Κάθε «εμφάνιση» του Μαρή είναι πάντα μια καλοδεχούμενη έκπληξη, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ένα πολυσέλιδο, ανέκδοτο σε βιβλίο, έργο που μας μεταφέρει στην άγνωστή μας Ελλάδα – στην τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα. Για να κατανοήσουμε το ιστορικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ο Μαρής τοποθετεί την πλοκή της ιστορίας του, ας θυμίσουμε ότι το νεοσύστατο κρατίδιο είχε προσαρτήσει λίγα χρόνια πριν τη Θεσσαλία και την Άρτα και είχε κάνει την πρώτη ουσιαστική μεταρρυθμιστική προσπάθεια να εξευρωπαϊστεί με τον Χαρίλαο Τρικούπη. Είναι εκπληκτικό το πόσο διακριτικά σκιαγραφείται σε όλα τα βιβλία του Μαρή το πολιτικοκοινωνικό κλίμα της εποχής, το πώς – δίχως να αναφέρεται συγκεκριμένα – καταφέρνει να μας μεταφέρει πιστά την πλήρη εικόνα των συνθηκών, την επικρατούσα νοοτροπία και το συνολικότερο κλίμα! 

 

Η υπόθεση εκτυλίσσεται ισομερώς, θα έλεγε κανείς, ανάμεσα στην Αθήνα και τη νεοπροσαρτησθείσα Θεσσαλία, σε ένα τσιφλίκι έξω από τον Βόλο. Τόσο η Αθήνα, κυρίως η οδός Πειραιώς αλλά και το κέντρο της πόλης, όσο και ο αποξενωμένος, μυστηριώδης, άγριος, σχεδόν απόκοσμος τόπος ενός τσιφλικιού περιγράφονται με οικονομία μέσων, εσωτερικότητα και αποκαλυπτική ευκρίνεια, έτσι που ο αναγνώστης παρασύρεται στα τοπία σαν μαγεμένος παρακολουθώντας την καταιγιστική εξέλιξη της υπόθεσης. Μιας υπόθεσης που ξεκινά από το κέντρο της Αθήνας και μέσα από μια απίθανη σειρά συμπτώσεων καταλήγει σε μιαν επικίνδυνη παρεξήγηση ανάμεσα στους εμπλεκομένους… 

 

Παράλληλα με την πλοκή του μυστηρίου, ο Μαρής δημιουργεί μια δεύτερη, ερωτική, που τη συνδυάζει άμεσα με τις εξελίξεις ώστε η αγωνία να μεγεθύνεται και το ενδιαφέρον να κορυφώνεται συνεχώς. Είναι χαρακτηριστική δε και η συνεχής κίνηση στην πλοκή της ιστορίας: οι εξελίξεις δεν βαλτώνουν, όλα κινούνται με μια ρυθμισμένη ταχύτητα αγωνίας, που τίποτα δεν μπορεί να περιμένει, τίποτα δεν αναβάλλεται κι όλα δρομολογούνται σε μια καταιγιστική ροή εξελίξεων. 

 

Ο ήρωας της ιστορίας είναι ένας απόστρατος αξιωματικός που εμφορείται από έναν ιδεαλιστικό ρομαντισμό. Τυφλωμένος προσωρινά σε μια μονομαχία (μια μεταλαμπάδευση δυτικών ηθών στην καλή κοινωνία που επινοούσε αξιοπρεπείς φόνους), ο ευγενής απόστρατος πέφτει τυχαία πάνω σε μια γυναίκα που ζητά τη βοήθειά του. Έτσι, η προσωρινή τυφλότητά του γεννά μιαν ερωτική εμμονή. Θα έλεγε κανείς ότι η ιστορία βασίζεται στο πάθος που γεννά η ανάμνηση του αρώματος μιας γυναίκας δίχως πρόσωπο που, στο τέλος, όταν φωτιστεί μέσα από μια σειρά δραματικών εξελίξεων, θα δικαιώσει και τον έρωτα και τις θυσίες.

 

Όπως πληροφορούμαστε από τον Πρόλογο του Ανδρέα Αποστολίδη, «η δημοσίευσή του ξεκίνησε 31 Ιουλίου 1960 στην “Ακρόπολη” και ολοκληρώθηκε σε σαράντα μία συνέχειες».