Εξαπανέκαθεν, που λέει κι ο λαός, εμείς οι Έλληνες ρέπαμε προς τα άκρα – στην έκφραση της μπουπουκιασμένης ψυχοσύνθεσής μας, στις συλλογικές μας ιστορικοπολιτικές μεταπτώσεις… Κάποιες φορές, όμως, ρέπουμε και προς τα δυο άκρα ταυτοχρόνως. Κι αυτή την περίοδο μου φαίνεται πως βιώνουμε το αγλάισμα αυτής της φυλετικής μας τάσης. Σε όρους τρέχοντων κλισέ, «ζούμε την απόλυτη σχάση» ως κυρίαρχος (και καταχρεωμένος) λαός. Σκαλωμένοι ανάμεσα σε δυο άκρα, με το ένα πόδι στη μια βάρκα και το άλλο στην άλλη, με τα πλεούμενα να ξεμακραίνουν χαρακτηριστικά και το αγγούρι απ’ ανάμεσα να πλησιάζει, ζούμε, αλίμονο, οι Νεοέλληνες.

Εξαπανέκαθεν, που λέει κι ο λαός, εμείς οι Έλληνες ρέπαμε προς τα άκρα – στην έκφραση της μπουπουκιασμένης ψυχοσύνθεσής μας, στις συλλογικές μας ιστορικοπολιτικές μεταπτώσεις… Κάποιες φορές, όμως, ρέπουμε και προς τα δυο άκρα ταυτοχρόνως. Κι αυτή την περίοδο μου φαίνεται πως βιώνουμε το αγλάισμα αυτής της φυλετικής μας τάσης. Σε όρους τρέχοντων κλισέ, «ζούμε την απόλυτη σχάση» ως κυρίαρχος (και καταχρεωμένος) λαός. Σκαλωμένοι ανάμεσα σε δυο άκρα, με το ένα πόδι στη μια βάρκα και το άλλο στην άλλη, με τα πλεούμενα να ξεμακραίνουν χαρακτηριστικά και το αγγούρι απ’ ανάμεσα να πλησιάζει, ζούμε, αλίμονο, οι Νεοέλληνες.

Από τη μια, λοιπόν, είναι ο George εκεί έξω. Ή Georges, για να μην αδικήσουμε και τον όλως υποστηρικτικό Σαλονικιό των Ηλυσίων Πεδίων. Εκεί, ξαμοληθείς στα σκληρότερα από τα «δια-πραγματευτήρια» της παγκοσμιοποιημένης οικουμένης, βγαίνει ο Έλλην πρωθυπουργός – fit, αεικίνητος, πολύγλωσσος, παλιά καραβά­να, κοινωνικός, αλλά μετρημένος – και κερδίζει πόντους. Ελληνικούς – Grèce, 12 points, για την εξαργύρωση περάστε αργότερα…

Όταν γραφόταν το παρόν, το τετ-α-τετ με τον μαύρο ένοικο του Λευκού Οίκου δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί, συνεπώς δεν ξέρω τι σκατά λάβαμεν, ως χώρα και σύμμαχος in distress, από την επίσης ματιασμένη εσχάτως υπερατλαντική υπερδύναμη. Από Άγγελα και Νικολά μεριά, πάντως, η όλη πολυτραγουδισμένη και εν τοις χερσί υποστήριξη προς την Παλαιοκώσταινα ίσα που προχώρησε ένα ανεπαίσθητο κλικ υπερ ημών, παραμένει, όμως, αρκετά νεφελώδης. Και σιγά που θα αφήσουν έτσι αμαχητί να ιδρυθεί Ευρωπαϊκο Νομισματικό Ταμείο οι μεγαλοεπενδυτοτραπεζίτες της Γερμανίας!

Ας είναι! Όπως κι αν είναι, ό,τι κι αν μας κάτσει τελικώς σε αυτήν τη συντονισμένη κυβερνητική άγρα αρωγής και συμπαράστασης από τα διεθνή φόρα, εγώ γουστάρω. Δηλαδή, με φτιάχνει, ρε παιδί μου, το γεγονός ότι έχω αυτόν τον άνθρωπο, αυτή τη μεταμοντέρνα ράτσα πολιτικού, να με εκπροσωπεί εκεί έξω, παρά εκείνον τον ακριβοθώρητο, φαινομενικά μονόχνωτο και κάπως αμυντικοεπιθετικά οχυ­ρωμένο μπουλούκο που έμοιαζε να μην πολυ-κόπτεται για τίποτα…

Και γενικά, ρε παιδί μου, οι Παπακωνσταντίνοι, οι Λοβέρδοι, όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί, τέλος πάντων, που βγαίνουν και συναντιώνται με ευρωομολόγους τους, μέσα σε αυτήν την όλως σκατένια συγκυρία για τα ελληνικά χρώματα, προβιβάζονται  μετ’ επαίνων. Και ακόμη κι εκείνη η ολίγον «μιντιοκρατική» εμμονή του Πετσάλνικου να την πει στους Γερμανούς για τον εσμό των αρνητικών δημοσιευμάτων τους, κι αυτή τους βγήκε τελικά με την επιστολή – συγγνώμη του Τεύτονα ομολόγου του.

