Tι ωραία και τι κρίμα! Να έχουμε τόσους και τόσο ταλαντούχους σκηνοθέτες και να μην έχουμε τις αντίστοιχου ενδιαφέροντος ταινίες!…

Tι ωραία και τι κρίμα! Να έχουμε τόσους και τόσο ταλαντούχους σκηνοθέτες και να μην έχουμε τις αντίστοιχου ενδιαφέροντος ταινίες!…

Βεβαίως, υπάρχει το «βαρύ πυροβολικό» τού (και πάλι) νέου (;) ελληνικού κινηματογράφου! Εννοώ τον Λάνθιμο του «Κυνόδοντα» και τον Οικονομίδη με το «Μικρό ψάρι»… Θα πρόσθετα συνειδητά και με επίγνωση και τον Αλέξανδρο Αβρανά του «Miss Violence»… Όχι ότι σ’ αυτούς – στο έργο τους δηλαδή – δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά οπωσδήποτε αυτά δεν υπονομεύουν το τελικό αποτέλεσμα.
Τι γίνεται όμως από ’κεί και πέρα; Kαι πού οφείλεται η κακοδαιμονία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου;

Θα πω εξαρχής ότι για όλα φταίει η απουσία… παραγωγής. Εννοώ η ανυπαρξία κινηματογραφικής βιομηχανίας και η αντίστοιχη απουσία ενός εκπαιδευτικού μηχανισμού που θα παρήγε τα κατάλληλα στελέχη όλων των ειδικοτήτων που εκπληρώνουν με επάρκεια – τουλάχιστον – μία κινηματογραφική παραγωγή, μία Ταινία!!!

Τρία πρόσφατα παραδείγματα περιγράφουν εύγλωττα το πρόβλημα: «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου, το «Να κάθεσαι και να κοιτάς» του Γιώργου Σερβετά και το «Wild duck» του Γιάννη Σακαρίδη. Θα πω προκαταβολικά ότι θεωρώ και τους τρεις νέους σκηνοθέτες – με κάποια διακύμανση – ιδιαιτέρως ταλαντούχους! Έχουν τη ματιά του σκηνοθέτη και αυτό είναι ουσιώδες! Χωρίς χρήματα, χωρίς βοήθεια από θεσμούς που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν και αποδίδουν καρπούς, χωρίς την απαραίτητη ακαδημαϊκή εκπαίδευση, οι σκηνοθέτες της σύγχρονης ελληνικής κινηματογραφίας καταφέρνουν και δημιουργούν αισθητικά αποτελέσματα, ατμόσφαιρες και στυλ ζηλευτά! Δυστυχώς, όμως, ο κατά μόνας – ή με τις παρέες τους – ηρωισμός και η προσωπική φαντασία δέν αρκούν για να δώσουν πληρότητα στην τέχνη τους. Η αδυναμία τους να συγκροτήσουν μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, μία ιστορία – σενάριο δηλαδή με επεξεργασμένους χαρακτήρες, με σύνθετες και πολυδιάστατες σχέσεις, με ακριβή δομή και σωστή ανάπτυξη – κορύφωση, άρα και με ενδιαφέρον για τον θεατή, είναι κάτι περισσότερο από εμφανής.Επιπρόσθετα, η έλλειψη χρημάτων αναγκάζει όσους σκηνοθέτες δεν έχουν τις κατάλληλες προσωπικές γνωριμίες να καταφεύγουν σε ηθοποιούς… «ό,τι να ’ναι». Ακόμη όμως κι αν εξασφαλίσουν καλούς ηθοποιούς, αφού δεν τους πληρώνουν και αφού οι ίδιοι οι σκηνοθέτες δεν έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση, δέν μπορούν να τους καθοδηγήσουν σωστά. Η απουσία, τέλος, παραγωγού που ξέρει να επιβλέπει, να καθοδηγεί και να διορθώνει όπου χρειάζεται, είναι καθοριστική στο τελικό αποτέλεσμα!…

Μπορεί το Ταλέντο και η Φαντασία να είναι απαραίτητα υλικά για να κάνει κανείς Τέχνη και, επί του προκειμένου, Κινηματογράφο. Το ίδιο απαραίτητα υλικά είναι όμως η Παιδεία και η Τεχνική. Και αυτά διδάσκονται.