Το ότι είναι απύθμενη η υποκρισία των Ελλήνων πολιτευτών, υπουργών, βουλευτών, και της δήθεν Βουλής, είναι παγκοίνως γνωστό, σε σημείο συλλογικού σχετικού μιθριδατισμού μας[ii]. Αλλά αυτό το θέμα με το «πόθεν έσχες» ξεχειλίζει το ποτήρι, ίσως τεστάρει και το μέγεθος του μιθριδατισμού μας. Δεν το θίγουμε για να δικάσουμε τους πονηρούς, το θίγουμε γιατί αφορά αμέσως στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, σύστημα που είναι κλειστό και που ως τέτοιο ελέγχεται, ευνοεί και ευνοείται.

 

Το ότι είναι απύθμενη η υποκρισία των Ελλήνων πολιτευτών, υπουργών, βουλευτών, και της δήθεν Βουλής, είναι παγκοίνως γνωστό, σε σημείο συλλογικού σχετικού μιθριδατισμού μας[ii]. Αλλά αυτό το θέμα με το «πόθεν έσχες» ξεχειλίζει το ποτήρι, ίσως τεστάρει και το μέγεθος του μιθριδατισμού μας. Δεν το θίγουμε για να δικάσουμε τους πονηρούς, το θίγουμε γιατί αφορά αμέσως στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, σύστημα που είναι κλειστό και που ως τέτοιο ελέγχεται, ευνοεί και ευνοείται.

Είναι δεδομένη η γλωσσική μας πενία[iii], αλλά αυτό με το «πόθεν έσχες» παραπάει. Πόθεν σημαίνει «από πού», «έσχες» σημαίνει «είχες». Δηλαδή όχι τι έχεις, αλλά από πού το έχεις, πώς το απέκτησες; Δυστυχώς όμως, η πολιτική συλλογική υποκρισία το έχει μετατρέψει σε «τι έχεις;» και προς αυτήν την ερμηνεία μάς ωθούν οι συνένοχοι, να ξεχάσουμε μαζί και τα ελληνικά μας. Θα αντιλέξει κάποιος πως, έπειτα από αυτό το «τι έχεις;», η Βουλή θα ερευνήσει και το πώς το απέκτησες, όμως η ιστορία δείχνει ότι ποτέ δεν έχει διανοηθεί να κάνει κάτι τέτοιο.

Σε παλαιότερο κείμενό μου στο topontiki.gr, είχα κάνει προσπάθεια υπολογισμού των περιουσιακών στοιχείων που μπορεί να αποκτήσει ο βουλευτής. Θεωρώντας (κακώς) πως δεν ξοδεύει τίποτα για την προεκλογική του εκστρατεία – που κοστίζει ενίοτε πολλαπλάσια της ετήσιας βουλευτικής του αποζημίωσης –, ένας βουλευτής (και ένας υπουργός) δεν μπορεί μετά τετραετή θητεία να αγοράσει παρά ένα μικρό ημιυπόγειο στην Κυψέλη. Μετά 20 χρόνια θητείας, αν είναι οικονόμος, ένα ρετιρέ. Πόσοι όμως βουλευτές και υπουργοί, έπειτα από τέτοια θητεία έχουν μόνον αυτά (ένα ημιυπόγειο στην Κυψέλη και ένα ρετιρέ διαμέρισμα); Ιδιαίτερα όσοι έχουν διατελέσει υπουργοί είναι πάμπλουτοι. Έχουν πολλαπλασιάσει την περιουσία τους οι γόνοι των πλουσίων και έχουν πλουτίσει οι έχοντες ξεκινήσει την «καριέρα» τους πενόμενοι και εκλιπαρούντες αναβάθμισή τους από τη θέση του δήθεν αφιλοκερδούς αφισοκολλητή στη θέση του κλακαδόρου βουλευτή. Πολλοί επικαλούνται τη γυναίκα τους και την προίκα της. Θα συμφωνούσα για τους καθαρά προικοθήρες, δεν θα συμφωνούσα όμως γι’ αυτούς που μεσολάβησαν να κάνει όλα τα συμβόλαια του Δημοσίου η συμβολαιογράφος γυναίκα τους, ο πτωχεύσας σύζυγος αιφνιδίως να αγοράζει καράβια κ.λπ. (υποθετικά τα παραπάνω παραδείγματα, ή μήπως όχι;).