Θέλω να πω, σε επίπεδο image και επικοινωνιακό, τα κυβερνητικά στελέχη το πάνε το παγκοσμιοποιημένο γράμμα. Μόνο ο Πάγκαλος, ρε γαμώτο, μήπως θα πρέπει να ρίξει κάνα κιλό επιτέλους; Βγήκε που βγήκε στο BBC και πέρασε γενεές δεκατέσσερις (κυριολεκτικά) τους μερκελοεταίρους, μήπως τουλάχιστον να έσιαζε λίγο το ίματζ; Από την άλλη, μια τέτοια παρουσία που κάνει τέτοιες δηλώσεις, ε, κάνει και λίγο καλτ, έτσι δεν είναι; Α, στη μεταμοντέρνα εξωτερική πολιτική, όλα χρειάζονται!

Κι ενώ έξω τρέχει αυτή η υπέρ πάντων πολιτικο-οικονομική εθνική καμπάνια, μέσα… Α, μέσα! Κατ’αρχάς, σχεδόν όλοι οι Νεοέλληνες και οι Νεοελληνίδες έχουν μπει μέσα στην Τζούλια Αλεξανδράτου! Όχι στο μυαλό της Τζούλιας, που έλεγε κι εκείνη η παλιά ταινία. Ποιος το χέζει το μυαλό; Εδώ, καβάλα σε ένα μπουκάλι σαμπάνια και το μόριο ενός πρώην, που τελικά μπορεί να ήταν και λίγο επαγγελ­ματίας πορνοστάρ – αν εννόησα καλώς – εκεί απάνω ανακούρκουδα, το λοιπόν, η νεοελλη­νική κοινωνία μπαίνει στα ενδότερα και αιδοι-ότερα της γνωστής πλατινέ διασημοκάτι της ημεδαπής σοουμπίζ.

Ξεπέρασαν, λέει, τις 300.000 οι αγοραστές του διαβόητου ντιβιντί, βάλε κι όσους το κατέβασαν με ιντερνετική ταρζανιά, συν εκείνα που ήδη πουλάνε οι Αφρικανοί «πάρε, κυρία, πάρε» στους δρόμους, α, αυτή την επιμόρφωση την αγκάλιασαν κανονικά οι σεκλετιασμένοι Έλληνες. Τσουπ, μετά, νάσου από δίπλα και ο μοντελοπνίχτης για την υπεράσπιση, λέει,      της φιλήδονης πλην άδολης Τζούλιας – α, θα περάσουμε καλά μες στην καντήφλα μας τούτη την άνοιξη!

Σε πιο πεζό επίπεδο, και πέρα από τα  σιλικονούχα βυζιά της εθνικής μας σχόλης, η Πανεπιστημίου, λέει, άλλως πως η καρωτίδα, η αορτή, η καραμπαμπάμ κεντρικότερη κυκλοφοριακή αρτηρία της πρωτεύουσας, τελεί εδώ και πάνω από μια βδομάδα… υπό κατάληψη! Είναι εκείνοι οι κομμένοι της Ολυμπιακής που θέλουν εμ να βγουν στην παχυλή σύνταξη από τα 45 τους, εμ να κάτσουν και να μας πηδήξουν τα κρατικά έξοδα με τις αποζημιώσεις που ζητάνε. Κοίτα, ρε, κάτι παιδιά! Παραδίπλα, στην Πειραιώς, οι συμβασιούχοι των stage

– αμάν, τους είχα ξεχάσει και δαύτους

– να έχουν αποκλείσει τον Ανδρέα μέσα στο Εργασίας. Και παρακάτω, απεργία εφοριακών (η περικοπή επιδομάτων, γαρ), στάσεις δικαστικών, κλειστοί οι ΧΥΤΑ όλης της χώρας…

Πήδα μας κι εσύ, ρε  Τζούλια! Πήδα μας! Γουστάρουμε!