Το όνομα του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ συνδέθηκε αρκετές φορές από τους συνωμοσιολογούντες με διάφορες θεωρίες. 

Το όνομα του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ συνδέθηκε αρκετές φορές από τους συνωμοσιολογούντες με διάφορες θεωρίες. Ωστόσο, η σχέση τού Πάπα με την Ακροδεξιά δεν αποτελεί προϊόν της φαντασιοπληξίας κάποιων γραφικών, αλλά ένα πραγματικό, ιστορικά αδιαμφισβήτητο γεγονός και ανάγεται στα χρόνια που ήταν επίσκοπος στην Κρακοβία.

Έτσι, πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η άνοδός του στον παπικό θρόνο έγινε προκειμένου να διαφυλαχτούν τα σκοτεινά συμφέροντα των ακροδεξιών του Βατικανού. Ταυτόχρονα η εμφάνιση του Ιωάννη Παύλου Β’ στο τιμόνι της Καθολικής Εκκλησίας σηματοδότησε την υποχθόνια διαμάχη των οργανώσεων P2 και Opus Dei, που διεκδικούσαν ρόλο διεκπεραιωτή για την υλοποίηση των στόχων αυτών ακριβώς των συμφερόντων.

Δεν χωρά αμφιβολία επίσης ότι στα χρόνια της θητείας του ο ποντίφικας προώθησε με όλες του τις δυνάμεις – ορατές και αόρατες – τις δεξιές πολιτικές, ενώ με δική του μεσολάβηση η οργάνωση Opus Dei εξελίχθηκε σε έναν πανίσχυρο σκοτεινό φορέα με τεράστια επιρροή, η οποία δεν περιοριζόταν στην Εκκλησία, αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία.

Η οργάνωση του Εσκριβά

Η οργάνωση Opus Dei ιδρύθηκε το 1928 από τον καθολικό Ισπανό ιερωμένο Χοσέ Μαρία Εσκριβά (1902-1975) και κατά τους απολογητές της αποτελεί ένα είδος εκκλησιαστικού θεσμού που δρα έξω από κάθε συγκεκριμένη γεωγραφική διοικητική μονάδα – όπως λόγου χάρη η επισκοπή – και λογοδοτεί απευθείας στον ίδιο τον Πάπα! Από την άλλη, για τους επικριτές της οργάνωσης, η Opus Dei είναι ένας εύσχημος τρόπος οικοδόμησης μιας βάσης εξουσίας μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, η οποία είναι απαλλαγμένη από την εποπτεία ή παρέμβαση των καθιερωμένων κανονιστικών διαρθρώσεων.

Σύμφωνα με στοιχεία που προκύπτουν από διάφορες διαθέσιμες πηγές (την υπηρεσία επικοινωνίας της οργάνωσης, Πεπραγμένα της Αγίας Έδρας για το 2007, διάφορες έρευνες), διαθέτει περίπου 80.000 μέλη σε ολόκληρο τον κόσμο, με σταθερή παρουσία σε 64 χώρες.

Το μεγαλύτερο μέρος των μελών βρίσκεται συγκεντρωμένο στις ισπανόφωνες χώρες: 30.000 στην Ισπανία, 5.000 στο Μεξικό, 2.000 στο Περού, 2.000 στη Βενεζουέλα και στην Αργεντινή, 1.500 στη Κολομβία κ.λπ. Στην Ιταλία υπάρχουν περίπου 5.000 μέλη, στις Ηνωμένες Πολιτείες 3.000, στις Φιλιππίνες 3.000, στη Γαλλία 1.600 (προσθέτοντας και τους «συνεργαζόμενους», οι οποίοι δεν είναι άμεσα μέλη). Σε ορισμένες χώρες υπάρχουν μονάχα μερικές δεκάδες. Η τελευταία χώρα όπου εγκαταστάθηκε επισήμως η Opus Dei είναι η Ρωσία (αρχές του 2007).

Το έργο του θεού

Ποια είναι, ωστόσο, η δραστηριότητα αυτής της διεθνούς, θα έλεγε κανείς, οργάνωσης;

Πριν από όλα περιλαμβάνει τη χρηματοδότηση και διοργάνωση φιλανθρωπικών σκοπών, εκπαιδευτικών προγραμμάτων, σεμιναρίων πνευματικής καλλιέργειας και ιατρικής επιμόρφωσης. Τα μέλη της οργάνωσης είναι απαραίτητο να διάγουν υποδειγματικό χριστιανικό βίο.

Και σε αυτή την περίπτωση οι τιμητές της οργάνωσης έχουν άλλη άποψη. Την παρομοιάζουν μάλιστα αρκετοί εξ αυτών σαν μια οργάνωση που έχει ουσιαστικές ομοιότητες με την P2, ότι κατηχεί τα μέλη της σε ακροδεξιές πεποιθήσεις και τα διοχετεύει σε διάφορους τομείς της δημόσιας ζωής. Επίσης, οι επικριτές της διατείνονται ότι σωρεύει αμύθητα πλούτη και δύναμη επιρροής, τα οποία χρησιμοποιεί για την επίτευξη των στόχων της.

Ο αμφιλεγόμενος ιδρυτής της οργάνωσης

Ο Χοσέ Μαρία Εσκριβά, πριν απ’ όλα, είναι ένας ιερωμένος ο οποίος έζησε από πρώτο χέρι τις φρικαλεότητες που υπέστησαν οι καθολικοί ιερωμένοι στον ισπανικό εμφύλιο από μέρους των σοσιαλιστικών δυνάμεων.

