Παρά τις όποιες μεμψιμοιρίες, η νεώτερη Ελλάς έχει κάνει άλματα προόδου, ξεπερνώντας και τα συχνά εσωτερικά εμπόδια. Είμαστε ένα κράτος περίπου δύο αιώνων,   που όμως έχει φτάσει στο ίδιο περίπου   κοινωνικό επίπεδο  με τα κράτη που είχαν αδιάλειπτη πορεία, ως αυτόνομες χωρικές και κοινωνικές οντότητες, πολύ πριν την οριοθέτησή τους  ως έθνη-κράτη. Τούτο οφείλεται καταδήλως στο ότι είμαστε οι φυσικοί φορείς της ελληνικής πολιτισμικής πρότασης, αυτής δηλαδή που δημιούργησε τον κόσμο, τουλάχιστον αυτόν της Δύσης. Εν πολλοίς, αν όχι κυρίως, γι’ αυτό η Δύση προσέτρεξε στη βοήθεια ανασύνταξής μας στα μισά του 19ου αιώνα, αλλά και αναμφίβολα συνέβαλε στην ενδυνάμωσή μας ως κρατικής υποστάσεως χώρα, έστω και ως προτεκτοράτο της. Άλλωστε, εν πολλοίς από δικά μας λάθη παραμένουμε προτεκτοράτο. Είναι φανερή η υστέρησή μας στον τομέα της πολιτικής αυτο-διαχείρισής μας και στην ολοένα και περισσότερο απαξίωση της εγχώριας πολιτικής θεωρίας και πρακτικής, με χαμηλότατου επιπέδου  προσωπικό, που εμείς επιλέγουμε σχεδόν αυτοκτονικά. 

Η πολιτική θεωρία και πρακτική εξελίχθηκε στη Δύση θεμελιωμένη στις αρχαιοελληνικές παρακαταθήκες. Όπως έχει ευστόχως ειπωθεί για την ιστορία της φιλοσοφίας,    πως δηλαδή δεν συνίσταται παρά σε σχολιασμούς στον Πλάτωνα, έτσι θα λέγαμε πως οι πολιτικές ιδεολογίες που οδήγησαν στο σημερινό επικρατούν αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, ως το περισσότερο προσεγγίζον τη δημοκρατία, δεν υπήρξαν παρά σχολιασμοί στον Επιτάφιο του Περικλέους, όπως τον μετέφερε ο Θουκυδίδης: «…..είμαστε η πόλις που θεωρεί τους μη ασχολούμενους με τα κοινά αχρήστους…», με την πόλιν ως σύνολο πολιτών και όχι ως αφηρημένη έννοια. Αυτό επιδιώκει έκτοτε η πολιτική σκέψη να κάνει πράξη. Η  συμμετοχή της κοινωνίας στον τρόπο πολιτικής διαχείρισής της, δείχνει διεθνώς και διαρκώς να εμβαθύνεται –παρά τα όποια πρόσκαιρα πισωγυρίσματα: ο κύβος έχει ριφθεί.  
Δυστυχώς όμως, η πολιτική πρακτική στη χώρα μας   παραμένει λειτουργούσα με όρους προτεκτοράτου, μάλιστα διαρκώς υποβαθμιζόμενη. Ασκείται με τρόπο δεσποτικό από κλειστές ομάδες επαγγελματιών της πολιτικής, που με τη σειρά τους ελέγχονται εμφανέστατα από εξωτερικούς πολιτικούς παράγοντες. Για να είναι μάλιστα τούτος ο εξωτερικός έλεγχος εξασφαλισμένος, οι ομάδες αυτές λειτουργούν με όρους φέουδων, με τον φεουδάρχη να έχει φτιάξει στρατό με αξιωματικούς επαγγελματίες της πολιτικής και μόνο, δηλαδή χωρίς άλλη δυνατότητα εργασίας, για να εξαρτώνται αποκλειστικά από αυτόν.  

Αυτές οι ομάδες λειτουργούν απολύτως ανταγωνιστικά μεταξύ τους, σαν ή ως ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ομονοούν μόνον όταν ένας εξωτερικός του όλου πολιτικού συστήματος προσπαθήσει να το βλάψει, αντιδρώντας συντεχνιακά (τούτο στη συστημική θεωρία λέγεται «ανάδραση»). Κατά κανόνα ουδέποτε συμφωνούν σε άλλα ζητήματα, στη ψήφιση π.χ. ενός νομοσχεδίου. Συχνά φτάνουμε σε κωμικοτραγικούς ανταγωνισμούς, επιπέδου «ήρθε μια γριά απ’ τη πόλη κι’ έφερε το χάσι-χάσι», στην αγωνία   των αντιπολιτευομένων να αποτύχουν  οι συμπολιτευόμενοι. Διαπληκτίζονται και στις τηλεοράσεις, στις    δήθεν εκπομπές διαλόγου, αυξάνοντας τα νούμερα τηλεθέασης των κρατικοδίαιτων καναλιών.

