Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος χειροκροτούν τον Πρωθυπουργό κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος χειροκροτούν τον Πρωθυπουργό κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ζωτικής σημασίας χειροκρότημα, απελπισμένο και γι’ αυτό ηχηρό, το φινάλε μιας παράστασης από αυτές που αν τις βλέπαμε στο θέατρο θα πετούσαμε τουλάχιστον ντομάτες. Ατάλαντοι ηθοποιοί που δεν είχαν μάθει καν τα λόγια τους, θλιβερά σκηνικά με ό, τι έχει φέρει ο καθένας από το σπίτι του, μια εσωτερική κλειστή γιορτή που δεν αφορά κανέναν θεατή, η αυτιστική συνάντηση της πολιτικής με τον χειρότερο εαυτό της. Έχουν προηγηθεί τα «απόρρητα» παζάρια των πρωταγωνιστών για τη σειρά των ονομάτων στη μαρκίζα που μόλις κατεβάσουν το ακουστικό βρίζουν χυδαία ο ένας τον άλλον.

Αλήθεια, ποιος θα φανταζόταν ποτέ έναν πρωθυπουργό να αλλάζει γνώμη σε τρεις ώρες σαν καρπιτσιόζα πριμαντόνα; Ποιος θα τον φανταζόταν να μην τα βρίσκει με τον έναν και να τρέχει να τα βρει με τον άλλον, σαν απελπισμένη κόρη αξιωματικού που της έκοψαν τη σύνταξη αγαμίας;  Ποιος θα φανταζόταν ποτέ ότι οι κάποτε ορκισμένοι εσωκομματικοί εχθροί θα τα έβρισκαν μεταξύ τους όπως τα βρήκε η Μενεγάκη με τη Μελέτη για χάρη της τηλεθέασης;

Και μέσα στο άθλιο πολιτικό τοπίο των ημερών, ο ένας «διανοούμενος» μετά τον άλλον ρίχνουν αγκωνιές για να προλάβουν να υπογράψουν επιστολές που φυτρώνουν πια σαν παραισθησιογόνα μανιτάρια σε μία χώρα με πλήρη εξέλιξη ψυχωσικού επεισοδίου. Λες και άμα υπογράψεις βιβλία, ποιήματα και διακηρύξεις μετατρέπεσαι αυτομάτως σε λόγιο, με την ίδια ευκολία που μετατρέπεσαι σε πολιτικό άνδρα μόλις ηγηθείς έστω και λίγο κάποιου τριτοκλασάτου υπουργείου. Και ξαφνικά, μέσα στις πλάσμα οθόνες μας,  δίπλα στους αρχηγούς που μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με φτηνές ρεπροντιξιόν του εαυτού τους, μια φωνή αληθινού διανοούμενου σκίζει την ησυχία της νύχτας.  Όαση πολιτισμού και νηφαλιότητας οι κουβέντες και τα λοξά χαμόγελα του Μάνου Χατζηδάκι από το αρχείο της ΕΤ1, την ώρα που τα επεισόδια της πλατείας Συντάγματος κάνουν το γύρο ενός κόσμου που προσπαθεί με δυσκολία να καταλάβει πόσο τραγικά αλλάζει ο κόσμος γύρω του. Όσοι τυχεροί είδαμε τον Μάνο μπορέσαμε να αντέξουμε όλους τους υπόλοιπους. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή, έτσι ξαφνικά και πάλι, μας φάνηκαν άνευ οποιασδήποτε σημασίας.