Αν η αναζήτηση πολιτικού νοήματος  για κάποια ανήσυχα πνεύματα εκτείνεται πέραν της ανάγκης  διαχείρισης των εφήμερων και τετριμμένων, τότε αναγκαστικά θα στρέψουν την ματιά τους αριστερά: εκεί δηλαδή- στα χαρακώματα της μάχης ανάμεσα στο ασφυκτικό, το άδικο, το άθλιο Σήμερα και το ελπιδοφόρο Μέλλον.

 

Αν η αναζήτηση πολιτικού νοήματος για κάποια ανήσυχα πνεύματα εκτείνεται πέραν της ανάγκης  διαχείρισης των εφήμερων και τετριμμένων, τότε αναγκαστικά θα στρέψουν την ματιά τους αριστερά: εκεί δηλαδή, στα χαρακώματα της μάχης ανάμεσα στο ασφυκτικό, το άδικο, το άθλιο Σήμερα και το ελπιδοφόρο Μέλλον. Επεισόδια αυτής της πολιτικής μάχης, στην οποία ενεργά συμμετέχει, παρουσιάζει στο νέο του βιβλίο από τις εκδόσεις ΚΨΜ ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος.

Η αναζήτηση ή ο αγώνας για ένα καλύτερο Μέλλον εμφανίζεται ως λογική συνεπαγωγή και δυνατότητα κάπου στο βάθος του χρόνου, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος αν (το) πλησιάζει ή αν απομακρύνεται. Κάποιοι όπως ο συνάδελφος και κάτι πολύ περισσότερο από φίλος μου, Νίκος  Μπογιόπουλος, έχουν την τύχη της βεβαιότητας για την πορεία που οδηγεί σ αυτό το αύριο.  Άλλοι, λιγότερο τυχεροί ή περισσότερο (εκ… κατασκευής) απαισιόδοξοι δυσκολευόμαστε ίσως να διακρίνουμε το ελπιδοφόρο μέλλον, τα χαρακτηριστικά του αλλά και τον δρόμο που οδηγεί εκεί.

Η πλειοψηφία, ωστόσο, της ελληνικής κοινωνίας τώρα πια μετά από πέντε συναπτά χρόνια εφαρμογής μνημονίων αντιλαμβάνεται την επιτακτική ανάγκη: Πριν μιλήσουμε και συμφωνήσουμε για το μέλλον που θέλουμε καλό είναι να ξεμπερδεύουμε με το ανυπόφορο παρόν μας…

Αυτό το ανυπόφορο παρόν παρουσιάζεται με αναλυτική ακρίβεια και ιδεολογική (μαρξιστική) συνέπεια στο βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου το οποίο συντίθεται από την αρθρογραφία του στον eniko.gr την διετία 2013-2015. Τα πέντε κεφάλαια του Βιβλίου (Δημόσιο χρέος και έλλειμμα, φασισμός, η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, φορολογία, Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: πρώτη φορά αριστερά;) αποτυπώνουν με παραστατικό και ακριβή τρόπο το ανυπόφορο και αδιέξοδο Σήμερα και υπονομεύουν συστηματικά κάθε επιχείρημα που υποστηρίζει ότι αυτή η κατάσταση – καθ’ ότι πλέον την διαχειρίζεται η «αριστερά» – είναι η καλύτερη δυνατή που αξίζει στον τόπο.  

 Η ουσία της πολιτικής δράσης θα υποστηρίξουν οι πραγματιστές βρίσκεται στην επικράτηση, την κατάκτηση και διαχείριση της εξουσίας. Αυτό, προφανώς, υποστηρίζει η κυβέρνηση της «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτού του είδους ο ρεαλισμός, ωστόσο, υποτιμά και μάλλον υπονομεύει  τον αγώνα, την καθημερινή μάχη που κάθε άτομο δίνει με υπέρτερες δυνάμεις προσπαθώντας να είναι συνεπές με την λογική και τη συνείδησή του και μετατρέπει την έννοια της αριστεράς σε ετικέτα. Γιατί η ουσία της πολιτικής δράσης μπορεί να είναι η επικράτηση και η κατάκτηση της εξουσίας αρκεί αυτή να ασκείται  προς όφελος και στο όνομα των πολλών. Του λαού! Και στην προκειμένη περίπτωση, η εξουσία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ασκείται στη βάση των δεσμεύσεων του Τρίτου κατά σειρά μνημονίου που οι δανειστές συνέγραψαν ως βιβλίο οδηγιών για την «αριστερή» διακυβέρνηση της χώρας.

Μέσα σ’ αυτήν την ασφυκτική πραγματικότητα έχουν ιδιαίτερη αξία δύο  επισημάνσεις από τον πρόλογο του βιβλίου:

1. «Πολύ πριν τις εκλογές της 20ης του Σεπτέμβρη του 2015 στην Ελλάδα με τα γνωστά αποτελέσματα ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» έγραφε: «{…} η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα {…}». Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα μέτρια και γελοία πρόσωπα που υποδύονται τους ήρωες, εννοούσε όλους τους Λουδοβίκους όλων των εποχών σε όλα τα γεωγραφικά  μήκη και πλάτη μηδέ των «αριστερών» εξαιρουμένων.
2. «Όσο για τον Λένιν, θα ήταν λάθος έγραφε, να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της, τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες»

Έχουμε λοιπόν, όπως μπορεί να διαπιστώσει όποιος επιθυμεί να δει την πραγματικότητα, το ατυχές προνόμιο να βιώνουμε το σάπισμα της κοινωνίας μας ως παρατεταμένη κρίση αναμένοντας Μεσσίες και αφήνοντας Λουδοβίκους να εμφανίζονται ως σωτήρες και ήρωες. Και αυτό το σάπισμα θα συνεχίζεται όσο το όραμα της αριστεράς για μια άλλη κοινωνία αδυνατεί να γίνει καθημερινή ατομική – κοινωνική αντίληψη και πολιτική πράξη…