Τέσσερα χρόνια πίσω, στο Φεστιβάλ Δράμας, διαγωνίζεται με την πρώτη του μικρού μήκους ταινία. Γνωστός σκηνοθέτης τον πλησιάζει και του λέει αποδοκιμαστικά: «μήπως να ξαναγυρίσεις στη σχολή σου να μάθεις να γράφεις σενάρια;». Σήμερα, ο Βασίλης Κεκάτος είναι ο πρώτος Έλληνας σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους, που σηκώνει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Και είναι μόλις, 27 ετών! Το success story του έχει αναρίθμητες μοναχικές ώρες μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα σινεμά…

Το περιοδικό People συνάντησε τον σκηνοθέτη πρωί Κυριακής, σε ένα καφενείο στη Φωκίωνος Νέγρη.

Ο Βασίλης Κεκάτος φοράει κοντομάνικο πουκάμισο, παραγγέλνει λεμονάδα με «πολύ πάγο, παρακαλώ» και μιλάει για όσα τον κάνουν ευτυχισμένο άνθρωπο, δηλαδή ταινίες, σινεμά, έρωτα και… τον Χρυσό Φοίνικα που κέρδισε πριν λίγες εβδομάδες στο 72ο Φεστιβάλ Καννών, για την μικρού μήκους -με τον μεγάλο τίτλο- ταινία του «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς».

Πού βρίσκεται ο Φοίνικας αυτή τη στιγμή;

Σε κάποια θυρίδα τραπέζης. Όταν συνειδητοποίησα πόσο κοστίζει, με έπιασε κρύος ιδρώτας. Μου είπε ο διευθυντής του Φεστιβάλ Καννών «κοίταξε να δεις, συνήθως αυτό το βραβείο το παίρνουν άνθρωποι που έχουν φτιάξει και έναν τρόπο ζωής που το υποστηρίζει, οπότε θα σου προτείναμε να τον βάλεις σε ένα ασφαλές μέρος». Και μου το είπε αυτό γιατί μένω σε ένα διαμερισματάκι στην Κυψέλη και είναι λάθος να υπάρχει ένας Χρυσός Φοίνικας στην Κυψέλη.  Σίγουρα θα τον έσπαγα από τα νεύρα μου κάποια μέρα ή από απροσεξία!

Ποια ήταν η τελευταία σκέψη που έκανες, δευτερόλεπτα πριν πάρεις τον Χρυσό Φοίνικα;

«Μαλ…α, λες να πήραμε τον Φοίνικα;» (γέλια).

Και η πρώτη μόλις τον παρέλαβες;

«Θέλω να πιω λίγο νερό». Μάλιστα, έγινε το εξής ενδιαφέρον: Μου δίνει τον Φοίνικα η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, Κλερ Ντενί, και με συνοδεύει η Ναντίν Λαμπακί που είναι μία σπουδαία νέα σκηνοθέτης, υποψήφια για Όσκαρ πέρυσι, με την ταινία της «Καπερναούμ». Από το στρες της στιγμής όμως, δεν την αναγνώρισα, νόμιζα πως ήταν μια κοπέλα που απλώς με συνοδεύει, με αποτέλεσμα να γυρίσω και να της πω: «μπορείς να μου φέρεις λίγο νερό;». Με κοιτά με απορία και μου απαντά «ποιος εγώ»; Και της ξαναλέω: «Όποιος να ΄ναι, δεν με νοιάζει, θα ήθελα λίγο νερό». Κάποια λεπτά μετά κατάλαβα την γκάφα μου και σκέφτηκα «θεέ μου, τι ντροπή».

Πρακτικά, μετά τη βράβευση άνοιξαν πόρτες που ήταν ερμητικά κλειστές;

Η αλήθεια είναι πως οι πόρτες είχαν αρχίσει να ανοίγουν από την ώρα που πήγα στο Σάντανς, το μεγαλύτερο φεστιβάλ παγκοσμίως για το ανεξάρτητο σινεμά, με την προηγούμενη μικρού μήκους ταινία μου, τη «Η Σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν». Εκεί ως υπότροφος, άρχισα να μιλάω με μεγάλες εταιρείες, παραγωγούς και ανθρώπους που έχουν πάρει Όσκαρ, Φοίνικες και Άρκτους και να διαπιστώνω καταρχάς, ότι είναι κανονικοί άνθρωποι. Απομυθοποίησα γρήγορα αυτό που λέμε «star» και «πόρτες ερμητικά κλειστές». Αυτά υφίστανται κυρίως, στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό οι άνθρωποι είναι φυσιολογικοί και κάνουν business. Αν τους αρέσει ένα project, μπαίνουν χωρίς ατέρμονες συζητήσεις, ψέματα, απορρίψεις, επαναθεωρήσεις αποφάσεων και όλα αυτά τα ωραία «ελληνικά» πράγματα. Πάντως ναι, ο Χρυσός Φοίνικας μου ανοίγει όλες τις πόρτες που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά μου σωστά. Ήδη δουλεύω πάνω στο project της επόμενης ταινίας μου που θα είναι η συνέχεια της προηγούμενης.