γράφει ο Ανδρέας Αρβανιτάκης, άνεργος
Η Ελλάδα σαπίζει. Λίγο λίγο. Το ίδιο φυσικά και ο λαός της. Γιατί τι άλλο είναι η Ελλάδα παρά ο λαός της; Κάθε μέρα στο δρόμο το βλέπεις στα μάτια των άλλων. 

γράφει ο Ανδρέας Αρβανιτάκης, άνεργος

Η Ελλάδα σαπίζει. Λίγο λίγο. Το ίδιο φυσικά και ο λαός της. Γιατί τι άλλο είναι η Ελλάδα παρά ο λαός της; Κάθε μέρα στο δρόμο το βλέπεις στα μάτια των άλλων. Ένα βλέμμα φοβισμένο, το βλέμμα του ηττημένου, του ανθρώπου που έχει αποδεχθεί την μοίρα του και περιμένει απλά τους βαρβάρους. Το βλέμμα του ανθρώπου που έχει πάψει να ελπίζει. Ο καθένας μας αντιδρά διαφορετικά στην επίθεση που δεχόμαστε από την ίδια μας την κυβέρνηση.
 
Άλλοι, κυρίως νέοι επιλέγουν να φύγουν, να εγκαταλείψουν τα πάτρια εδάφη και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Εγώ προσωπικά αυτούς τους λέω ριψάσπιδες. Δεν εγκαταλείπεις τη χώρα σου όταν σε έχει ανάγκη, μένεις και αγωνίζεσαι για αυτή.
 
Άλλοι επιλέγουν να αυτοκτονήσουν. Σε αυτό το απονενοημένο διάβημα επιλέγουν να προχωρήσουν κυρίως άνθρωποι άνω των 60. Άνθρωποι που ξεκίνησαν κάποτε από τα χωριά τους και δούλεψαν σαν τα σκυλιά μέχρι να έρθει η δεκαετία του ’70 και του ’80 και να βρουν μια δουλίτσα στο δημόσιο και τώρα με τις περικοπές, τα χαράτσια και τις αυξήσεις φόρων βλέπουν ό, τι έχτισαν να γκρεμίζεται σαν κάστρο από άμμο.
 
Η πλειοψηφία των Ελλήνων επιλέγουν κάτι πιο απλό. Να χώσουν το κεφάλι τους όσο πιο βαθιά στην άμμο γίνεται σε μία πρωτοφανή προσπάθεια στρουθοκαμηλισμού. Προσπαθούν να συνεχίσουν τις ζωές τους όσο γίνεται σα να μην υπάρχει κρίση, σα να μην μας έχουν πουλήσει οι κυβερνώντες. Πώς το καταφέρνουν αυτό; Εύκολο. «Δεν τους έκοψαν 1000 ευρώ από τα 2000 που έπαιρναν, απλά συνεχίζουν να παίρνουν 1000, πάλι καλά». Αυτοί είναι και οι τυχεροί. Άλλοι βρίσκονται στα μισά. Προτιμούν ωστόσο να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο παρά μισοάδειο.  Αυτό είναι σωστό στις περισσότερες φάσεις της ζωής μας. Αυτή ωστόσο δεν είναι μία από αυτές. Και αυτό γιατί δεν μας παίρνουν μόνο τους μισθούς και τα εργασιακά μας δικαιώματα, που τόσο αίμα έχει χυθεί για αυτά τον αιώνα που προηγήθηκε. Δεν μας παίρνουν μόνο την εθνική μας κυριαρχία στα θέματα της δημοσιονομικής διαχείρισης, δηλαδή του πυρήνα διακυβέρνησης μίας χώρας. Μας παίρνουν κάτι πολύ σημαντικότερο. Την εθνική μας αξιοπρέπεια. Γιατί τι περισσότερο είμαστε πλέον παρά μία χώρα πρεζόνι έτοιμη να δώσει τα ασημικά, τα λεφτά και τους ανθρώπους της προκειμένου να πάρει τη δόση της.
 
Ένας λαός μπορεί να επιβιώσει με χαμηλούς μισθούς, με άνιση κατανομή του πλούτου. Όχι όμως με εργασιακό μεσαίωνα, όπου ισχύει ο νόμος του ζούγκλας. Και φυσικά όχι χωρίς αξιοπρέπεια.. Όταν πρέπει να λαμβάνονται τέτοια σκληρά μέτρα, θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα σκληρής διαπραγμάτευσης με σαφή προσανατολισμό και στόχο. Με αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας και πίστης σε ένα καλύτερο αύριο.
 
