Στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, η Αριστερά επένδυσε ευφυέστατα σε δυο τομείς: στις συναυλίες των δημοφιλών αγωνιστών βάρδων και στους πανεπιστημιακούς χώρους όπου κυριάρχησε συντριπτικά μέσα από τις μαχητικές, οργανωμένες, κομματικά ελεγχόμενες νεολαίες οι οποίες αποτέλεσαν τον «βασικό πυλώνα» της ανώτατης ελληνικής εκπαίδευσης!

Σήμερα, πλέον, μετά τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται περίτρανα  ότι ο βαθύτατος και καταστρεπτικός κομματισμός δεν ήταν αποκλειστικότητα των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας της μεταπολίτευσης, αλλά αποτελούσε το βασικό χαρακτηριστικό, την σκληρή συνεκτική ύλη των κομμάτων της Αριστεράς κυρίως.    

Σε ότι πρόβλημα ενέσκηπτε κατά καιρούς, η Αριστερά απαντούσε όχι με πολιτικές λύσεις και προτάσεις αλλά ανέξοδα επικοινωνιακά με συναυλίες, φεστιβάλ και καταλήψεις. Χαρακτηριστικό είναι το   πρόσφατο περιστατικό όπου ρώτησαν την ιέρεια του πνευματισμού, Υπουργό Πολιτισμού, κα Λυδία Κονιόρδου τι θα γίνει με το χώρο του Ελληνικού και τους μετανάστες και ως δια μαγείας έλυσε το θέμα απαντώντας: θα κάνουμε ένα φεστιβάλ! 

Ακόμα και όταν το αίτημα «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» ηχούσε στα χρόνια της μεταπολίτευσης αν όχι παρωχημένο, σίγουρα όμως πληθωριστικό λόγω της συντριπτικής περίσσιας στην ελληνική κοινωνία και των τριών αιτημάτων, ο αριστερός δογματικός παραλογισμός είχε γίνει δεύτερη φύση  κάθε Έλληνα πολίτη ανεξαρτήτως  κομματικής – ιδεολογικής τοποθέτησης, με αποτέλεσμα, το πανεπιστήμιο-σκουπιδότοπος, οι λεηλατημένοι χώροι του, οι συνεχείς καταλήψεις, η συνεπακόλουθη κατακόρυφη πτώση του ακαδημαϊκού επιπέδου και η δικτατορία των απόψεων των μειοψηφιών, να θεωρούνται «προοδευτικό πανεπιστήμιο»…

Το παρελθόν είχε πιάσει ρίζες στο παρόν και δεν χρειαζόταν ούτε καν η απλή αλλαγή αιτημάτων που φάνταζαν τουλάχιστον γελοία. Η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, με τις ευλογίες και όλες τις διευκολύνσεις που μπορούσε να της εκχωρήσει το ενοχικό αστικό καθεστώς, υπήρξε αδιαφιλονίκητη. Κι αν οι κοινωνικές εξελίξεις προσέκρουαν πάνω στις κομματικές βεβαιότητες, αν η πραγματικότητα δεν συνέπιπτε με την κομματική γραμμή, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες κατασπατάλησης μυθωδών ποσών που ενθυλάκωσαν εν πλήρη τιμή και δόξη διάφοροι επαναστατημένοι – αντισυμβατικοί  καλλιτέχνες  «υψηλών προδιαγραφών» και «λεπτεπίλεπτων κοινωνικών ευαισθησιών», για να έρθει στο φως η επωφελής για κάθε πλευρά συναλλαγή καλλιτέχνη ιδεολόγου και  κόμματος. Επρόκειτο δε, για καλλιτέχνες εκ των οποίων κάποιοι -κάτω από τη σκηνή- μετά βίας κατάφερναν να συλλαβίσουν τους πηχυαίους τίτλους των εφημερίδων αλλά αποφαίνονταν με χαρακτηριστική άνεση και ευφράδεια για κάθε δυσεπίλυτο εγχώριο και παγκόσμιο πρόβλημα  προσφέροντας αφιλοκερδώς το ογκώδες πνευματικό τους κεφαλαίο στην παγκόσμια  μετεξέλιξη των επαναστατικών ιδεωδών.

Ταυτόχρονα, τα πανεπιστήμια διοικούνταν από μια σκληρή χούντα νεολαιίστικων κομματικών πραιτοριανών που απολάμβαναν την πλήρη πολιτική κάλυψη των κομμάτων της Αριστεράς που πλέον (με κάθε νομιμοποίηση) από διωκόμενοι είχαν γίνει οι βαναυσότεροι διώκτες. Σήμερα το έργο αυτό συνεχίζεται στους πανεπιστημιακούς χώρους  με αμείωτο σθένος. Μειοψηφίες, συλλογικότητες και άλλες συγκροτημένες, συγκρουσιακές, «ανήσυχες» ομάδες λυμαίνονται τους πανεπιστημιακούς χώρους διαφημίζοντας ερειπωμένα πανεπιστήμια ως τόπους αγώνων και όχι πνευματικής καλλιέργειας και διαλόγου, με γκρουπούσκουλα που χτίζουν καθηγητές στα γραφεία τους, με ελεεινούς κακοποιούς που ξυλοφορτώνουν και απειλούν όποιον τολμάει να τους κοιτάξει και κατατρομοκρατούν την μεγάλη πλειονότητα των φοιτητών. Είναι τα λεγόμενα …«παιδιά» που αποκάλεσε με μητρική τρυφερότητα  η κυρία Αναγνωστοπούλου, στον ευαίσθητο ψυχισμό της οποίας, η πολιτικά φασιστική  και ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά των «παιδιών» αποτελεί κεκτημένο αγώνων…

Σήμερα, γινόμαστε μάρτυρες πολλών δηλώσεων μεταμέλειας από μια   σειρά ρωμαλέων ιδεολόγων α(η)δών και λοιπών καλλιτεχνικών ψυχοσυνθέσεων που υπερχείλισαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς  στις κομματικές συναυλίες και εξαργύρωσαν στυγνά την επιρροή της διασημότητάς τους στο λαό. Τώρα που η ναυαρχίδα της ανανεωτικής Αριστεράς  μπάζει νερά, ένας – ένας παριστάνουν τις κεραυνοβολημένες Μαγδαληνές δηλώνοντας  ότι προδόθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παραφυάδες του. Τώρα που το κοινό τους  δεν εξαρτάται  από τα πολιτιστικά μέγαρα των κομμάτων και γενικώς …το ταμείον είναι μείον, ένας – ένας  επανεξετάζει τις ευαισθησίες του. Όλη αυτή η πολιτιστική αγυρτεία αποτέλεσε ένα από τα σιχαμερότερα «δρώμενα» της μεταπολίτευσης και η Αριστερά πρωταγωνίστησε σ’ αυτήν διαμορφώνοντας ασυμμάζευτα τις συνειδήσεις, ανενόχλητη, θριάμβευσα και επιδοτούμενη.