Ο Εμανουέλ Μακρόν, από τη στιγμή που φάνηκε ικανός να κερδίσει την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, αντιμετωπίστηκε από το Βερολίνο ως, ταυτόχρονα, θείο δώρο και μεγάλη απειλή.

Θείο δώρο ήταν, αναμφισβήτητα, ως η τελευταία ελπίδα του βαθέος κατεστημένου να υποστηρίξει ότι ο εθνικολαϊκισμός (που έφερε το Brexit και μια σειρά από ακροδεξιές εξάψεις, π.χ. σε Ολλανδία και Αυστρία) αναχαιτίστηκε αποφασιστικά στη Γαλλία.

Με την εμφατική νίκη του Μακρόν επί της Λεπέν απεφεύχθη όχι μόνο το τέλος της Μέρκελ (στην οποία θα χρέωναν οι δικοί της την απώλεια της Γαλλίας και της Ε.Ε.,) αλλά και η εκκίνηση μιας διαδικασίας εντός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας για Gerxit – για τη σταδιακή απαγκίστρωση της Γερμανίας από την ευρωζώνη, που έτσι κι αλλιώς θα αποδομείτο μετά από μια νίκη της Λεπέν, και ίσως από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η νίκη του ευρωπαϊστή φιλελεύθερου Μακρόν επί της Λεπέν ήταν, συνεπώς, θεόσταλτη για το Βερολίνο, ιδίως δεδομένου ότι ο Μακρόν δημοσίως διακήρυττε την προσήλωσή του στη γερμανική συνταγή για απορρύθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων των Γάλλων εργαζόμενων.

Παράλληλα, όμως, ο Μακρόν αντιπροσώπευε και θανάσιμη απειλή. Το σχέδιο του Σόιμπλε για την ευρωζώνη, το οποίο ποτέ δεν αμφισβήτησε η Μέρκελ, μπορεί να συμπεριληφθεί σε μία φράση που τον έχω ακούσει να λέει με τα αυτιά μου – όχι μία φορά αλλά δις: «Θέλω την τρόικα στο Παρίσι!»

Το σκεπτικό του Σόιμπλε που κρύβεται πίσω από τη φράση εκείνη είναι απλό: Δεδομένου ότι, στα μάτια του γερμανικού κατεστημένου, μια πραγματική ομοσπονδία δεν είναι εφικτή, το αντίτιμο που πρέπει να καταβάλει το Παρίσι στο Βερολίνο για να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το μάρκο (του οποίου το ευρώ, κακά τα ψέματα, δεν είναι παρά μια μεταμφίεση) είναι η παραχώρηση του ελέγχου του γαλλικού κρατικού προϋπολογισμού, τον οποίο θα ασκεί για πάρτη του Βερολίνου η… τρόικα.

Μέσα από το πρίσμα αυτό, ο Μακρόν αποτελούσε απειλή επειδή στόχευε να χρησιμοποιήσει την αύρα της εκλογικής του νίκης ώστε να αναχαιτίσει το σχέδιο Σόιμπλε κρατώντας την τρόικα μακριά από το Παρίσι.

Πηγή: Efsyn