Στην Ελλάδα έχουμε κομματική διαχείριση κράτους και θεσμών.  Αν παραδεχόταν κανείς ότι λείπουν οι ικανοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να αναλάβουν ένα τομέα του οποιουδήποτε κυβερνητικού σχήματος, θα λέγαμε ότι υπάρχει πρόβλημα ανθρώπινου δυναμικού. Πράγμα που στην χώρα μας δεν συμβαίνει.  Διαθέτουμε άριστους, ικανότατους και έξυπνους ανθρώπους που θα μπορούσαν να αναλάβουν με μεγάλη επιτυχία να επιλύσουν τα προβλήματα που μαστίζουν την χώρα. Σε αυτό θαρρώ συμφωνούμε όλοι.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλουμε να λύσουμε τα προβλήματα της χώρας αλλά του κόμματος. Να κάνουμε κομματική διαχείριση της εξουσίας και του πελατειακού κράτους. Γιατί η εξουσία αυτή καθαυτή αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντος κι ας ορκίζονται σε ότι έχουν ιερό (που δεν έχουν κανένα) ότι βασικό τους μέλημα είναι το γενικό συμφέρον και δεν είναι το κομματικό.

Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια παραδοξότητα. Την άποψη αυτή την συμμερίζονται όλοι οι πολίτες. Όλοι πιστεύουν ότι κυριαρχεί η κομματική λογική και όχι το συμφέρον των πολιτών. Ωστόσο, ενάντια σε κάθε λογική, στηρίζουν την κομματική λειτουργία της κυβέρνησης γιατί δεν αποκτήσαμε ποτέ κοινωνική συνείδηση. Αρκεστήκαμε  με την πάρτη μας και βολευτήκαμε να πιστεύουμε ότι το δικό μας συμφέρον ταυτίζεται με το γενικότερο. Έτσι, κόμμα και πολίτης τα βρίσκουν και συνεννοούνται μια χαρά. 

Αυτό εύκολα διαπιστώνεται αν ρίξει κανείς μια ματιά στη σύνθεση της Βουλής και της κυβέρνησης.  Μελαγχολικά αναρωτιόμαστε  αν οι δυνατότητες της χώρας σε ανθρώπινο πολιτικό δυναμικό εξαντλούνται στην σύνθεση της Βουλής, αν η ποιότητα της ελληνικής κοινωνίας εκφράζεται από το κυβερνητικό σχήμα.   

Είναι πλέον προφανές ότι, οι ικανοί, οι άριστοι, εκείνοι εκ των πολιτών που θα μπορούσαν να προσφέρουν θαυμαστές υπηρεσίες στη χώρα και τους πολίτες, βρίσκονται πάντα εκτός κομματικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Παραμένουν στο περιθώριο – μαζί με τη χώρα!