Ήδη από τις ολλανδικές εκλογές έγινε φανερό ότι η ευρωαμφισβήτηση  έφτασε στα όριά της. Με τη σειρά της και η Γαλλία και όπως αναμένεται και η Γερμανία, δεν θα αφήσουν κανένα περιθώριο στην επέκταση των εθνικολαϊκιστικών φαινόμενων που εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη με απειλητικές διαθέσεις. Προφανώς, ο εθνικολαϊκισμός είναι ένα φαινόμενο που χρειάζεται  να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα και άμεσα. Αυτό σημαίνει ότι η Ευρώπη θα πρέπει να λάβει τάχιστα σημαντικές  αποφάσεις, να αλλάξει πολιτικές (κάτι που γίνεται φανερό από την κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων σε πολλές χώρες) και κυρίως να αντιμετωπίσει με όρους πραγματικότητας το μεταναστευτικό και την τρομοκρατία. Από την ευθεία αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως και τα μεγάλα ποσοστά που συγκεντρώνουν τα ακραία αντιευρωπαϊκά κόμματα (της Λεπέν και του Μελανσόν που αποτελούν στην ουσία τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος), όπως αυτά αποτυπώθηκαν και στον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών, έχει διανυθεί πολύς και μακρύς δρόμος που σίγουρα δεν θα σταματήσει εδώ. Πρόκειται για έναν δρόμο τυχοδιωκτισμού που οδηγεί σε αδιέξοδο και προδιαγεγραμμένη καταστροφή.

Τα αποτελέσματα αυτά, ωστόσο, εκτός από την κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων, αναδεικνύουν και την αποδυνάμωση του κλασικού διαχωρισμού δεξιάς – αριστεράς που πλέον πολιτεύονται με πολλές από τις θεμελιώδεις αρχές τους να συμπίπτουν! Η εξωφρενική για άλλες εποχές, άρνηση του Μελανσόν να αποτρέψει τους αριστερούς να ψηφίσουν τη Λεπέν, αποκαλύπτει την νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που εγκαινιάσθηκε και στην χώρα μας με την κυβερνητική συνεργασία του αριστερού ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Αλλά και πέρα από αυτή την εκτρωματική συμμαχία, είναι γνωστό ποια κοινοβουλευτικά κόμματα (το διαλαλούν ανερυθρίαστα και υπερήφανα)  είναι φανατικά αντιευρωπαϊκά, εναντίον της παγκοσμιοποίησης, των αγορών, του ελεύθερου εμπορίου κτλ.

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου (και το πιθανότερο και αυτά του δευτέρου) δείχνουν …μακράν τον Μακρόν, μια νέα, άφθαρτη κομματικά προσωπικότητα με δημοκρατικές, μεταρρυθμιστικές και φανατικά φιλοευρωπαϊκές αντιλήψεις, έναν πολιτικό έτοιμο να αναλάβει μαζί με την άλλη μεγάλη χώρα της Ευρώπης, την Γερμανία, πρωτοβουλίες επαναπροσδιορισμού του γαλλογερμανικού άξονα που είναι το θεμέλιο  του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.  

Μέχρι τότε, η ευρωπαϊκή ιδέα μοιάζει να αντέχει στην μεγαλύτερη αμφισβήτηση που δέχτηκε στην ιστορία της. Αυτό που απομένει, είναι να δοθούν άμεσες λύσεις στα σοβαρά και υπαρκτά προβλήματα που δημιούργησαν αυτό το κύμα αμφισβήτησης…