Έχουν  μετατρέψει τους (δήθεν) πολιτικούς σε τηλεοπτικούς αστέρες που μας ανεβάζουν την αδρεναλίνη, όπως οι αγώνες ποδοσφαίρου και την πολιτική σε επίπεδο θεατρικών παραστάσεων , κατά κανόνα παραλόγου.  Γι’ αυτό βέβαια προϋποτίθεται όχι μόνο ο αποπροσανατολισμός των πολιτών με εντυπωσιακά συνθήματα και γλαφυρό infotainment, αλλά η πλήρης εξηλιθίωσή  τους με τις τηλεοράσεις.  
Όμως μέσα στο  όλο κωμικοτραγικό σκηνικό της δήθεν πολιτικής, υπάρχουν   και ζητήματα που αφορούν όχι μόνο στην εξέλιξη και πρόοδο, αλλά στην ίδια την επιβίωση αυτής της χώρας.   Το πρώτο είναι το ζήτημα της Παιδείας,  το δεύτερο είναι ο τρόπος που χειριζόμαστε τη διεθνή μας παρουσία. Στο σημείωμα αυτό θα αναφερθούμε στο πρώτο, στο ζήτημα της Παιδείας, που όμως αφορά αμέσως και στο δεύτερο. 

Στο ζήτημα αυτό λοιπόν, επιβάλλεται να αποκτήσουμε εθνική στρατηγική. Απαιτείται πολιτικό προσωπικό ειδικευμένο, τουλάχιστον   πληροφορημένο  για τα διεθνώς τεκταινόμενα, από τα οποία δεν  μπορούμε να διαφοροποιηθούμε ως  γαλατικό χωριό του Αστερίξ. Απαιτείται όμως κυρίως   να ξεφύγουμε από παλαιοκομματικές νοοτροπίες και πρακτικές, στις οποίες οι πολιτικές ομάδες που προαναφέραμε εμμένουν ιδιοτελώς.    

Επί του προκειμένου: Η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έχει παράξει σημαντικότατο έργο, που λυτρώνει τη χώρα από τα αδιέξοδα στα οποία είχε περιπέσει.   Επανακτά το Λύκειο υπόσταση. Η παραπαιδεία σε κάποιο βαθμό καταπολεμείται. Η Ανώτατη Εκπαίδευση γίνεται ενιαία με τετραετή Πανεπιστήμια, όπως σε όλο τον κόσμο. (τα ΤΕΙ υπήρξαν υβριδικά εκπαιδευτικά Ιδρύματα που εξαπατούσαν τους νέους της χώρας, η κυβερνητική αδιαφορία άγγιζε τα όρια ποινικών ευθυνών.  Ορθώς έπρεπε   να ονομαστούν πανεπιστήμια, στο βαθμό που απαιτούνται –και βέβαια αν απαιτούνται- τέσσερα χρόνια σπουδών για να καλύψουν τη γνωσιοθεωρία που υπόσχονται ). 

Τα μεταπτυχιακά 1-2 χρόνια προστίθενται στην εκπαίδευση των πτυχιούχων για την απόκτηση master και εν συνεχεία άλλα τρία χρόνια για Διδακτορικό τίτλο και μετά οι μεταδιδακτορικές έρευνες. Υπάρχουν στη χώρα μας πενταετή και εξαετή εκπαιδευτικά Ιδρύματα  που σωστά έπρεπε να αναγνωρίσουμε το πτυχίο που δίνουν ως integrated master.  Αλλά πρέπει να υπάρχουν και διαρκώς ανανεωνόμενες επαγγελματικές και τεχνικές εκπαιδεύσεις. Δημιουργούνται έτσι τα διετή προγράμματα σπουδών, υπό τον έλεγχο των Πανεπιστημίων. Το ελληνικό εκπαιδευτικό τοπίο  εντάσσεται σταδιακώς και με επιτυχία στα διεθνώς τεκταινόμενα και δεν φανταζόμαστε οι επικαλούμενοι προεκλογικώς την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, μετεκλογικώς  να υπαναχωρήσουν σε παρωχημένες ιδέες και πρακτικές (τινές εξ αυτών των παρωχημένων ιδεών και πρακτικών, εξακολουθούν να υφίστανται σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά καταδήλως και άρδην βαίνουν αναθεωρούμενες).  

