Τέτοιο κομφούζιο, σαν αυτό που ζούμε αυτήν την εποχή με την κατάσταση της κυβερνητικής πλειοψη­φίας, δύσκολα θα το περίμενε ακόμη και ο πιο ευφά­νταστος παρατηρητής πριν από λίγο καιρό.

 

Τέτοιο κομφούζιο, σαν αυτό που ζούμε αυτήν την εποχή με την κατάσταση της κυβερνητικής πλειοψη­φίας, δύσκολα θα το περίμενε ακόμη και ο πιο ευφά­νταστος παρατηρητής πριν από λίγο καιρό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια απίστευτη κατάσταση, με 38 βουλευτές του να καταψηφίζουν τα προα­παιτούμενα της συμφωνίας με τους δανειστές (συνολικά υπήρξαν 229 «Ναι», 64 «Όχι» και 6 «παρών»). Από κοντά και οι ΑΝΕΛΛ, που διαρκώς προ­σπαθούν να καμουφλάρουν την ψή­φο τους στα μνημονιακά μέτρα.

Από την άλλη, μια Ν.Δ. που ήδη αντιμετωπίζει φαινόμενα οιονεί ανταρσίας από καμιά δεκαπενταριά βουλευτές της, αλλά είναι υποχρεω­μένη να ψηφίζει «Ναι σε όλα» υπό τον κίνδυνο να θεωρηθεί συνυπεύθυνη αν όλα πάνε στραβά και καταρρεύσει η χώρα. Παράλληλα πρέπει να δικαιολο­γεί τον ρόλο της αξιωματικής αντιπο­λίτευσης. Στο ίδιο κλίμα το ΠΑΣΟΚ, το οποίο επίσης πατάει σε δύο βάρκες, ενώ το Ποτάμι φαίνεται να νιώθει λί­γο πιο άνετα σε αυτόν τον διπλό ρόλο, πλαγιοκοπώντας τα άλλα δύο κόμμα­τα της «συστημικής» αντιπολίτευσης.

«Διακομματικός» εγκλωβισμός

Το μέχρι στιγμής αδιέξοδο αποτυ­πώνεται, όπως πιο αναλυτικά θα δεί­τε στις σελίδες 8-9, στην πολιτική αδυναμία – παρά την ευρωπαϊκή πί­εση – όλων αυτών των κομμάτων να αποδεχθούν τη συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση οικουμενική ή ειδικού σκοπού.

Στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφής η επιθυμία να διατηρηθεί η εντύπωση ενότητας έως ότου καταλήξει το παι­χνίδι της ευθύνης για μια διάσπαση που εμφανίζεται όλο και περισσότερο πιθανή. Ένα οικουμενικό σχήμα θα μετέβαλλε τον Τσίπρα σε… Παπαδήμο, ρόλο τον οποίο ο ίδιος αρνείται, ενώ ενδεχομένως θα ακυρωνόταν οριστι­κά η ταμπέλα «κυβέρνηση της Αρι­στεράς». Οι ΑΝΕΛΛ, πάλι, δεν έχουν άλλο δρόμο από το να συνεχίσουν τη στήριξη της κυβέρνησης μέχρι εξαντλήσεως των δυνάμεών τους, αλλά ένα ευρύτερο σχήμα ενδεχομένως θα αποδυνάμωνε τον ρόλο τους στην κυβέρνηση.

Για τη Ν.Δ. η συμμετοχή της σε μια μεγάλη συγκυβέρνηση θα την απομά­κρυνε από το πρόσχημα «ψηφίζουμε για να σώσουμε τη χώρα» και θα την καθιστούσε πλήρως συνυπεύθυνη για την έλευση ενός ακόμη μνημονίου. Θα της στερούσε ακόμη το δικαίωμα της μεταφοράς όλων των ευθυνών στην πλάτη του Τσίπρα για το νέο μνημόνιο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για Ποτά­μι και ΠΑΣΟΚ.

Έτσι, λοιπόν, αν και άπαντες οι προ­αναφερόμενοι είναι «φυλακισμένοι» στην υπερψήφιση όλων των μνημονιακών μέτρων και του ίδιου του μνημο­νίου όταν έρθει, κανείς δεν θέλει τον σχηματισμό ενός ευρύτερου κυβερ­νητικού σχήματος.

