Συμπερασματικά, μετέχουμε νεοπροοδευτικών  ζυμώσεων, όπου για να οργανώσεις μια εκδήλωση εκτός κομματικών στεγανών, οφείλεις να περάσεις τα Καυδιανά δίκρανα, ήτοι να καταθέσεις κυβερνητικό πρόγραμμα, να απαντήσεις λεπτομερώς σε όλες τις ερωτήσεις που προκύπτουν (γιατί είναι δεδομένο ότι υποκινείσαι από σκοτεινούς κύκλους οι οποίοι καθορίζουν δια της απουσίας τους την  πολιτικοκοινωνική μας πραγματικότητα…),

 

Συμπερασματικά, μετέχουμε νεοπροοδευτικών  ζυμώσεων, όπου για να οργανώσεις μια εκδήλωση εκτός κομματικών στεγανών, οφείλεις να περάσεις τα Καυδιανά δίκρανα, ήτοι να καταθέσεις κυβερνητικό πρόγραμμα, να απαντήσεις λεπτομερώς σε όλες τις ερωτήσεις που προκύπτουν (γιατί είναι δεδομένο ότι υποκινείσαι από σκοτεινούς κύκλους οι οποίοι καθορίζουν δια της απουσίας τους την  πολιτικοκοινωνική μας πραγματικότητα…), να ενοχοποιηθείς στα πρωτοσέλιδα  των εφημερίδων, να προσφύγεις σε νομικούς που θα αποδείξουν ότι βρίσκεσαι  εντός συνταγματικών ορίων  και τελικά αφού λοιδορηθείς για τα καλά από όλες τις προοδευτικές δυνάμεις αυτού του υπέροχου  τόπου της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισότητας, να διαπιστώσεις ότι το να διαδηλώνει κανείς είναι θέμα ποσοτικό και όχι ποιοτικό – και κυρίως δεν είναι αυτονόητο δικαίωμα εκτός κομματικής κατοχύρωσης.

Μάθαμε ότι για να κάνεις μια διαδήλωση και αφού υποστείς τα μαρτύρια του Ιώβ, πρέπει να  αντέξεις να ζήσεις με τη ρετσινιά του Φίλη, του Κατρούγκαλου ή του Νεφελούδη.  Αυτή η νεοπροοδευτική απολυταρχία με την παγκόσμια αποκλειστικότητα της κυβέρνησης να είναι η μόνη που δικαιούται (…εντός συνταγματικών ορίων) να διαδηλώνει εναντίον των μέτρων που ψηφίζει η ίδια, στοιχειοθετεί το νέο πολιτικό ήθος μέσα σε ένα κλίμα θρηνητικής υγρασίας από τα δάκρυα των υπουργών που αναγκάζονται να ψηφίσουν μέτρα ενάντια στην συνείδησή τους αλλά δεν παραιτούνται, γιατί αυτοί έχουν την ευαισθησία να δακρύζουν όπως τα εικονίσματα της Παναγίας…Νεοπροοδευτική απολυταρχία