Τελικά, μετά και το …μεγάθυμο Mea culpa του πρωθυπουργού, αναρωτιέται κανείς αν ο Τσίπρας είναι το ίδιο πρόσωπο που ενέπνευσε τις αντιμνημονιακές και αντιευρωπαϊκές ορδές με τον σημερινό πρωθυπουργό.  Αν είναι αυτός που θα έσκιζε τα μνημόνια, θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, θα έβγαζε την Ελλάδα από την Ευρώπη, θα έκτιζε μια κοινωνία τύπου Βενεζουέλας, θα έκοβε νέο νόμισμα, θα, θα, θα, θα… 

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πράγματι μιαν πολύ επίπονη εργασία εάν θελήσει να ανακαλύψει στον Τσίπρα μια αλήθεια, εκτός από την προφανή και ασύλληπτη δίψα του για εξουσία, αυτού και της τυχάρπαστης κοινοβουλευτικής του αγέλης. Είναι φανερό ότι η έφοδος στα «θερινά ανάκτορα» έγινε για τα ανάκτορα και μόνο, όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις. Όπως κάθε ζηλωτής, αγάπησε παράφορα ότι επέκρινε: τους ξένους, την Μέρκελ, το ΝΑΤΟ, τους Αμερικανούς, τα μνημόνια, την εξουσία και τη δύναμη. Όπως κάθε ζηλωτής, επικαλέστηκε ευγενικούς σκοπούς και προθέσεις. Όπως κάθε ζηλωτής, διψασμένος να γίνει αυτό που ακριβώς  επικρίνει, ο πρωθυπουργός επί τέλους τα κατάφερε να εμφανίζεται στους  «τοκογλύφους»  ως εγγυητής  των μεταρρυθμίσεων…  

Έκανε λάθος με το δημοψήφισμα, την μεγαλύτερη αθλιότητα που διέπραξε ποτέ πρωθυπουργός. Έκανε λάθος που δίχασε τόσο βαθιά και ανεπανόρθωτα το λαό του. Έκανε λάθος που με τις αισχρότερες δυνατές μεθόδους σπίλωσε, λάσπωσε και εξευτέλισε όλους εκείνους που αγωνίστηκαν μέσα σε πολεμικό κλίμα τρόμου να υπερασπιστούν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας χαρακτηρίζοντάς τους «προδότες», «πουλημένους», «ξενόδουλους», «υποχείρια». Και τότε και σήμερα, ο Τσίπρας διεκδικεί και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. 

Οι μενουμευρωπαίοι που ζήσαμε το ζόφο των περιστάσεων, δεν τον συγχωρούμε για πολλούς και προφανείς λόγους. Ωστόσο, όλοι εκείνοι που ψήφισαν τόσο φανατικά ΟΧΙ (δηλαδή, την ολοκληρωτική καταδίκη της χώρας), δεν αισθάνονται τουλάχιστον εξαπατημένοι για δεύτερη φορά; Όλοι εκείνοι που τον στήριξαν και τον στηρίζουν, που τον ψήφισαν μετά λύσσας τρεις καταστροφικές φορές, δεν νιώθουν τουλάχιστον ηλίθιοι που τους πούλησε στεγνά, που τους εξευτέλισε, που τους έβαλε να ψηφίσουν άλλα και αναίρεσε σαν δικτάτορας την ψήφο τους και τώρα τους λέει ότι έπραξαν σαν ηλίθιοι που ψήφισαν αυτό που τους είχε υποδείξει; Είναι να απορεί κανείς με τα αποθέματα …αξιοπρέπειας (αυτήν επικαλούντο όταν βούλιαζαν την χώρα) των ψηφοφόρων τους! 

Πάμε τώρα στο δεύτερο mea culpa, αυτό που αφορά ένα από τα πλέον στοχοποιημένα και ταλαιπωρημένα πρόσωπα εξ αιτίας της τυχοδιωκτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, τον πρώην πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου – σχετικά με το έλλειμμα και την υποτιθέμενη παραποίηση στοιχείων εκ μέρους του, πράγμα που αρνούνταν πεισματικά οι (καλοί τώρα!) Ευρωπαίοι που μας παινευόυν και μας στηρίζουν. Αυτοί που τον έστειλαν στο δικαστήριο, θα τον υπερασπιστούν αν τους ζητηθεί!  Πρόκειται για απροκάλυπτο κυνισμό, για πλήρη περιφρόνηση απέναντι στη νοημοσύνη όσων τους στηρίζουν, για ανενδοίαστο τυχοδιωκτισμό,  για πρωτοφανή νοσηρότητα, για καθεστωτικό ολοκληρωτισμό!   

Δεν θα επισημάνουμε την κακοποίηση που υπέστη ως άτομο ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέας Γεωργίου. Οι ιεροκήρυκες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης είναι γνωστοί για την συνήθη κτηνώδη και διαστροφική τους φύση.  

«Ποια δύναμη, ποια ανθρώπινη ομάδα θεωρεί αιώνια επιβεβλημένο να στερεί όσο γίνεται από τους ανθρώπους τον χαρακτήρα και την περηφάνια τους;…Γιατί πρέπει η υποστήριξη των ανθρώπων να κερδίζεται με αντίτιμο την ηθική τους καταρράκωση;», γράφει ο Λούντβιχ Βάτσουλικ  στα περίφημα  «Ινδικά χοιρίδια», έναν ανατριχιαστικό μύθο με θέμα την απανθρωποποίηση και αλλοτρίωση εν όψη της απειλής της σοβιετικής κυριαρχίας ως επακόλουθο της σοβιετικής εισβολής στην Πράγα…