Λέξεις που ανακυκλώνονται, ψίθυροι με άναρθρο λόγο, σιωπή, ημιτόνια, αιχμηρά βλέμματα, οιμωγές και φλεγόμενα σώματα εν τη ακινησία μεταδίδουν συγκλονιστικά τον θρήνο για όσους άδικα χάθηκαν.

Ένα «Ρέκβιεμ» για όλα τα θύματα του κόσμου, αλλά κυρίως για την προσωπική απώλεια των αγαπημένων προσώπων του Θόδωρου Τερζόπουλου και του θεάτρου Άττις: τον αδελφό του Χαράλαμπο Τερζόπουλο με τις μαγικές εγκαταστάσεις του, όπως τις δύο ατράκτους που δεσπόζουν στην τωρινή του παράσταση, τη Σοφία Μιχοπούλου με τη θρυλική Αγαύη της και την Ανέζα Παπαδοπούλου με την εξαιρετική βακχική Γέρμα της.

Σε αυτήν την Κάθοδο στον Άδη, όπου οι δύο ηρωίδες-σύμβολα μετεωρίζονται σε ένα επώδυνο ταξίδι μνήμης, ο σπουδαίος, διεθνούς φήμης δημιουργός, που οι παραστάσεις του ακροβατούν μεταξύ ορθοδοξίας και αίρεσης, και διακρίνονται για την απόλυτη αφαίρεση, δημιουργεί τώρα μια μυστικιστική τελετουργία του ελάχιστου, στην οποία αναδύονται ψυχές ή φαντάσματα, του ονείρου και του θανάτου.

Στο «Ρέκβιεμ», περισσότερο από κάθε άλλη σκηνοθετική του προσέγγιση, η διαχείριση του χρόνου παίζει καθοριστικό ρόλο. Αργός, εσωτερικός, με ίχνη τρόμου, ακτινογραφεί την αδιαπραγμάτευτη βαθύτητα του πένθους του, αλλά και του συλλογικού, αδήριτου πένθους, που ιδίως αυτές τις μέρες μάς έχει συνταράξει συθέμελα.

Οι – υψηλού επιπέδου – ηθοποιοί Σοφία Χιλλ και Αγλαΐα Παπά, σαν δύο απόκοσμες υπάρξεις, σέρνοντας τα κορμιά τους πάνω στους τοίχους – τους φωτισμένους με σημειολογικές, εναλλασσόμενες, ψυχρές και αιμάτινες κηλίδες –, θρηνούν η κάθε μία με τον δικό της τρόπο. Η Σοφία Χιλλ τραγουδά a cappella την μπαρόκ άρια «Music for a while» του Χένρι Πέρσελ, που γράφτηκε το 1692 για τον «Οιδίποδα» των John Dryden και Nathaniel Lee, και επιδιώκει να εξευμενίσει την Ερινύα Αληκτώ ώστε να απελευθερώσει τους νεκρούς από τα αιώνια δεσμά τους.

Και η Αγλαΐα Παππά βυθίζεται στην απόγνωση του αποχαιρετισμού με το «Ne me quite pas» του Ζακ Μπρελ.

Η μία θυμάται, ενώ η άλλη αρνείται να ανακαλέσει τους εφιάλτες της.

Στο τέλος, ενώ το ταγκό του Παναγιώτη Βελιανίτη γαληνεύει την ατμόσφαιρα και εκείνες, χορεύοντας αργόσυρτα, ενώνονται σε έναν εναγκαλισμό θανάτου, ανοίγει διάπλατα το τραύμα και εκμαιεύει την αποδοχή του.

Εκμαιεύει, όμως, ταυτόχρονα και τη δική μας συναισθηματική εμπλοκή, που ενεργοποιεί μέσα μας την τόλμη να αναμετρηθούμε με τις άδοξες απώλειες που θάψαμε στη μνήμη μας.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Περιπέτεια, δράμα και «Ο Άντρας των Ονείρων μου»

Φουντώνουν οι φήμες για επανένωση των Oasis (Photo/Videos)

Ένας δύσκολος έρωτας…