Σήμερα γίνεται λόγος για το εκατομμύριο που «έκρυψε» ο κ. Σταθάκης και για τα διαμερίσματα που έχουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς σκέφτεται πως, αν το «πόθεν έσχες» λειτουργούσε σωστά, ο κ. Σταθάκης δεν θα έπρεπε να έχει τώρα πρόβλημα που δεν δήλωσε το εκατομμύριο, αλλά του χρόνου ή όποτε καλείτο να το δικαιολογήσει μετά την υπουργική του θητεία (αν και μερικοί ίσως να βρίσκουν μικρό ποσό το ένα εκατομμύριο ύστερα από υπουργική θητεία…). Είναι ακατανόητο να κατακρίνουμε γιατί ο τάδε βουλευτής της «Αριστεράς», που ουδέποτε μάλλον διανοείτο πως θα μπορούσε τώρα να είναι βουλευτής, έχει μερικά διαμερίσματα κληρονομιά από τους γονείς του ή περιουσία που κέρδισε από τη δουλειά του προτού γίνει πολιτικός. Δεν παραγνωρίζουμε βέβαια πως έχουμε εθιστεί στους άνεργους του κομματικού σωλήνα και τους διορισμένους από τον μπαμπά τους, αλλά δεν μπορούμε να κατακρίνουμε το γεγονός ότι ο Φλαμπουράρης, π.χ., δεν παραιτήθηκε εγκαίρως από την επιχείρησή του, ενώ ταυτόχρονα αδιαφορούμε για το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας ταγοί, στην πλειονότητά τους, δεν έχουν εργαστεί ποτέ τους πέραν του κόμματος. Από αυτό ζουν, χωρίς ίχνος διαφάνειας περί των απολαβών τους, στην αποστολή τους να κατακτήσει το κόμμα την εξουσία, ή εν πάση περιπτώσει να συμμετάσχει σε αυτήν αμέσως ή εμμέσως. Αυτό βεβαίως αφορά σε όλα τα κόμματα της Βουλής, ιδιαίτερα στα καθ-ιερωμένα, από τη «Δεξιά» έως την «Αριστερά». Η δε Βουλή, αλλά και εμείς όλοι που κατακρίνουμε κουτσομπολίστικα τους «εκατομμυριούχους αριστερούς» – λες και χρειάζονται διαπιστευτήρια πενίας για να ασχοληθεί κάποιος με συγκεκριμένα κόμματα, να έχει δηλαδή αυτές ή τις άλλες ιδεολογικοπολιτικές απόψεις – δεν διερωτόμαστε για τον τρόπο με τον οποίον οι παλαιότερες «πολιτικές οικογένειες» έγιναν πάμπλουτες ή για τον φτωχό αφισοκολλητή που απέκτησε περιουσία σαν τον Γκρούεζα (αυτόν με τον Μαυρογιαλούρο, από το «Υπάρχει και φιλότιμο» του Αλέκου Σακελλάριου).

Πολύ φοβάμαι πως οι σημερινοί πολιτικοί και λοιποί πολιτευόμενοι κάνουν τα πάντα για τη συντήρηση της απίστευτου μεγέθους πολιτικής φαυλότητας που επικρατεί στον τόπο μας. Σε όλα τα σημερινά κόμματα της Βουλής οι επικρατούντες είναι οι επαγγελματίες της πολιτικής, οι καριερίστες του κομματικού σωλήνα που παραμένουν εσαεί εντασσόμενοι και σε επετηρίδες, αυτή είναι καταδήλως η κύρια αιτία της επικρατούσης φαυλότητας. Από τις μεγάλες και μικρότερες πολιτικές οικογένειες (δίκην Οικογενειακών Εταιρειών) μέχρι τους έμμισθους των κομμάτων – όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων –, όλοι τους πασχίζουν και πετυχαίνουν τη συντήρηση των κατεστημένων νοοτροπιών και μεθόδων. Είναι άλλωστε ζήτημα αυτοσυντήρησής τους. Πάμπολλοι οι ουδέποτε εργασθέντες πολιτικοί, που μάλιστα αλλάζουν και κόμματα κατά τρόπον που να εξασφαλίζει το παρασιτικό αυτό «επάγγελμά» τους μέχρι της πλουσιοπάροχης συνταξιοδοτήσεώς τους από τη Βουλή. Η καταστρατήγηση του Συντάγματος με την κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών, που έχουμε όλοι αποδεχτεί ως αυτονόητη, βοηθά καθοριστικά σε αυτό. Το ίδιο και τα αργυρώνητα ΜΜΕ.

Προφανώς όλη αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί αλλά και προέρχεται από την υπόσταση του νεοελληνικού κράτους ως αποικίας και προτεκτοράτου. Δύσκολο να αισιοδοξήσουμε για το μέλλον μας προτού την ανατρέψουμε εκ βάθρων.

* Ο Νικήτας Χιωτίνης είναι δρ Αρχιτέκτων/MSC Φιλοσοφίας Πολιτισμού, καθηγητής ΤΕΙ Αθήνας