Αντίθετα εδώ από την αρχή της κρίσης το 2010 κατεβάσαμε τα βρακιά μας, ας μου επιτραπεί η έκφραση, δεχτήκαμε αμάσητα όλα όσα μας υπαγόρευσαν και το χειρότερο αυτές οι συνταγές απέτυχαν επανειλημμένως και αντί να εκφράσουμε τις ενστάσεις μας για την αποτυχία των μέτρων και να απομακρύνουμε αυτό το ποτήρι που δεν οδηγούσε πουθενά, επιτρέψαμε να πέσουμε θύμα διεθνούς εκβιασμού «ή συνεχίζετε να υπακούτε στα κελεύσματά μας ή πτωχεύετε» ε και υπακούσαμε.
 
Άραγε αυτό δεν είναι εθνική προδοσία; Πρόκειται για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, που θα επισφραγιστεί επισήμως με το νέο λογαριασμό στον οποίο θα κατατίθενται τα λεφτά των δόσεων και στον οποίο πρόσβαση θα έχει μόνο η ΕΚΤ.
 
Ο Ελληνικός Λαός έδειξε απίστευτη ανοχή.
 
Η κυβέρνηση Παπανδρέου εν τέλει έφυγε προκειμένου να έρθει ο «σωτήρας» Παπαδήμος. Έπειτα ήρθε το μνημόνιο 2 και ο μέχρι τότε αντιμνημονιακός Σαμαράς έκανε απίστευτη κωλοτούμπα και ψήφισε τα μέτρα επιβάλλοντας μάλιστα και κομματική πειθαρχία. Μετά ήρθαν οι εκλογές, το πολιτικό σύστημα κλονίστηκε αλλά μετά από σκληρή μάχη με τον λαό, με τα ΜΜΕ να τρομοκρατούν καθημερινά τον κόσμο το σύστημα πέτυχε περήφανη και στρατηγική νίκη εναντίον όλων μας. Έτσι ο κωλοτούμπας Σαμαράς με την αναμενόμενη και άνευ όρων βοήθεια του Βενιζέλου σε συνδυασμό με τον Δούρειο Ίππο που ακούει στο όνομα Κουβέλης έφτιαξε κυβέρνηση.
 
Και να που σε μία νέα εκδήλωση περιφρόνησης του Λαού και της λαϊκής εντολής ο Σαμαράς μας επιβάλει νέα μέτρα. Τι θα κάνουμε; Πώς θα αντιδράσουμε; Εύκολο, όπως πάντα. Λίγες πορείες, λίγες μολότωφ, λίγα δακρυγόνα και σπίτια μας γκρινιάζοντας στο facebook.
 
Αυτό ήταν λοιπόν; Το καταπίνουμε και τέλος; Σκύβουμε το κεφάλι και περιμένουμε την μπόρα να περάσει; Εμ δεν θα περάσει φίλοι μου. Νέα μέτρα θα έρχονται συνέχεια, η όποια ανάπτυξη θα έρθει μέσα από τη δική μας εξαθλίωση που θα αναγκαστούμε να δουλεύουμε σαν Κινέζοι με αντίστοιχα μεροκάματα. Οι δρόμοι κυρίως των πόλεών μας θα συνεχίσουν να βρωμάνε μιζέρια και πτωμαΐνη από τα κούφια κορμιά που θα τους διασχίζουν τρέχοντας προς τους αφέντες τους, εεε συγνώμη τους εργοδότες τους.
 
Τι λες; Πληρώσαμε αρκετά ώστε να πούμε στοπ; Είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε με κάθε μέσο για την απελευθέρωσή μας; Ή απλά θα μείνουμε να αποδεχτούμε την μοίρα μας μέχρι να εξαθλιωθούμε αρκετά ώστε να μην έχουμε πια δυνάμεις και κουράγιο να κάνουμε το οτιδήποτε; Για σκέψου και φαντάσου τον εαυτό σου σε λίγα χρόνια. Τι θα πεις στον εαυτό σου; Τι θα πεις στα παιδιά σου; Για σκέψου…

 (Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)
 
 
 
 
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.