Η άγρια αυτή εμπειρία τού ενίσχυσε την επιθυμία να δημιουργήσει ένα ιερατικό όργανο με την έγκριση του Πάπα, ώστε να προάγει τους θρησκευτικούς και πολιτικούς σκοπούς της οργάνωσης Opus Dei, την οποία είχε ιδρύσει ήδη από το 1928. Οι εφιαλτικές μνήμες του από τον εμφύλιο εδραίωσαν το μίσος του εναντίον των κομμουνιστών.

Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να ενστερνιστεί τις ακροδεξιές πεποιθήσεις, πράγμα που τον ώθησε να υποστηρίξει τους φασίστες του Φράνκο και να εκφράσει αργότερα ανεπιφύλακτα τον θαυμασμό του για τον Χίτλερ.

Ο αμφιλεγόμενος αυτός ιερωμένος θέσπισε ένα σύνολο ηθικών κανόνων και εκπαιδευτικών πειθαρχικών μεθόδων για τα μέλη της οργάνωσής του, που περιλάμβανε δοκιμασίες όπως ο ταλανισμός και η αυτομαστίγωση. Επίσης ο ιδρυτής της οργάνωσης επικρίθηκε έντονα ως μισογύνης, ρατσιστής, διώκτης των ομοφυλοφίλων και φυσικά ως φασίστας.

Η σύγχρονη μορφή της οργάνωσής του έχει έντονα νεο-φεουδαρχικό προσανατολισμό, αφού αποσκοπεί στη διατήρηση μιας άκαμπτης κοινωνικής διαστρωμάτωσης, όπου ο καθένας έχει τη θέση του και ο κομμουνισμός, υπό οιανδήποτε μορφή, εκφράζει τον υπέρτατο εχθρό.

Εκκλησιαστικές νομοθετικές ρυθμίσεις

«… το 1950, το Opus Dei διέπεται από το καθεστώς του Κανονικού Δικαίου που ισχύει για τα “κοσμικά ινστιτούτα” του Ποντιφικικού Δικαίου, με αποτέλεσμα να ανήκει στη δικαιοδοσία της Επιτροπής Καρδιναλίων (Υπουργείου) για τους Ιερωμένους.

Όμως, το Βατικανό δεν έπαυε να υπενθυμίζει, με ένα διάταγμα που εκδόθηκε τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, την απαγόρευση που ίσχυε για τους ιερωμένους και για τα μέλη ορισμένων οργανώσεων (μεταξύ των οποίων και τα μέλη των κοσμικών ινστιτούτων) να ασκούν ορισμένες κοσμικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα επαγγέλματα επ’ αμοιβή. Έτσι, η Opus Dei, της οποίας ο επίσημος λόγος ύπαρξης είναι να βοηθήσει τα μέλη της να φτάσουν στην αγιότητα μέσα από το επάγγελμα το οποίο ασκούν, βρισκόταν σε αντίθεση με τους κανόνες της Εκκλησίας.

Σε αυτό τον λόγο οφειλόταν μια κάποια δυσφορία, η οποία ωθούσε αυτήν την οργάνωση, που χαρακτηρίζεται από ακραία αυστηρότητα, να επιδεικνύει αυτοσυγκράτηση στη δράση της και να αποφεύγει την πολεμική.

Η σύνεση αυτή έπαψε να έχει λόγο ύπαρξης μετά το 1982. Από τη στιγμή που μετατράπηκε σε προσωπική αρχιμανδριτεία, η Opus Dei δεν εξαρτάται πλέον από την Επιτροπή Καρδιναλίων για τους Ιερωμένους, αλλά από την Επιτροπή Καρδιναλίων για τους Επισκόπους (άλλο υπουργείο του Βατικανού). Μπορεί, δε, να οργανωθεί με πολύ πιο ελεύθερο τρόπο και η νομική της ταυτότητα είναι ταυτόχρονα πιο εδραιωμένη και πιο ενδεδειγμένη για την αποστολή της» (από την «Monde Diplomatique», 27 Απριλίου 2008, του Ζερόμ Ανσιμπερό).

Παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των υποστηρικτών της, η Opus Dei στρατολογεί λαϊκούς, οι οποίοι όχι μόνο δεν εγκαταλείπουν τις επαγγελματικές τους ενασχολήσεις, αλλά προωθούνται σε νευραλγικές θέσεις από όπου προάγουν τις θέσεις της οργάνωσης. Με αυτό τον τρόπο, η Opus Dei κατόρθωσε να παρεισφρήσει στα ΜΜΕ, στις ακαδημίες, στο εμπόριο, στη βιομηχανία, στον στίβο της πολιτικής και στους κόλπους της Εκκλησίας, αποκτώντας ανυπολόγιστο πλούτο, θηριώδη επιρροή, ιδίως στην Ισπανία, τη Λατινική Αμερική και τις ΗΠΑ.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ανάμεσα στα μέλη της οργάνωσης συγκαταλέγονται και ο πρώην διευθυντής του FBI Λούις Φρι μαζί με δυο ανώτατους δικαστικούς, τον Αντονίν Σκάλια και τον Κλάρενς Τόμας, οι οποίοι συμβάλλουν καθοριστικά στη διαμόρφωση συνταγματικών και δικαστικών αποφάσεων…