Πολλή φασαρία για το τίποτα μοιάζει να είναι ο σκυλοκαυγάς στη Νέα Δημοκρατία για το αν πρέπει να δώσουν συναίνεση στα τυχόν δύσκολα της κυβέρνησης ή αν θα πρέπει, έστω, να συμμετάσχουν σε κάποιου είδους εθνικό διάλογο. Γιατί λέμε ότι είναι «για το τίπο­τα»; Διότι:

 

Πολλή φασαρία για το τίποτα μοιάζει να είναι ο σκυλοκαυγάς στη Νέα Δημοκρατία για το αν πρέπει να δώσουν συναίνεση στα τυχόν δύσκολα της κυβέρνησης ή αν θα πρέπει, έστω, να συμμετάσχουν σε κάποιου είδους εθνικό διάλογο. Γιατί λέμε ότι είναι «για το τίπο­τα»; Διότι:

Ο Μεϊμαράκης στήριξε εμπράκτως το καλοκαίρι στα πολύ δύσκολα εφαρμόζοντας τη λογική του Καραμανλή ότι, αν η χώρα ναυαγήσει στη φουρτούνα, δεν θα επιπλεύσει ούτε το σαπιοκάραβο της Ν.Δ.

Ο Μητσοτάκης είναι ένας δεδηλωμένος και ακραιφνής ευρωπαϊ­στής, ο οποίος, αν τα πράγματα ζορίσουν αφόρητα, πολύ δύσκο­λα θα αρνηθεί να βάλει πλάτη, ειδικά αν το ζητήσουν επιτακτικά οι Ευρωπαίοι – ο Ντάισελμπλουμ δεν το απέκλεισε – και αν ο Τσίπρας τον αντιμετωπίσει χωρίς την αλαζονεία της εξουσίας.

Ο Γεωργιάδης ούτως ή άλλως δηλώνει μνημονιακότερος του μνη­μονίου, βρίσκεται στο ίδιο περίπου μήκος κύματος με τον Μητσοτάκη ως προς την «ευρωπαϊκότητα» και, αν ήταν πρόεδρος της Ν.Δ., και μάλιστα χωρίς άμεση προοπτική εξουσίας, δύσκολα θα επέλεγε το χάος από ένα είδος διαλόγου και τη στοιχειώδη συναί­νεση.

Ο Τζιτζικώστας είναι πολύ νέος για να ρισκάρει να βρει η χώρα «τοί­χο» και ο ίδιος να καεί πριν καν προλάβει να χαρεί την εκλογή του.

Άλλο λοιπόν ο λόγος του καθενός ως υποψηφίου και άλλο το τι πι­θανότατα θα έπραττε αν οι συνθήκες το καλούσαν. Κοινώς, όταν ο Σαμψών γκρέμιζε τις κολώνες του ναού με τα γυμνά του χέρια, ήξε­ρε ότι θα πέθαινε παίρνοντας τους Φιλισταίους μαζί του στον άλλο κόσμο. Θεωρεί κάποιος ότι έστω και ένας από τους υποψηφίους για την προεδρία της Ν.Δ. είναι υποψήφιος… Σαμψών; Δύσκολο.

Επιπλέον, αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θα δυσκολευόταν να κρατηθεί στην εξουσία, η Ν.Δ. θα ήταν ο τελευταίος στον οποίο θα απευθυνόταν για στήριξη – και μάλιστα με αποδοχή βασικών και ενδεχομένως πολιτικά δύσκολων όρων εκ μέρους του νέου εταί­ρου. Μια κεντροαριστερή επιλογή θα ήταν από κάθε άποψη προτιμότερη, ακόμη και αν χρειάζονταν σοβαρές υποχωρήσεις από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε τι, λοιπόν, ωφελεί όλος αυτός ο καυγάς; Αν πρόκειται απλώς για την εκ του ασφαλούς εφεύρεση διαχωριστικών γραμμών, ώστε να αποκρυβεί η πολιτική ένδεια που κατατρύχει τη Ν.Δ. και τους υπο­ψηφίους για την αρχηγία, άντε και να το δεχτεί κάποιος. Αν όμως είναι προαναγγελία για τη στάση που πράγματι ο καθένας θα κρατούσε σε περίπτωση μείζονος κρίσης, τότε… αλλού θα πρέπει να πάει ο νους μας.