«Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται για να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν…»

Σκηνοθεσία: Βάλτερ Σάλες
Πρωταγωνιστούν: Γκάρετ Χέντλουντ, Σαμ Ράιλι, Κρίστεν Στίουαρτ, Κίρστεν Ντανστ
 
«Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται για να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά»: οι πυρετώδεις φράσεις του μυθιστορήματος του Τζακ Κέρουακ, αυτού του μνημείου της αποκαλούμενης beat σχολής αλλά και της λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα εν γένει, σοκάρουν ακόμα με την ορμή, την βιρτουοζιτέ και την βιωματική διάστασή τους. Η μεταφορά ενός τέτοιου έργου σε εικόνες φαντάζει μάλλον αυτοκτονικό κι εκ προοιμίου χαμένο στοίχημα, παρόλο που ο ίδιος ο Κέρουακ είχε οραματιστεί μια κινηματογραφική βερσιόν του «Στο δρόμο», με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τον Μάρλον Μπράντο. Κι αν στο πέρασμα του χρόνου ονόματα βαριά κι εντελώς ετερόκλητα (από το Γκοντάρ μέχρι τον Κόπολα) φλέρταραν με το έργο του Κέρουακ, τελικά ο κλήρος θα έπεφτε στο Βραζιλιάνο Βάλτερ Σάλες: όνομα λογικό κι αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς την αγάπη του σκηνοθέτη για τις ταινίες δρόμου, και την ίδια στιγμή ελαφρώς απογοητευτικό, αφού όπως και με τα «Ημερολόγια μοτοσικλέτας», έτσι και τώρα ο Σάλες μετατρέπει ένα μυθικό ταξίδι μύησης σε εικονογραφία ευπρεπή αλλά συγκρατημένη.
Καθώς ο Σαλ Παραντάις, δηλαδή το μυθικό alter ego του ίδιου του Κέρουακ, και ο πρώην φυλακόβιος Ντιν Μοριάρτι διασχίζουν αυτοκινητόδρομους χωρίς τέλος και επιδίδονται σε απανωτές κραιπάλες, ο Σάλες ανακαλύπτει με φετιχισμό τις μουσικές, το φως και τα χρώματα μιας Αμερικής που δεν υπάρχει πια, και ίσως να ήταν πάντοτε κτήμα λίγων. Κάθε φορά όμως που ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης προσπαθεί να μεταμορφώσει τη φρενιτιώδη φόρμα του Κέρουακ σε λεξιλόγιο κινηματογραφικό, υποπίπτει σε κλισέ που στερούνται δύναμης κι εσωτερικής έντασης. Εκεί που το μνημειώδες μυθιστόρημα ήταν ένα ταξίδι όχι μόνο των σωμάτων, αλλά και του ίδιου του μυαλού που δε μπορεί ποτέ να ησυχάσει, το κινηματογραφικό «Στο δρόμο» κρατά τη φωτογένεια της εξωτερικής μετακίνησης και χάνει την πνευματικότητα, δηλαδή την πιο σημαντική του αποσκευή. Ίσως στο μέλλον κάποιος άλλος σκηνοθέτης να δει τον Κέρουακ περισσότερο ως έναν σύγχρονο Προυστ, παρά ως έναν εναλλακτικό ταξιδιωτικό οδηγό.
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.