“Βιώματα όπως η φυλακή και τα βασανιστήρια, τα κουβαλάς κάθε μέρα πάνω σου. Θυμάμαι την πρώτη μέρα στην ασφάλεια με μεγάλη διαύγεια. Μας “υποδέχτηκαν” με σφαλιάρες και στη συνέχεια ακολούθησε φάλαγγα. Ένα μελετημένο και αρχαίο βασανιστήριο. Στην αρχή χτυπήματα αργά και μετά πιο γρήγορα, να μην προλαβαίνει ο οργανισμός να συνηθίζει και να φτιάχνει τη φυσική άμυνα απέναντι στον πόνο. Δεν χτυπάει μόνο στα πέλματα ο πόνος αλλά σε όλο το σώμα. Σαν να σε χτυπάει ηλεκτρική ενέργεια μέχρι και στις τρίχες του κεφαλιού σου”.

Ο Περικλής Κοροβέσης μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του αντιστασιακού αγώνα ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών, θυμήθηκε όσα φρικτά έζησε την περίοδο της μαύρης επταετίας, μιλώντας στο Ραδιόφωνο 24/7 στους 88,6 , με αφορμή τη συμπλήρωση 51 χρόνων από τη νύχτα του πραξικοπήματος. 

“Εμείς είμαστε νέοι ηθοποιοί και ξεκινήσαμε να κάνουμε θέατρο για τη γειτονιά όχι για το κέντρο. Όλα τα παιδιά ήταν αριστερά. Τη μέρα του πραξικοπήματος είχαμε πρόβα. Μόλις το μάθαμε από θεατρική ομάδα, γίναμε αντισταστιακή ομάδα και κατεβήκαμε στο κέντρο της Αθήνας. Φανταζόμασταν ότι θα κατέβουν μαζί μας 100.000 στους δρόμους και να γίνει συλλαλητήριο αλλά δεν υπήρχε ψυχή. Αν έβγαινε ο κόσμος η Χούντα θα έπεφτε. Βέβαια, τότε όλες οι πολιτικές δυνάμεις φλέρταραν με ένα πραξικόπημα. Από τη μία ο υποτιθέμενος φόβος του κομμουνισμού και από την άλλη ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ήταν ο “δράκος”. Οι ιδέες που έφερνε ήταν από την Αμερική ήταν “αναρχικές” για το ελληνικό κατεστημένο. Στην πραγματικότητα ήταν όμως απλές ιδέες ενός μετριοπαθή σοσιαλιστή”, σχολιάζει, και θυμάται πως για να φυλακιστεί κάποιος εκείνη την περίοδο δεν ήταν απαραίτητο να είχε κάνει κάτι, αρκούσε να έχει διαφορετική άποψη.

“Η χούντα έπεσε από την παγκόσμια συμπαράσταση που είχε. Δεν υπήρχε χώρα που να μην κάνει εκδήλωση για την Ελλάδα. Υπήρχε τεράστια πίεση, ειδικά το ελληνοαμερικάνικο λόμπι. Η Αμερικάνικη πολιτική βολεύτηκε με τους συνταγματάρχες. Το δεχτήκατε σαν δώρο, άσχετα αν το επιδίωξαν ή όχι” διηγείται.

Η επιλογή του Καραμανλή

“Ο Καραμανλής επελέγη γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να κρατήσει τους καραβανάδες στους στρατώνες. Δηλαδή ότι θα τους προσγείωνε πολύ ομαλά και δεν θα είχανε τιμωρία. Αυτός πιστεύω ότι ήταν ο όρος που του θέσανε χωρίς όμως να έχω τα πειστήρια. Βέβαια ο Καραμανλής, τιμώρησε τους πρωτεργάτες. Ο Καραμανλής ήθελε μια δημοκρατία τύπου Ντεγκόλ. Είχε στο μυαλό του μια Ευρώπη, δεν ήθελε ένα καθεστώς εμφυλίου.” λέει.