Αφού για μιαν ακόμα φορά διέπρεψε ο πρωθυπουργός με τις γνώσεις του, (αυτή τη φορά επί τουρκικού εδάφους τοποθετώντας την πολιτική του  casus belli στη δεκαετία του ’60, λίγο μετά την ανακήρυξή του σε επίτιμο διδάκτορα των οικονομικών από ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Σμύρνης)  έτρεξε κι ο κος Μάρδας να θέσει το απαραίτητο δίλλημα της Αριστεράς: διπλωματία ή πόλεμος!

 

Αφού για μιαν ακόμα φορά διέπρεψε ο πρωθυπουργός με τις γνώσεις του, (αυτή τη φορά επί τουρκικού εδάφους τοποθετώντας την πολιτική του  casus belli στη δεκαετία του ’60, λίγο μετά την ανακήρυξή του σε επίτιμο διδάκτορα των οικονομικών από ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Σμύρνης)  έτρεξε κι ο κος Μάρδας να θέσει το απαραίτητο δίλλημα της Αριστεράς: διπλωματία ή πόλεμος!

Το θέμα ξεφεύγει από τα παραδοσιακά ιδεολογικά πλαίσια. Πρόκειται για ανθρώπους που απλά δεν μπορούν να αρθούν ούτε κατά διάνοια στο ύψος των περιστάσεων. Με ποιον τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστεί ένας  σημαντικός κυβερνητικός παράγοντας που εκστομίζει αυτήν την ανοησία περί πολέμου; Από την άλλη, ο πρωθυπουργός συνεχίζει το απογοητευτικό του ρεσιτάλ αλγεινής αμάθειας, ένα σύμπτωμα της αριστερής μεταπολιτευτικής μας  προοδευτικής κουλτούρας, όπου η καλλιέργεια, η παιδεία και η αριστεία ταυτίζονταν με τα μπλόκα, τις απεργίες, τις καταλήψεις, τις πορείες, τους αποκλεισμούς…  

Όσο πιο πολλές πορείες έγραφες στο κοντέρ, τόσο πιο κατάλληλος προοδευτικός – αριστερός πολίτης ήσουν (τόσο ώστε να μην ξεχωρίζεις την Ιερουσαλήμ από το Τελ Αβίβ, την Λέσβο από την Μυτιλήνη, την παιδεία από τις καταλήψεις των σχολείων)…

Ζούμε την πλέον ευτελή εκδοχή της πολιτικής.