Έγιναν όλα σωστά; Προφανώς όχι, μόνο αν δεν κάνεις τίποτα δεν κάνεις και λάθη. Υπήρξαν λάθη και παραλείψεις. Τινά εξ αυτών από ιδεολογικές πιέσεις, θυμηθείτε τον Σαββόπουλο με το στίχο «το κόμμα με τραβάει απ’ το μανίκι». Ας λάβουν όμως υπ’ όψιν οι αντιπολιτευόμενοι,   τα λόγια του Διόδωρου Σικελιώτη: «Τα μεν καλώς γραφέντα φθόνου μη μετεχέτω, τα δε αγνοηθέντα διορθώσεως υπό των δυνατοτέρων τυγχανέτω». Αναφερόμαστε  στους νυν αντιπολιτευόμενους και για οποιαδήποτε ρόλο αναλάβουν αυτοί στο μέλλον (συμπολιτευόμενου ή αντιπολιτευόμενου). Αναφερόμαστε όμως και στους νυν συμπολιτευόμενους.   

Ελπίζουμε άλλωστε κάποια στιγμή  να αλλάξει και η σχέση αντιπολιτευόμενων και συμπολιτευόμενων στη Βουλή και αυτή να  λειτουργήσει ως τέτοια. 

Αλλά να θυμηθούν όλοι και αυτό που τονίσαμε στην αρχή.   Η ύπαρξη του νεοελληνικού κράτους οφείλεται εν πολλοίς, αν όχι κυρίως,   στο ότι είναι ο φυσικός φορέας  της ελληνικής πολιτισμικής πρότασης, αυτής δηλαδή που δημιούργησε τον κόσμο, τουλάχιστον αυτόν της Δύσης. Γι’ αυτό συνέτρεξε προς τούτο η Δύση     κατά τον 19ο αιώνα, αναζητώντας φιλοσοφικό  στήριγμα. Ο ρόλος του εκάστοτε υπουργείου Παιδείας καθίσταται έτσι ιδιαίτερα σημαντικός . Ιδιαίτερα σήμερα που η Ευρώπη αναζητά εκ νέου ταυτότητα, με τις αναδυόμενες υπερδυνάμεις της Ανατολής, που στηρίχτηκαν και στηρίζονται στην Παράδοσή τους, να προελαύνουν σε όλους τους τομείς της Παιδείας (και όχι μόνο της Εκπαίδευσης) . Επανέρχομαι: «..τα δε αγνοηθέντα διορθώσεως τυγχανέτω….». 

Kαλό θα είναι οι κομματικοί αρχηγοί να συμβουλεύονται   ειδικούς και πληροφορημένους συμβούλους, αποφεύγοντας να εμμένουν σε περασμένες εποχές και σε παρωχημένα εκπαιδευτικά σχήματα και θεσμούς.  Ιδιαίτερα αν θέλουν να εμφανίζονται ως προσβλέποντες στο μέλλον  και όχι στο παρελθόν, να μη προσπαθούν με τεχνάσματα και δικολαβίες να ξαναφέρουν τη σύγχυση στο εκπαιδευτικό τοπίο, με παρωχημένους θεσμούς και ονομασίες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, σε βάρος τόσο των νέων μας όσο και της ανάπτυξης της χώρας .  Καλλίτερο θα ήταν ακόμα αν οι όποιοι επικριτές ή κατακριτές των ενεργειών των εκάστοτε κυβερνήσεων και υπουργών επί μέρους υπουργείων, να είναι αρκούντως πληροφορημένοι και γνώστες των θεμάτων, για να μη γίνονται όργανα  διαιώνισης της φαύλης πολιτικής νοοτροπίας που καταδυναστεύει τη χώρα. 

Εν ολίγοις, θα ήταν ευχή  αν οι όποιοι μελλοντικοί πολιτικοί διαχειριστές της καθ’ ημάς Παιδείας, επικεντρώνονταν στη συμπλήρωση του παραχθέντος έργου  και όχι στην κατεδάφισή του, πιστοί στο αέναο σισύφειο μαρτύριο που υφιστάμεθα ως κοινωνία. Αυτό όμως προϋποθέτει την αλλαγή νοοτροπίας όλων, που δείχνει να μην είναι στις προθέσεις ουδενός από τους εγχώριους πολιτικούς μας…. ή είναι;