Για εκποίηση του Ελληνικού με καθαρά αποικιακούς όρους, στην οποία ακρογωνιαίος λίθος αποτελεί ο συνδυασμός του μέγιστου δυνατού κέρδους με το μικρότερο κόστος κι επιχειρηματικό ρίσκο για τον επενδυτή, κάνει λόγο η πρώην υπουργός Νάντια Βαλαβάνη.

Σε δήλωσή της για τη συμφωνία για το Ελληνικό, η κ. Βαλαβάνη καταλογίζει στην κυβέρνηση την «πλήρη ευθύνη για την υιοθέτηση, με ή χωρίς δάκρυα, μιας αποικιακής συμφωνίας υπό το “βούρδουλα” μιας πορείας που οδηγεί τη χώρα όλο και πιο βαθιά στο καθεστώς “αποικίας χρέους”», και επισημαίνει: «Ακόμα και σε μια Βουλή τέτοιου μνημονιακού βάθους, θα έπρεπε να υπάρχουν βουλευτές που να μη σηκώνουν τόσο εύκολα το χέρι τους.

Και στους παραλιακούς δήμους, που θα σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος από τα βάσανα που περιμένουν τους κατοίκους ολόκληρης της Αττικής, στα κινήματα πολιτών και στις δημοτικές παρατάξεις είμαστε παντού μαζί, αυτοί που φύγαμε κι αυτοί που μείνανε. Η υπόθεση του Ελληνικού θα είναι το σοβαρότερο κριτήριο για το μέλλον».

Στη συνέχεια εκφράζει την πεποίθηση πως με την επικαιροποίηση της συμφωνίας του 2014 τίθεται σε κίνηση το εγχείρημα οριστικής «δέσμευσης» του τελευταίου μεγάλου ελεύθερου πνεύμονα στο λεκανοπέδιο Αττικής, ικανού να επιδράσει στο μικροκλίμα του, και προσθέτει: «Εισάγοντας το αυτή τη φορά στην τελική ευθεία – πράγμα που κάνει όχι αδύνατη, αλλά πολύ δύσκολη την επιστροφή -, σε συνδυασμό και με την πρόβλεψη σταθερής ανόδου της μέσης θερμοκρασίας στα επόμενα χρόνια, καταδικάζουν έτσι την Αθήνα σε μια ύπαρξη στα όρια του αβίωτου.

Αποτινάζουν, ταυτόχρονα, την προοπτική μιας πραγματικά ήπιας αξιοποίησης-ανάπλασης αυτού του τεράστιου χώρου, με μετατροπή του σε μητροπολιτικό πάρκο υψηλού πράσινου, φθηνού στη φύτευση και συντήρηση του και οικονομικού ως προς τους φυσικούς πόρους που θα καταναλώνει, πριν απ’ όλα ως προς το νερό».

Σε αυτό το πλαίσιο, τάσσεται υπέρ της αξιοποίησης του Ελληνικού ως δημόσιου χώρου για την ουσιαστική βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων στην Αττική και υπογραμμίζει πως ο αγώνας, σε κάθε περίπτωση, συνεχίζεται.