Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η πρώτη προεκλογική δημοσκόπηση της Pulse RC που δημοσιεύει σήμερα «ΤοΠο­ντίκι» επιβεβαιώνει μεν την τάση που δια­μορφώνεται επί της πρόθεσης ψήφου, όπως αυτή αποτυπώθηκε και σε άλλες έρευνες, όμως είναι ι­διαίτερα σημαντική για έναν επιπλέον λόγο: τα ευ­ρήματά της, όσο και αν είμαστε ακόμη στην έναρ­ξη της προεκλογικής περιόδου, επικυρώνουν πως η εκλογική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού πα­γιώνεται.

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η πρώτη προεκλογική δημοσκόπηση της Pulse RC που δημοσιεύει σήμερα «ΤοΠο­ντίκι» επιβεβαιώνει μεν την τάση που δια­μορφώνεται επί της πρόθεσης ψήφου, όπως αυτή αποτυπώθηκε και σε άλλες έρευνες, όμως είναι ι­διαίτερα σημαντική για έναν επιπλέον λόγο: τα ευ­ρήματά της, όσο και αν είμαστε ακόμη στην έναρ­ξη της προεκλογικής περιόδου, επικυρώνουν πως η εκλογική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού πα­γιώνεται.

Το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι η δυνα­μική του κόμματος αυτού δεν περιορίζεται στην… αρνητική «ψήφοδιαμαρτυρίας», αλλά επεκτείνε­ται στη θετική «ψήφοδιακυβέρνησης». Η διαπίστωση αυτή δεν προκύπτει μόνο από το αποτέλε­σμα επί της «πρόθεσης ψήφου», αλλά και από το – έστω, οριακό – προβάδισμα του Αλέξη Τσίπρα σε δύο ερωτήματα που αφορούν την «ικανότητα δια­κυβέρνησης» (αυτό δηλαδή που περιγράφει ο συ­νήθης σολοικισμός «κυβερνησιμότητα»).

Το προβάδισμα, δηλαδή, στα ερωτήματα περί της «καταλληλότητας για την πρωθυπουργία» και της «καταλληλότητας για διαπραγμάτευση του μνημονίου» είναι τα στοιχεία που ενισχύουν και παγιώνουν τη νέα θέσητου ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Να θυμίσουμε εδώ ότι, σχολιάζοντας την τελευ­ταία προεκλογική δημοσκόπηση της Pulse RC, επισημαίναμε πως η ψήφος διακυβέρνησης υπερέ­βαινε σημαντικά την πρόθεση ψήφου προς ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Στις 6 Μαΐου αυτή η τάση επιβεβαιώθηκε με το παραπάνω και τώρα τη βλέπουμε να παγιώνεται. Παράλληλα, όμως, φαίνεται ότι η μεταστρο­φή των ψηφοφόρων αφορά και το επίκεντρο της πολιτικής ατζέντας. Μέχρι τώρα βλέπαμε… εκα­τομμύρια τυπωμένες λέξεις και αμέτρητες τηλεο­πτικές και ραδιοφωνικές ώρες να καταναλώνονται προκειμένου να πείσουν ότι το κεντρικό διακύβευμα είναι η «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία».

Όπως ορθώς επισημαίνει παραπλεύρως και ο Γιώργος Αράπογλου, αυτή η παραμονή είναι επιθυ­μητή, αλλά με ένα όριο στις απαιτούμενες «θυσίες». Πλέον ακόμη και η επιλογή της επιστροφής σε ένα δικό μας νόμισμα δεν θεωρείται, από το 54%, απαγορευτική αν οι «θυσίες» που θα απαιτηθούν για την παραμονή στο ευρώ υπερβαίνουν το όριο αντοχής του ελληνικού λαού.

Το εύρημα αυτό εξηγεί πολύ περισσότερα από όσα με μια πρώτη ματιά μπορεί κάποιος να δει σε μια δημοσκόπηση και διερμηνεύει σε έναν σοβα­ρό βαθμό τη μαζική μεταστροφή του εκλογικού σώματος στις 6 Μαΐου. Επομένως, ίσως πρόκει­ται για τον παράγοντα που θα έπρεπε να αξιολο­γήσουν σοβαρότερα από κάθε άλλον οι πολιτικές δυνάμεις, είτε τάσσονται υπέρ της παραμονής στο ευρώ είτε υπέρ ενός εθνικού νομίσματος…