Επιβεβαιώνοντας για μιαν ακόμα φορά την καλή τους φήμη, οι εκδόσεις  Άγρα επαναφέρουν στην επικαιρότητα εγκαταλελειμμένα στα αρχεία των εφημερίδων αναγνώσματα του Γιάννη Μαρή, με τη μοναδική φροντίδα του Ανδρέα Αποστολίδη. Ο Μαρής αποκτά έτσι δικαιωματικά μια δεύτερη ευκαιρία να αξιολογηθεί σε όλο το εύρος των συγγραφικών του ικανοτήτων και να επανεξεταστεί αξιολογικά. 

 

Το δίχως άλλο, ο Μαρής είναι ένας ικανότατος επαγγελματίας συγγραφέας που αδικήθηκε ακριβώς γιατί άσκησε επαγγελματικά τη συγγραφική σε μια κοινωνία όπου ο συγγραφέας και ο καλλιτέχνης – ιδίως στην εποχή του – ήταν αντικείμενο πολλών παρεξηγήσεων και παρερμηνειών. 

 

Ο Μαρής άφησε πίσω ένα πλούσιο έργο καθώς έγραφε πυρετωδώς σε καθημερινή βάση (κυρίως στις εφημερίδες «Ακρόπολις» και «Απογευματινή») τις αστυνομικές του ιστορίες με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο αστυνόμο Μπέκα! Ταυτόχρονα, έγραφε και αισθηματικές ιστορίες μέσα από τις οποίες ζωντάνευε με απαράμιλλη ενάργεια τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, με την κοινωνική τους διαστρωμάτωση, τη νοοτροπία, όπως αυτή διαμορφωνόταν από την εν εξελίξει πραγματικότητα, τη διάθεση κοσμοπολιτισμού – σε αντιδιαστολή με τη μικροαστική κουλτούρα που κυριαρχούσε. 

 

Τελευταίο απόκτημα των αποθησαυρισμένων έργων του Μαρή είναι «Το τέλος του δρόμου». Πρόκειται για μιαν αισθηματική ιστορία που διαδραματίζεται κυρίως στους κόλπους της αθηναϊκής καλής κοινωνίας και στα καλλιτεχνικά στέκια της εποχής, όπου παρελαύνει μια πλειάδα χαρακτήρων. Μερικοί, μάλιστα, από τον ευρύτερο καλλιτεχνικό περίγυρο, θυμίζουν έντονα γνωστά μας πρόσωπα, όπως τον Τσαρούχη, τον Γκάτσο (με το μοναδικό βιβλίο) και τον Κούνδουρο (με δύο αντιεμπορικές ταινίες, που ωστόσο κίνησαν το ενδιαφέρον στο εξωτερικό!)… 

 

Από τη γεωγραφία του Μαρή δεν λείπει και η Μύκονος στις αρχές της κοσμοπολίτικης δόξας της, ενώ η Αθήνα εικονογραφείται με αγαπησιάρικη θέρμη: δρόμοι του κέντρου της πόλης, πολύβουα στέκια καλλιτεχνών αλλά και το απομονωμένο προάστιο της Εκάλης φιλοξενούν τα πάθη, τα όνειρα και τις συγκρούσεις μια πλειάδας αριστοτεχνικά δομημένων χαρακτήρων που ζωντανεύουν το αστικό τοπίο και μας χαρίζουν τον κόσμο τους. Ο Μαρής κρατά διακριτικές αποστάσεις από τους ήρωές του και κυρίως δεν παρασύρεται από διδακτισμούς όταν περιγράφει την έκρηξη ελευθεριότητας των ηθών και των ακραίων συμπεριφορών μιας ευρύτερα συντηρητικής κοινωνίας. Προσπαθεί να αποδώσει την πραγματικότητα και όταν κάπου φαίνεται να επεμβαίνει η εσωτερική του παρόρμηση, αυτό γίνεται διακριτικά, σχεδόν ανεπαίσθητα. 

 

Βασικός ήρωάς του είναι ένας μεσήλικας αριστοκράτης γιατρός που δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμά του και σκόρπισε τη ζωή του μέσα σε μιαν ανίερη άνεση απολαμβάνοντας την κενότητα μιας ζωής αποστειρωμένης, όπου όλα κρατούνται σε απόσταση. Ό,τι δεν έπαθε, ωστόσο, σε όλη του την αφόρητα προγραμματισμένη ζωή, το έπαθε από μια νεαρή καλλονή που αποτελούσε το αντίθετό του σε σπατάλη ζωής. Η επεισοδιακή τους συνάντηση θα γεννήσει ένα πάθος που θα συγκρουστεί με τις κοινωνικές προκαταλήψεις αλλά θα αναδείξει και κάτι βαθύτερο: την τραγικότητα του τετελεσμένου, αυτού που έχει ήδη συντελεστεί και δεν υπάρχει καθόλου η προοπτική της ελπίδας ή η δυνατότητα της κάθαρσης. Ο Δαλέζιος, ήδη μεσήλικας, δεν έχει περιθώρια μιας δεύτερης ευκαιρίας να γεμίσει την άδεια του ζωή. Στο αντίποδα, η Ελένη Σγουρού δεν άφησε περιθώρια για το μέλλον της, σπαταλώντας τη ζωή της σε ένα ιλιγγιώδες παρόν. 

 

Οι δυο τους φιλοτεχνούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος…