Η σκηνή του λυντσαρίσματος του Ζακ έχει χαραχτεί στην μνήμη μας ανεξίτηλα ως μια απάνθρωπη κτηνωδία, όπως ακριβώς της νεαρής εγκύου που έκαψαν ζωντανή στην Μαρφίν γιατί …εργαζόταν,  όπως

της τότε δεκαπεντάχρονης Μυρτώς  που σακατεύτηκε με απίστευτη αγριότητα για να της κλέψουν το κινητό,  όπως μιας ανώνυμης υπέργηρης που γρονθοκοπήθηκε μέχρι θανάτου για της κλέψουν μερικά πεντάευρα που είχαν απομείνει από την σύνταξή της, όπως δεκάδες δεκάδων εγκλήματα που συντελούνται καθημερινά – άδικα των αδίκων.

Αναρωτιέται κανείς γιατί ένας δημοτικός σύμβουλος στον δήμο που σκοτώθηκε ένας παππούς από μια συμμορία, ας πούμε Γεωργιανών κακοποιών, που με τον ανθρωπιστικό νόμο Παρασκευόπουλου αποφυλακίστηκαν μαζί με ορδές σεσημασμένων εγκληματιών, δεν έχει την ίδια ευαισθησία με το Νάσο Ηλιόπουλο να προτείνει την ονοματοδοσία ενός δρόμου στη μνήμη του; Είναι αναίσθητοι οι υπόλοιποι δημοτικοί σύμβουλοι; Θέλουν να καλύψουν μια σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας; Είναι απολίτικοι και δεν αντιλαμβάνονται τον μέγα συμβολισμό που θα λειτουργήσει προς όφελος των γενεών;

Ο Νάσος Ηλιόπουλος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων,  στα πλαίσια πάντα του δημοσίου συμφέροντος, εγκαινίασε την πολιτική του δραστηριότητα με μια πραγματικά ρηξικέλευθη πρόταση που θα αλλάξει την ζωή των πολιτών της πρωτεύουσας: πρότεινε την μετονομασία της οδού Γλάδστωνος σε οδό Ζακ Κωστόπουλου. Ο κος Ηλιόπουλος με την  πολιτική βαθύτητα που τον χαρακτηρίζει, γνωρίζει την δύναμη του συμβολισμού. Η Αθήνα δεν χρειάζεται έργα. Αυτό που θα αναβαθμίσει τις ζωές των πολιτών είναι οι συμβολισμοί. Και ο κος Ηλιόπουλος, ως γνήσιος αριστερός πολιτικός, γνωρίζει την τέχνη του συμβολισμού. Δηλαδή, οσμίζεται τα πολιτικά χαρακτηριστικά ενός ποινικού εγκλήματος και τα αναδεικνύει. Η περίπτωση του Ζακ, σε αντίθεση με αυτήν της εγκύου στην Μαρφίν (που δεν ξέρουμε ούτε το όνομα της), αναδεικνύει τις οικουμενικές αρχές και αξίες της Αριστεράς. Εκφράζει ένα μεγαλόπνοο όραμα ζωής το οποίο αξίζει να λειτουργεί συνειρμικά σε μια κεντρική οδό της πρωτεύουσας.

Είναι όντως εντυπωσιακό το πώς η Αριστερά προσπαθεί να καλύψει το κενό του «αγωνιστικού» ρεπερτορίου της. Αναπολεί με πάθος τις παλιές καλές μέρες των αγώνων και των θυμάτων και δεν είναι ότι τα ξεπουλά όλα μισοτιμής, όσο ότι τα ευτελίζει. Τα κακοποιεί. Είναι προφανές ότι ο Ζακ δεν είναι ο Σωτήρης Πέτρουλας, όπως και το 1965 δεν είναι 2019. Αν κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί το παρόν του, τουλάχιστον ας μην εξευτελίζει το παρελθόν του.