Από την άλλη βεβαίως γεννάται το ερώτημα πόσο θα αντέξουν τα κόμ­ματα να διαχειρίζονται ημέρα με την ημέρα το βάρος των μέτρων και του «Ναι σε όλα», με δεδομένο ότι, αμέ­σως μετά τη ρύθμιση της προσωρινής χρηματοδότησης, θα αρχίσει η δια­πραγμάτευση για το μνημόνιο. Πώς θα καταφέρει η κυβέρνηση να στέκε­ται με μια εσωτερική στήριξη υπό αί­ρεση και μια εξωτερική από κόμματα – κυρίως τη Ν.Δ. – που ίσως κατρακυ­λήσουν σε κρίση;

Ο ανασχηματισμός

Στο πολιτικό επίπεδο το κρίσιμο ζή­τημα το οποίο καλείται να αντιμετωπί­σει ο πρωθυπουργός είναι αυτό της εν­δοκυβερνητικής κρίσης, στον βαθμό που οι Λαφαζάνης, Στρατούλης και Ήσυχος εκ της Αριστερής Πλατφόρ­μας δεν στηρίζουν τη συμφωνία, με τον τέταρτο κυβερνητικό παράγοντα της τάσης αυτής, τον Νίκο Χουντή, να μεταπηδά στην Ευρωβουλή κατα­λαμβάνοντας τη θέση του Μανώλη Γλέζου.

Δεν στηρίζει ούτε η μέχρι πρότινος αναπληρώτρια υπουργός Οικονομι­κών Νάντια Βαλαβάνη, η οποία πα­ραιτήθηκε τη Δευτέρα, ενώ ο Πάνος Σκουρλέτης μένει στην κυβέρνηση, αλλά φέρεται θέλει να εγκαταλείψει το υπουργείο Εργασίας.

Σε κάθε περίπτωση οι τελικές απο­φάσεις για τον ανασχηματισμό, που θα θέσει εκτός κυβέρνησης τους δια­φωνούντες που δεν παραιτούνται, θα ληφθούν στον απόηχο της ψηφοφο­ρίας στη Βουλή.

Στην «πρέσα» η Κ.Ο.

Προηγουμένως όμως ο Τσίπρας εί­χε κληθεί να διαχειριστεί την κρίση στο επίπεδο της Κοινοβουλευτικής Ομά­δας.

Επισήμως το διακύβευμα για όλες τις πλευρές είναι η ενότητα του κόμ­ματος και της Κοινοβουλευτικής Ομά­δας, ωστόσο είναι σε εξέλιξη ένας «κλεφτοπόλεμος» με αντικείμενο το μπαλάκι των ευθυνών μπροστά σε μια επαπειλούμενη διάσπαση.

Πάντως προς το παρόν η ηγεσία δεν ζητάει παραιτήσεις βουλευτών από τις έδρες τους σε μια προσπάθεια να περι­ορίσει τις διαρροές μέχρι την 22α Ιου­λίου, οπότε πρέπει να ψηφίσει τη δεύ­τερη δέσμη προαπαιτούμενων (αναδι­άρθρωση της Δικαιοσύνης, ενσωμά­τωση της Οδηγίας για το bail in και την προστασία των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ), αλλά καλεί σε στήριξη της συμφωνίας και της κυβέρνησης μετερχόμενη ουσιαστικά το επιχείρη­μα – εκβιασμό ότι όσοι δεν στηρίζουν την κυβέρνηση ουσιαστικά προκα­λούν την πτώση της ταυτιζόμενοι με τους σχεδιασμούς Σόιμπλε και εγχώρι­ων κύκλων για «αριστερή παρένθεση».

Χθες στην Κ.Ο. ο Αλέξης Τσίπρας σκλήρυνε περαιτέρω τη στάση του διά του διλήμματος «ή στηρίζετε ή είναι δύσκολο να είμαι πια πρωθυπουργός», μέσω του οποίου επιχείρησε να περιο­ρίσει τις αρνητικές ψήφους («όχι», «πα­ρών») μεταθέτοντας το βάρος της ευ­θύνης στους διαφωνούντες, μεγάλο κομμάτι των οποίων (Αριστερή Πλατ­φόρμα υπό τον Λαφαζάνη) δηλώνει ότι καταψηφίζει τη συμφωνία, αλλά στηρίζει την κυβέρνηση.

Παράλληλα, το ηγετικό επιτελείο επιχειρεί να ακυρώσει και να αποδομήσει τα επιχειρήματα της εσωκομ­ματικής αντιπολίτευσης καλώντας την ακόμη και την ύστατη ώρα να καταθέ­σει εναλλακτικές (που να αντιμετωπί­ζουν τις συνέπειες από τη μη υπογρα­φή συμφωνίας) και να πει αν θεωρεί υπαρκτό ή μπλόφα το σκληρό δίλημμα ενώπιον του οποίου τέθηκε ο πρω­θυπουργός.

Η άλλη πλευρά απαντά ότι κατα­ψηφίζοντας τη συμφωνία ουσιαστικά στηρίζει το «Όχι» του λαού στο δημο­ψήφισμα, αλλά και τον πρωθυπουργό απέναντι στον εκβιασμό που δέχτηκε, ενώ ουσιαστικά λέει ότι η ψήφιση της συμφωνίας καθιστά την κυβέρνηση «αριστερή παρένθεση» αφού τη με­τατοπίζει σε καθαρά νεοφιλελεύθερο πλαίσιο πολιτικής.