητος το ζήτημα ενός πλήρους διαχωρισμού ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους επιδιώκοντας να καταστήσει το Ισραήλ «εθνικά καθαρό κράτος».

Όμως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική: μέσα στο Ισραήλ το 20% του πληθυσμού είναι οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι είναι απόγονοι όσων ζούσαν εκεί επί αιώνες και, όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ, είτε δεν εκδιώχθηκαν είτε δεν έφυγαν, αναγκάζοντας το Ισραήλ να τους δεχθεί ως πολίτες του – έστω κι αν επί 20 ολόκληρα χρόνια θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ζούσαν υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου!

Οι θέσεις αυτές του Λίμπερμαν δεν έχουν εκφραστεί βέβαια επισήμως – τουλάχιστον ακόμη – από την κυβέρνηση ή από τον πρωθυπουργό Νετανιάχου. Οι αντιδράσεις των Παλαιστινίων ήταν άμεσες. Όχι μόνο η Παλαιστινιακή Αρχή θεωρεί απαράδεκτη κάθε συζήτηση για το καθεστώς των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, αλλά ο ρατσιστής Λίμπερμαν πήρε την απάντηση που του έπρεπε από τη βουλευτίνα του Ισραήλ, αραβικής καταγωγής βέβαια, Χανίν Ζοάμπι, η οποία δήλωσε ότι ο Λίμπερμαν «εκπροσωπεί το απαρτχάιντ και τις εθνικές εκκαθαρίσεις γιατί βασίζει τις διεκδικήσεις του σε ένα ρατσιστικό δόγμα, ενώ εγώ βασίζω τις δικές μου στην αρχή της πλήρους ισότητας».