Είχε ένα υψωματάκι σαν λόφο εκεί στην άκρη της λεωφόρου Βουλιαγμένης στο ύψος της Ηλιούπολης, τότε.

Καθόμασταν εκεί τα βράδια κάτω από το κυπαρίσσι, που καμαρωτό μέτραγε τα χρόνια. Το 68 δεν είχε πολυκατοικίες η Ηλιούπολη, σχεδόν πουθενά, ούτε κοντά στη λεωφόρο.

Μόνοκατοικίες δίπατες ,τρίπατες και ισόγειες.

Με αυλές, με πολλά δένδρα και λουλούδια. Πολλές μονοκατοικίες ήταν πολύ ωραίες τις κατοικούσαν πλούσιοι. Είχε ομως και χαμόσπιτα.

Ειχε ακόμη και ποτάμια και ρυάκια και πολλά μεγάλα χωράφια αδιαμόρφωτα από τις περιουσίες των Νάστων και των άλλων μεγάλων γαιοκτημόνων που προέκυψαν από την τουρκοκρατία και μετά.

Εκείνο το υψωματάκι το έβλεπα όσο περνούσα στη λεωφόρο τις επόμενες δεκαετίες να χάνεται σταδιακά… και στο τέλος… να εξαφανίζεται κάτω από την μεγάλη οικοδομή που είχε καταστήματα πάνω στο παράδρομο της λεωφόρου.

Δεν έμεινε τίποτα εκεί στην άκρη της λεωφόρου , ούτε το κυπαρίσσι ούτε οι γύρω ωραίες μονοκατοικίες με τις κολώνες στις βεράντες και τις πέτρινες πεζούλες που αγνάντευαν την κίνηση της λεωφόρου.

Χάθηκαν όλα… έγιναν κακόγουστα τζαμένια πολυόροφα κτίρια με τερατοπινακίδες στην πρόσοψη… που διαφήμιζαν τα πάντα.

Ομως όχι δεν χάθηκαν αφού μείναν μέσα μου σαν αίσθηση του χρόνου και του τόπου ζωντανά και ωραία, λίγο όμως μελαγχολικά… σαν περασμένα που δεν γυρνούν ποτέ.

*Η Μαρία Ντούμα είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο

Διαβάστε επίσης:

Θανατηφόρο μείγμα παραφροσύνης και διαφθοράς

Κίνημα Αλλαγής: Ο Λαός ξανά στην εξουσία

Οι προκλήσεις για την Ελλάδα από την κρίση στο Αφγανιστάν