Τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, στο πολιτικό σκηνικό ενέσκηψε η πολιτική αστάθεια, συνεπεία της πολιτικής βίαιης εσωτερικής υποτίμησης και καταπόντισης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών και άρα λόγω της δυσαρμονίας που προέκυψε μεταξύ της εκάστοτε εκλεγμένης Βουλής και της λαϊκής βούλησης.

Αποτέλεσμα ήταν η γρήγορη εναλλαγή κυβερνήσεων και οι βραχυπρόθεσμες θητείες που δεν έφταναν ούτε κατά διάνοια την εξάντληση της τετραετίας. Στην Ελλάδα ο κανόνας βέβαια είναι μάλλον οι «πρόωρες», αλλά κοντά στη λήξη της θητείας και όχι στο μέσον της. Η κυβέρνηση Παπανδρέου κράτησε 2 χρόνια, η άνευ εκλογών κυβέρνηση Παπαδήμου 6-7 μήνες και η κυβέρνηση Σαμαρά 2,5 χρόνια. Εξαίρεση αποτέλεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ η οποία συνολικά μαζί με το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης του 2015, και την αποχώρηση των ΑΝΕΛ στις αρχές του 2019 διήρκεσε 4,5 χρόνια, με τη ΝΔ όμως υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ζητά εκλογές από τον πρώτο χρόνο.

Τα μνημονιακά παθήματα, (τα οποία όπως είπαμε είχαν αφορμή κι αιτία, δεν ήταν… «ουρανοκατέβατα») έκαναν το πολιτικό σύστημα να ομνύει στην πολιτική σταθερότητα, ενόψει δε της αναθεώρησης του Συντάγματος έφτασε να ακούγονται στο παρασκήνιο σενάρια για «κλειδωμένες» θητείες, 5ετίες, κ.λπ. Τελικώς τα πράγματα έμειναν ως είχαν με αποτέλεσμα σήμερα τα δύο μεγάλα κόμματα να ερίζουν για το ποιο είναι εκείνο το εκλογικό σύστημα εγγυάται καλύτερα την πολιτική σταθερότητα. Η ενισχυμένη αναλογική με το μπόνους, ισχυρίζεται η ΝΔ που μέχρι πρότινος προσέβλεπε σε σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης μετά το «κάψιμο» της απλής αναλογικής στις πρώτες κάλπες και την θέση σε ισχύ του δικούς της εκλογικούς νόμου. Η απλή αναλογική και οι κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ που καλεί σε σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης, εφόσον είναι το πρώτο κόμμα, από την πρώτη κάλπη.

Βέβαια, ό,τι συνέβαινε θεσμικά στην Ευρώπη τις προηγούμενες δεκαετίες, στην Ελλάδα συνέβη αναγκαστικά, λόγω της απότομης καθίζησης του δικομματισμού που επέφεραν τα μνημόνια, δεν πρόκειται ακόμα για κάποιο μοντέλο εδραιωμένο στη συνείδηση των πολιτών ως ιδεωδέστερο από αυτό των αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Άλλωστε και εδώ τα μνημόνια προσέφεραν πικρή εμπειρία στα κόμματα που μπήκαν σε κυβέρνηση συνεργασίας σε δεύτερους και τρίτους «ρόλους» στηρίζοντας τον πρώτο: ΛΑΟΣ και ΑΝΕΛ εξαϋλώθηκαν ενώ το ΠΑΣΟΚ πασχίζει να ανακάμψει από τα μονοψήφια νούμερα στα οποία βρέθηκε.

Τελικώς, ελέω δημοσκοπήσεων που έχουν πάρει την κατιούσα τους δύο τελευταίους μήνες, και η διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έφτασε να είναι μονοψήφια (περασμένα μεγαλεία οι 12 και 14 και 15 μονάδες) ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να αναθεωρεί ελαφρώς και να διαπιστώνει ότι ε, δεν είναι και αυτοσκοπός η αυτοδυναμία, πολιτική σταθερότητα επιτυγχάνεται και με κυβερνήσεις συνεργασίας, δε χάθηκε ο κόσμος, δεν είναι το ιδανικό, αλλά «απ’ το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα».

Η πιθανότητα για αλλαγή του εκλογικού νόμου για δεύτερη φορά μέσα στην τρέχουσα κυβερνητική θητεία, ζυγίστηκε αλλά τελικώς κρίθηκε ότι θα προκαλούσε μεγαλύτερη πολιτική ζημιά από αυτή που θα επιχειρούσε να διορθώσει καθώς θα εξέθετε αγρίως την κυβέρνηση: πρωτίστως για αδίστακτα «παιχνίδια» με τον εκλογικό νόμο και δευτερευόντως για το ότι δεν πιστεύει ούτε η ίδια στην εικόνα πολιτικής παντοδυναμίας που καλλιεργεί (ή που καλλιεργούσε μέχρι πρότινος) και φοβάται ότι δεν θα πιάσει το όριο αυτοδυναμίας που ορίζει ο εκλογικός νόμος που η ίδια έφτιαξε.

Σε κάθε περίπτωση, τα κόμματα καλό είναι να μην ξεχνούν ότι την πολιτική σταθερότητα δεν την ορίζει η κοινοβουλευτική αριθμητική μόνο, και δεν θεραπεύει το βασικό πρόβλημα που είναι η κρίση αντιπροσώπευσης, η όλο και μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει τις κοινωνίες από τα εγχώρια και εξωχώρια κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Διαβάστε επίσης:

Επικίνδυνη για το λαό η εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η παγκόσμια επισιτιστική (αν)ασφάλεια

Η δημοκρατία είναι από τη σωστή μεριά της ιστορίας!