Χειρότερο, λιγότερο πρωτότυπο και τολμηρό από το, άδικα στοχοποιημένο από αντιδραστικά ιντερνετικά τρολ, μοντέρνο Οι Τελευταίοι Τζεντάι, το τελευταίο κεφάλαιο (μέχρι το επόμενο spin-off) μιας σειράς ταινιών που ξεκίνησε πριν από 42 χρόνια έχει πολλή δράση, περισσότερο χιούμορ, και βεβιασμένη νοσταλγία.

 

Προσπαθεί επίσης να «δέσει» γρήγορα, και συχνά τσαπατσούλικα (βλ. και την ατυχή τελευταία σεζόν του Game of Thrones) όλα τα αφηγηματικά «μέτωπα» που είχαν ανοίξει οι προηγούμενες ταινίες.

 

Σε γενικές γραμμές το Ο Πόλεμος των Άστρων: Σκαϊγουόκερ Η Άνοδος είναι διασκεδαστικό ως διαστημική σαπουνόπερα με ξιφομαχίες.

 

Είναι όμως και ιδιαίτερα προβλέψιμο (π.χ., η έμφυλη τράμπα με την οιδιπόδεια ηρωίδα εξελίσσεται όπως ακριβώς είχε φανταστεί κάποιος που δεν διαθέτει πολλή φαντασία) σε βαθμό που το καθιστά ένα ακόμη blockbuster, στον ορυμαγδό ανάλογων ταινιών του είδους.

 

Αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες, παλιότεροι και πρωτοεμφανιζόμενοι/ες μοιάζουν να μην έχουν λόγο ύπαρξης ή δεν διαφέρουν ο ένας από τον άλλον/άλλη. Παράλληλα, πολλά από τα αναμενόμενα cameos απογοητεύουν με τη γλυκανάλατη χλιαρότητά τους, ενώ άλλα είναι περισσότερο παρωδίες των παλιών, αξέχαστων χαρακτήρων.

 

Από τους ηθοποιούς ξεχωρίζει, όπως και στις προηγούμενες ταινίες, ο Adam Driver ως μόνιμα θυμωμένος και μπερδεμένος υπεραναπτυγμένος έφηβος.

 

Κάποια από τα σκηνικά ή ψηφιακά φόντα μπροστά από τα οποία εξελίσσονται/εκτυλίσσονται οι διάφορες σύντομες βινιέτες είναι εντυπωσιακά – βλ. τα τεράστια κύματα, και κάτι που μοιάζει με εξωγήινο φεστιβάλ Coachella. Άλλα πάλι – βλ. την κινούμενη άμμο — δεν τα λες ιδιαίτερα ευρηματικά.

 

Δεν ξεχωρίζει και η σκηνοθεσία. Μάλιστα θα έλεγα ότι μερικά από τα πλάνα φαίνονται ερασιτεχνικά/«τηλεοπτικά», με την κακή έννοια. Ο σκηνοθέτης J.J. Abrams κατηγορήθηκε στο παρελθόν ότι χαντάκωσε το κινηματογραφικό reboot του Star Trek, αφαιρώντας το «εγκεφαλικό» κομμάτι της επιστημονικής φαντασίας της σειράς, και μετατρέποντάς τη σε ένα ακόμα «πιου-πιου/μπαμ-μπουμ» με διαστημόπλοια.

 

Το συνολικό αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής του ενασχόλησης με τον Πόλεμο των Άστρων απλά σου δίνει την εντύπωση ότι οι ταινίες που σκηνοθέτησε (η πρώτη ήταν το Επεισόδιο 7- H Δύναμη Ξυπνάει, το 2015) ήταν κάπως αχρείαστες. Ο μεγαλύτερος πειραματισμός του Επεισοδίου 9 μοιάζει να είναι η προσθήκη αμαζόνων τύπου Wonder Woman, σε πολύ λιγότερο αξιομνημόνευτη εκδοχή.

 

Μνείας αξίζει, ωστόσο, η ομάδα που ήταν υπεύθυνη για τον ήχο του Σκαϊγουόκερ – Η Άνοδος.

 

Επίσης, παρά το δυσανάλογο σούσουρο (ή μήπως εξαιτίας αυτού;, θα πουν οι πιο κυνικοί), τελικώς όλοι οι κεντρικοί, αλλά και δευτερεύοντες νέοι χαρακτήρες παραμένουν καραστρέιτ και, μόνο λίγο πριν από τους τίτλους τέλους, στιγμιαία βλέπουμε δυο γυναίκες κομπάρσους να φιλιούνται. Ε, δεν το λες και φοβερό ρίσκο, εν έτει 2019.

 

Κάνοντας έναν παραλληλισμό, το Σκαϊγουόκερ Η Άνοδος από πολλές απόψεις είναι για το Οι Τελευταίοι Τζεντάι ό,τι ήταν το Justice League (2017) για το, επίσης υποτιμημένο και αδίκως κατακρεουργημένο από τους κριτικούς, αλλά και από τις ορδές ανώριμων φαν, Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν (2016) -κατά σύμπτωση, ο Chris Terrio συν-υπέγραψε το σενάριο στις τρεις από τις παραπάνω ταινίες (το σενάριο για το Οι Τελευταίοι Τζεντάι το έγραψε ο σκηνοθέτης της ταινίας, Rian Johnson).

 

Εν ολίγοις: τα H Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται και Οι Τελευταίοι Τζεντάι παραμένουν οι καλύτερες ταινίες της διάσημης σειράς. Δυστυχώς η Δύναμη είναι ψιλοαδύναμη στην τελευταία. Μωρό Γιόντα (βλ. τη σειρά The Mandalorian στο Disney +), σώσε μας.