Το αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης, και μαζί του τα θέατρα της Μεγαλόπολης και της Σπάρτης, ήταν πολύ περισσότερο πολύ-λειτουργικά απ’ όσο πιστευόταν. Μέρη της ξύλινης σκηνής τους μπορούσαν να μετακινηθούν, όπως και τα σκηνικά, τα οποία είχαν ξύλινα πλαίσια.

Με οδηγό την ανασκαφή του Πέτρου Θέμελη στην αρχαία Μεσσήνη, ο ερευνητής Ryuichi Yoshitake από το ιαπωνικό πανεπιστήμιο Kumamoto, «ξαναστήνει» το σκηνικό οικοδόμημα του θεάτρου. Τα αποτελέσματα της έρευνάς του εντυπωσίασαν τόσο, ώστε δημοσιεύτηκαν από εφημερίδες και επιστημονικές ιστοσελίδες όπως η Daily Mail και το EurekAlert.

Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν οι λίθινες «ράγιες» που αποκαλύφθηκαν κοντά στο προσκήνιο και τη σκηνή. Μελετώντας αυτούς τους στενούς αγωγούς, που είχαν τοποθετηθεί για να καταστήσουν εφικτή την κίνηση τροχοφόρων μεταφοράς, ο μελετητής και οι συνεργάτες του, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως το προσκήνιο και το μονώροφο στην αρχή σκηνικό οικοδόμημα, μπορούσαν επίσης να μετακινηθούν, ήταν δηλαδή φορητά. Μαζί τους, μετακινούνταν και τα σκηνικά, τα οποία ήταν επίπεδοι «πίνακες» σε ξύλινα τελάρα. Ο χώρος του προσκηνίου χρησιμοποιούνταν και για να εμφανίζονται εκεί οι ηθοποιοί σε υψηλότερο επίπεδο από της ορχήστρας (ο χώρος όπου δινόταν η παράσταση). Το σκηνικό οικοδόμημα λειτουργούσε και ως αποθηκευτικός χώρος και ως χώρος βεστιαρίου.

Σύμφωνα με φιλολογικές μαρτυρίες, η πρώτη οικοδομική φάση του Θεάτρου της Mεσσήνης χρονολογείται στον πρώιμο 3ο αιώνα π.X., χρονολόγηση που επιβεβαιώνεται από τα ανασκαφικά δεδομένα.

Aπό τα τέλη του 3ου – με αρχές 4ου αιώνα μ.X. είχε αρχίσει η κατάρρευση και η λιθολόγηση του Θεάτρου. Δεν χρησίμευε σε τίποτε πλέον και μετατράπηκε σε “λατομείο” για τους κατοίκους της ύστερης αρχαιότητας και κυρίως της εκχριστιανισμένης Mεσσήνης.