Αν η Διβάνη ήταν ξεναγός, τα ταξίδια θα ήταν δυο φορές πιο εντυπωσιακά και απείρως πιο γοητευτικά καθώς θα εμπλούτιζαν την εσωτερική μας γεωγραφία και ανθρωπογνωσία καθιστώντας μας όχι μόνο ταξιδιώτες του κόσμου αλλά κυρίως ταξιδιώτες του εαυτού μας. 

 

Ξεπερνώντας τις προσωπικές και κληρονομημένες φοβίες και με αφορμή το ενδεχόμενο του θανάτου, τη φιλία αλλά και τη διάθεση ζωής, τα ταξίδια της γίνονται ένα οδοιπορικό βαθύτατα ανθρώπινο, μια εξέγερση εναντίον της θνητότητας και του φόβου, ένα τραγούδι χαράς και γνώσης. Σε αυτές τις ταξιδιωτικές περιπέτειες, η συγγραφέας διακριτικά καταργεί τον χρόνο αφού ετεροχρονισμένα καλεί μαζί της τον αναγνώστη σαν συνταξιδιώτη. Δεν μας αφηγείται τι είδε ή τις εντυπώσεις της αλλά τις (ξανα)ζει μαζί μας μέσα σε μιαν αέναη διάρκεια. Το ταξίδι κατά συνέπεια δεν τελειώνει ποτέ – συνεχίζεται και θα συνεχίζεται σαν μια μαθητεία εξανθρωπισμού μέσα από την προσπάθεια να ξεπεράσουμε τα όριά μας ή τους φόβους μας, να κατακτήσουμε τις άγνωστες κορυφές των βουνών αντιμετωπίζοντας τους κινδύνους που ενέχουν παρόμοια εγχειρήματα, να έρθουμε σε επαφή με τους άλλους, να κοιταχτούμε μέσα από τους άλλους, να ξεπεράσουμε τις ιδεοληψίες μας, να διασκεδάσουμε τα λάθη μας, να ζήσουμε πλήρεις μέσα σε ένα πολυποίκιλο κόσμο, οικείο και ξένο ταυτόχρονα, όπως ο εαυτός μας. Πρόκειται για ένα ταξίδι που μας επαναπατρίζει στο μέσα μας.

 

Από χώρα σε χώρα παρακολουθούμε κάποιες ορειβατικές ομάδες να παίρνουν τα βουνά προκειμένου να σκαρφαλώσουν (κατακτήσουν) τις κορυφές τους, να πετύχουν έναν ατομικό άθλο μέσα από μια συλλογική προσπάθεια που απαιτεί κόπους, γνώσεις, εμπειρία, δεξιότητες και θυσίες, όπως ακριβώς και η καθημερινότητα του βίου. Ο καθένας από την ομάδα είναι διαφορετικός, μια εν σμικρύνσει αποτύπωση της κοινωνίας, όπου οι δεξιότητες και αδεξιότητες του ενός έχουν άμεση επίπτωση στην ζωή του άλλου. Σκαρφαλώνουν κοπιωδώς τα βουνά του κόσμου για να γνωρίσουν τις δυνατότητές τους αλλά και για να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους ως αντίπαλο, να αποκτήσουν μιαν άλλη οπτική, και η γνώση αυτή, όπως και κάθε άλλη, απαιτεί θυσίες. Ίσως να πρόκειται για μιαν ευγενή σύγκρουση, έναν εποικοδομητικό πόλεμο, μια πολιτισμική μαθητεία ή ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το μέσα μας. 

 

Χώρες, τοπία, ανθρώπινες καταστάσεις συνθέτουν μια πολύχρωμη ιστορία που μας διηγείται η αφηγήτρια με τη γνώση και το μεράκι τής ιστορικού (είναι καθηγήτρια ιστορίας στη Νομική Σχολή Αθηνών) αλλά και με την ιδιόρρυθμη ματιά τής συγγραφέως που βλέπει τον κόσμο… ανάποδα. Συνδυάζοντας επαρκώς και τις δυο ιδιότητες, η Διβάνη μάς χαρίζει ένα αφήγημα προσωπικό σαν μια ταξιδιωτική εξομολόγηση. Αν και μονόλογος, έχεις τη διαβολεμένη αίσθηση ότι αυτά που διαβάζεις είναι αποτέλεσμα ενός μυστικού διαλόγου με τον κάθε αναγνώστη. Και αυτό θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα της αφηγηματικής ικανότητας της Διβάνη και κυρίως της εμπεδωμένης, λόγω καλλιέργειας, αίσθησης ενός πηγαίου αυθορμητισμού.

 

Ολόκληρη η αφήγηση διαπνέεται από μια λεπτή ειρωνική διάθεση με διακριτές αποχρώσεις αυτοσαρκασμού και ιδεολογικής αυτοκριτικής, δίχως ενοχές και κυρίως ηθικοπλαστικές εξηγήσεις και ερμηνείες. Σπάνια έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την κριτική των πολιτικών μας αυταπατών μέσα από την καταλυτικά λυτρωτική βαθύτητα του χιούμορ, και να αναρριχηθούμε στα όρη και στα βουνά απαλλαγμένοι από επαναστατικούς συνειρμούς. 

 

Όλα είναι ζωή, κραυγάζει σχεδόν δοξαστικά αυτή η ταξιδιωτική αφήγηση – γι’ αυτό κι ευλογημένα!