Η φωτιά έσβησε, η απουσία άναψε. Σαν καινούργια φωτιά πιο δυνατή από την πυρκαγιά, το πυρ, τις φλόγες, τις κόκκινες γλώσσες που ποτέ δεν ξέρεις ποιος τις βγάζει από τα σωθικά του θανάτου, κοροϊδευτικά, ειρωνικά, εκδικητικά.

Τώρα μπορώ να αποχαιρετήσω τη Χρύσα Σπηλιώτη. Μια αληθινή κυρία της Τέχνης, μια εξαίρετη ηθοποιό, μια χαρισματική συγγραφέα, μια ικανότατη σκηνοθέτιδα, μα πάνω απ’ όλα έναν υπέροχο άνθρωπο.

Πάντα χαμογελούσε, πάντα είχε έναν καλό λόγο να πει, η ευγένεια ήταν η προέκταση της ψυχής της.

Έναν άνθρωπο τον αγαπώ, όταν έχει ένα χάρισμα κυρίως. Δεν ζηλεύει την επιτυχία του άλλου, δεν έχει κανένα σύμπλεγμα ανωτερότητας ή κατωτερότητας, χαίρεται να βοηθάει. Πέρα από μια ζεστή επαγγελματική σχέση, δεν ήμαστε φίλοι με τη Χρύσα. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ, πως ως μέλος του Δ.Σ. του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να αναδειχθεί το ελληνικό θεατρικό έργο. Με πάθος άκουγα τη φωνή της στο τηλέφωνο να μου εξηγεί πώς ήθελε να προβληθούν οι συνάδελφοί της στο αναλόγιο του οργανισμού, πώς πρότεινε έργα, μεταξύ των οποίων κι ένα δικό μου, τι ήθελε να κάνει τον χειμώνα.

Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα, καλύτερα να κλείσω με το κείμενο της ομάδας στην οποία συμμετείχαμε, του Greek Play Project:

«Όταν συμβαίνει μια τέτοια καταστροφή, τραγωδία, εγκληματική πράξη – όπως και να την πεις δεν αλλάζει το τι έγινε – είναι δύσκολο να βρεις λόγια να μιλήσεις, να γράψεις, να εκφραστείς. Καμία λέξη δεν μπορεί να ξεπλύνει, να ξορκίσει ή να απαλύνει συναισθήματα ανείπωτα: πόνος που σου σκίζει τα σωθικά, οργή που σε οδηγεί στην απόγνωση, απελπισία που σου μεγαλώνει το κενό και ένα αίσθημα αδικίας που σε καταπίνει. Εδώ δεν υπάρχει κανένας δρόμος, καμία επιλογή που να οδηγεί στην Κάθαρση. Ούτε το έλεος ούτε ο φόβος μπορούν να λειτουργήσουν.

Το Greek Play Project κρατάει σιωπή για όλους αυτούς τους ανθρώπους που έφυγαν. Για τους γονείς, τα παιδιά, τους νέους, τους μεγαλύτερους. Για όλους τους ανθρώπους, σαν κι εμάς, που ονειρεύτηκαν ένα όμορφο απόγευμα στη θάλασσα. Για τη δική μας Χρύσα Σπηλιώτη, μέλος της οικογένειας του GPP. Μια δημιουργική γυναίκα, γεμάτη φως, ιδέες, όνειρα.

Σιωπή…

Για το άδικο…

Για το παράλογο…

Σιωπή…

Κι ας ελπίσουμε στο αύριο και στη μνήμη».

Γεια σου, Χρυσάκι…